Franciszek Karpiński

background image

Oświecenie

1

Franciszek Karpioski – „Poezje wybrane”

Franciszek Karpioski – Poezje wybrane;

1. Życiorys;

Franciszek Karpioski herbu Korab (ur. 4 października 1741 w Hołoskowie koło Otynii, zm. 16 września
1825 w Chorowszczyźnie koło Wołkowyska) – polski poeta epoki oświecenia, twórca i główny
przedstawiciel nurtu sentymentalnego w polskiej liryce. Był synem Andrzeja, zarządcy w Hołoskowie,
i Rozalii Karpioskich. Matka pochodziła z rodziny Spendowskich. Po ukooczeniu podstawowych nauk
wstąpił do gimnazjum w Stanisławowie. Była to szkoła z wielkimi tradycjami. Powstała ona w 1669
z fundacji założyciela miasta Jędrzeja Potockiego. W 1718 przeszła w ręce jezuitów, którzy podnieśli
ją do bardzo wysokiego poziomu. Tu odbył dwuletni kurs retoryki i takiż filozofii. Po ukooczeniu
gimnazjum studiował na uniwersytecie we Lwowie, uzyskując tytuł doktora filozofii i nauk
wyzwolonych oraz bakałarza teologii. Obecny na egzaminie arcybiskup lwowski Sierakowski
namawiał go bezskutecznie do stanu duchownego. Półtora roku kształcił się w Wiedniu, gdzie
doskonalił znajomośd języków obcych i słuchał wykładów znakomitych przyrodników. Po otrzymaniu
starannego wykształcenia rozpoczął pracę nauczycielską, znajdując zatrudnienie na dworach
magnackich. W wieku 40 lat wydał pierwszy tomik wierszy (Zabawki wierszem). Przez Ignacego
Witosławskiego – oboźnego polnego koronnego przesłał swoje utwory księciu Czartoryskiemu
i biskupowi Naruszewiczowi. Niedługo potem Czartoryski zawezwał go listownie do Warszawy
i zaproponował stanowisko sekretarza interesów politycznych. Karpioski wyjechał do stolicy w 1783.
Wkrótce został przez Naruszewicza przedstawiony królowi. Została mu zlecona opieka nad biblioteką
Czartoryskich. Doprowadził do uporządkowania i oznakowania zbiorów. Wydał trzy kolejne tomy
wierszy. Zyskał dużą popularnośd, ale rozczarowany życiem w stolicy, a zwłaszcza zniechęcony
konfliktami i obłudą panującymi w tamtejszych sferach towarzyskich, pomimo przywiązania do
swojego protektora, powrócił po półtora roku na Ruś Czerwoną, która w tym czasie znajdowała się
już pod zaborem austriackim. Utrzymywał się znowu z dzierżawy różnych majątków i z pracy
guwernera na dworach magnackich, między innymi był wychowawcą syna księcia Józefa Sanguszko –
Romana. Wielokrotnie na dłuższe pobyty przyjeżdżał do Warszawy. Był uczestnikiem obiadów
czwartkowych u króla. Od poznanego szambelana królewskiego Marcina Badeniego dostał
w dzierżawę na sześd lat wieś królewską Suchodolinę. Za jego też wstawiennictwem w 1791 otrzymał
od króla pięddziesięcioletnią dzierżawę wsi Kraśnik w powiecie prużaoskim, którą nazwał Karpinem
i tam osiadł na parę lat. W latach 1785-1818 przebywał na dworze Branickich w Białymstoku, gdzie
napisał "Pieśni nabożne" ("Kiedy ranne wstają zorze", "Bóg się rodzi" i inne). Zabrzmiały one po raz
pierwszy w Starym Kościele Farnym, a wydane zostały w klasztorze oo. Bazylianów w Supraślu w
1792. W 1818 kupił od Wincentego Orzechowskiego, sędziego granicznego wołkowyskiego, wieś
Chorowszczyznę k. Wołkowyska, gdzie spisał swój pamiętnik i spędził resztę życia. W 1800 został
członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Miał kolejno trzy wybranki serca, zwane przez niego
"Justynami", jednak nigdy się nie ożenił.

Sentymentalizm - był zjawiskiem obyczajowym i literackim związanym ze zwiększaniem się roli, jaką
w ludzkich myślach i działaniach zaczęto przypisywad uczuciom. Nazwę tego prądu wywodzi się od
tytułu powieśd L. Sterne’a Podróż sentymentalna, a jego początki wiąże z filozofią i twórczością J.J.
Rousseau i sytuuje się około połowy XVIII stulecia. Najważniejszą cechą sentymentalizmu było
akcentowanie znaczenia, jakie w procesie poznawania rzeczywistości i samego człowieka przypada
uczuciom. Opierano się tu na poglądach J. Locke’a i D. Hume’a. Rousseau wskazywał na rozbieżnośd

background image

Oświecenie

2

Franciszek Karpioski – „Poezje wybrane”

w naturze ludzkiej między dobrem (będącym dziedzictwem pierwotnego stanu natury) a złem
(powstającym w wyniku procesów rozwoju i kształtowania się cywilizacji). Akcentował on również
znaczenie natury dla rozwoju wrażliwości ludzkiej i koniecznośd ujmowania relacji społecznych
w perspektywie uwzględniającej emocje. W konsekwencji światopogląd sentymentalny ukazywał
równośd ludzi obdarzonych niezależną od pochodzenia i władz rozumowych zdolnością odczuwania.
Wskazywał również na istnienie między ludźmi sztucznych barier, które wytworzone zostały przez
cywilizację i możliwośd ich przekraczania właśnie dzięki uczuciom, akcentował także znaczenie
moralności w kontaktach międzyludzkich. Przeciwstawiał dobro (naturalne) złu (czyli skażonej
cywilizacji) – pojęcie natury było więc nieustannie kontrastowane z pojęciem kultury. Szukano
autentycznych wartości w naturze, w uczuciach rodzinnych, także w religii, przeciwstawiając je z kolei
fałszowi, obłudzie i mechanizmom prowadzącym do wyobcowania jednostki ze społeczeostwa, do
utraty jej naturalnych wartości. Czynnikiem kształtującym relacje wewnątrz społeczeostw i swoistym
drogowskazem moralnym miała byd – według sentymentalistów – literatura, która powinna
cechowad się czułością i prostotą. F. Karpioski w rozprawie O wymowie w prozie albo wierszu (1782
r.) – manifeście teoretycznym polskiego sentymentalizmu, jako na najważniejsze źródło poezji
wskazuje na „czułośd serca” pozwalającą oglądad świat w nowy sposób, analizowad go
w indywidualnej, emocjonalnej perspektywie. Uczucia przedstawiane przez sentymentalistów były
pozytywne i łagodne, niepowodujące nagłych wzruszeo. Prostota natomiast oznaczała brak
ozdobności stylu, czerpanie inspiracji z folkloru, posługiwanie się językiem nawiązującym do
potocznego, lecz pozbawionym ekspresywnych zwrotów i wulgaryzmów. Podejmowano próby analizy
psychologicznej bohaterów, wnikano w ich wnętrza, po to, by zbadad uczucia, przeżycia. Mówiono
o nich za pośrednictwem alegorii i personifikacji, niestety ten często powielany wzorzec zbanalizował
się i odnowienie języka poetyckiego dotyczącego mowy uczud przyniósł dopiero Romantyzm.

2. Twórczośd;

3. Sielanki;

Do Justyny o wdzięczności – adresatką wiersza jest kobieta o imieniu Justyna, która nie

zauważa poety starającego się o jej serce. Akcja rozgrywa się wśród łąk i lasów, pojawia się
opis przyrody.

Pożegnanie z Lindorą w górach – opis pogrzebu Lindory w lesie, tego jaka była, co robiła,

najprawdopodobniej popełniła samobójstwo, wszyscy za nią tęsknią, zawiera 2 wersy
refrenu.

Do Justyny tęsknośd na wiosnę – opis wczesnej wiosny, odradzania się przyrody do życia,

pokazane piękno natury, porównanie uczud podmiotu do przyrody. Apostrofa do wiosny, aby
ta zwróciła mu „ukochany kwiatek” – Justynę.

Rozstanie się Medona – historia miłości Medona i Palmiry. Na początku było miło, czuli się ze

sobą szczęśliwi. Medon śpiewał, ganiał za owcami, Palmira opatrywała mu rany aż pewnego
dnia się coś w niej zmieniło i nie chciała już widzied ukochanego, który teraz ciężko przeżywa
rozstanie.

background image

Oświecenie

3

Franciszek Karpioski – „Poezje wybrane”

Do Justyny o stateczności – w tym wierszu Justyna ukazana jest jako kobieta nieczuła, zimna

i twarda. Podmiot liryczny zabiega o nią bardzo długo, jest w niej szalenie zakochany, nie
może bez niej żyd, a ona nic sobie z tego nie robi, a on czeka gdyż nie widzi innej drogi. Nie
jest w stanie pokochad innej kobiety chod Justyna jest nieczuła.

Do skowronka – porównanie miłości ptaków do miłości pomiędzy ludźmi. Skowronek ma

swoją partnerkę i podmiot liryczny mu tego zazdrości, ponieważ on jest nieszczęśliwie
zakochany.

Laura i Filon – opis umówionego spotkania kochanków w borze. Laura przychodzi z malinami

i wiankiem jednak nie widzi Filona w umówionym miejscu. Zaczyna się zastanawiad co się
dzieje, czy ją porzucił, zdradził, zaczyna płakad, roztrzaskuje koszyk z malinami o drzewo.
Nagle zza owego drzewa wyskakuje Filon i mówi, że chciał się dowiedzied co będzie o nim
mówiła gdy go nie zastanie, czy mu ufa, zaczyna ją przepraszad i tłumaczyd się. Próbuje jej
udowodnid, że nic go nie łączy z inną kobietą i że kocha tylko Laurę. Obiecują sobie dozgonną
wiernośd i miłośd. Nie potrafią się rozstad ani na chwilę.

4. Wiersze patriotyczne;

Żale sarmaty nad grobem Zygmunta Augusta – Karpioski w tym wierszu ubolewa nad

śmiercią ostatniego króla Polski pochodzącego z dynastii Jagiellonów. Skarży się na to, że król
nie zostawił po sobie syna i dynastia nie miała przez to kontynuacji. Upatruje w tym kary
boskiej. Nawiązuje do bitew i wojen toczonych przez Polskę w ostatnich czasach. Ukazuje
Polaka jako zręcznego bojownika, który nie boi się wroga i będzie walczył do ostatniej kropli
krwi. Jest tutaj także ślad rozbiorów – narzucanie języka, zniknięcie Polski z mapy ówczesnej
Europy, w pewnym sensie zanika świadomośd narodowa. Do wszystkich tych wniosków
podmiot liryczny dochodzi płacząc nad grobem tytułowego władcy.

Pieśo dziada sokalskiego w kordonie cesarskim - Przyczynę upadku niepodległości widzi

poeta w wewnętrznym nieładzie, zbytkach Polaków. Jednak despoci długo wahali się, czy
odebrad Polsce wolnośd, gdyż bali się wolności. Wolnośd jest, bowiem najcenniejszym darem
Boga dla człowieka. W dawnej Polsce król traktował poddanych jak swoje dzieci. Szanował
swych poddanych, natomiast obcy władca traktuje Polaków z pogardą. Do głosu doszli
pochlebcy, którzy wysługują się obcemu władcy. Podmiotem lirycznym jest wędrowny dziad.
Opisuje nieszczęścia jakich doświadczył w zaborze austriackim. Wyraża pogląd, iż upadek
ojczyzny jest skutkiem wewnętrznego nieładu, który w niej panował. Polskę dawną ukazuje
jako kraj wolności, której nie może doświadczyd w Cesarstwie Austriackim. Okazuje się, że
bieda w Rzeczpospolitej była mniej dotkliwa od tej w kordonie cesarskim.

5. Pieśni religijne;

Kiedy ranne wstają zorze – zwana pieśnią poranną, mówi o tym, że wszystko co jest na

świecie należy do Boga, posłuszny mu jest każdy żywioł, człowiek jest przez niego stworzony

background image

Oświecenie

4

Franciszek Karpioski – „Poezje wybrane”

oraz obdarowywany na wiele sposobów więc powinien go chwalid ze wszystkich sił. Zaraz po
prze budzeniu każdy powinien najpierw pomyśled o Bogu, poszukiwad go w swoim życiu
i sercu. Ludzie, którzy przeżyli kolejną noc (śmierd we śnie), są pozostawieni przy życiu po to,
aby chwalid i wielbid Boga.

Wszystkie nasze dzienne sprawy – zwana pieśnią wieczorną, stylizowana na modlitwę.

Człowiek po kolejnym przeżytym dniu powinien podziękowad za niego Bogu oraz ofiarowad
mu swoje troski i wszystkie inne rzeczy nawet najmniejszej wagi, gdyż Bóg w swej dobroci
wszystkim się zaopiekuje, ludzie powinni mu ufad i wierzyd. Poeta prosi Boga o opiekę
i oddalanie trosk.

Pieśo o Narodzeniu Paoskim – znana jako kolęda „Bóg się rodzi”; Bóg – Jezus wyrzeka się

bogactw jakie czekają go w niebie i przyjmując ludzkie ciało żyje na ziemi. Rezygnuje z wygód:
rodzi się w stajni wśród zwierząt. Mogą go oglądad ludzie prości ale o szczerym sercu
(pasterze). Jest także wspomniane wydarzenie wizyty trzech mędrców, a na koocu prośba
o opiekę boską nad swoimi dziedmi.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Oswiecenie, Pieśń dziada sokalskiego, Pieśń dziada sokalskiego - Franciszek Karpiński
Oswiecenie, Pieśń dziada sokalskiego, Pieśń dziada sokalskiego - Franciszek Karpiński
Frańciszek Karpinski z Mieczysława Klimowicza
Franciszek Karpiński Laura i Filon
Franciszek Karpiński Wiersze wybrane
Franciszek Karpiński
Franciszek Karpiński jako twórca polskiego sentymentalizmu doc
Franciszek Karpiński Laura i Filon
Koncepcja Boga , postawa człowieka (Pieśń poranna, Pieśń wieczorna Franciszka Karpińskiego)
FRANCISZEK+KARPIŃSKI doc
Franciszek Karpiński
Charakterystyka twórczości Franciszka Karpińskiego
FRANCISZEK KARPIŃSKI WIERSZE
Różnorodność twórczości Franciszka Karpińskiego
franciszek karpiński
12 Franciszek Karpinski Poezje wybrane (BN)
Franciszek Karpiński
Franciszek Karpiński, Historia mego wieku(1)
Franciszek Karpiński twórca poezji sentymentalnej 2

więcej podobnych podstron