Przygoda z uśmiechem zabawy muzyczne

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 1, wrzesień



„Kąciki z zabawkami” – zabawa z możliwością wykorzystania piosenki Do przedszkola idzie
wrzesień.

Cele: orientacja w przestrzeni i ćwiczenie sprawności motorycznej.
Pomoce dydaktyczne: Piłka, kukiełka na patyku, książka, dowolny pluszak, CD. WARIANT
ZAAWANSOWANY: instrumenty takie, jak bębenek, klawesy, marakasy i trójkąt.

W każdym z czterech kątów sali mieszkają inne przedmioty: I – piłki (dzieci naśladując je,
przykucają i zwijają się w kłębek), II – kukiełki na patyku (dzieci stają na jednej nodze), III –
książki (dzieci kładą się na podłodze, ręce wzdłuż ciała), IV – pluszaki (każde z dzieci naśladuje
dowolną pluszową zabawkę). Najpierw N. wskazuje ramieniem jeden z kątów Sali, a dzieci
przemieszczają się tam i przybierają właściwą pozycję. Potem N. bierze w rękę i pokazuje jeden z
przedmiotów (piłkę, kukiełkę na patyku, książkę lub pluszaka), a dzieci samodzielnie znajdują
właściwy kącik dla pokazanego przedmiotu i przybierają odpowiednią pozycję. Na końcu dzieci
śpiewają piosenkę wraz z nagraniem, wędrując swobodnie po sali. Po końcu refrenu N.zatrzymuje
nagranie i wskazuje ramieniem jeden z kątów sali lub pokazuje wybrany przedmiot. Dzieci
przemieszczają się do właściwego kąta i przybierają właściwą pozycję. N. ponownie włącza
nagranie i dzieci zaczynają poruszać się swobodnie po sali.
ZAAWANSOWANY WARIANT zabawy: Każdy kąt ma przypisany dźwięk jednego z
instrumentów, np.: I (piłki) to bębenek, II (kukiełki) – klawesy (drewienka), III (książki) –
marakasy (grzechotki), IV (pluszaki) – trójkąt. N. dźwiękiem wybranego instrumentu kieruje dzieci
do właściwego kąta, gdzie przybierają one odpowiednią pozycję.



„Zostań królewiczem lub królewną” – zabawa ruchowa.

Cele: rozwijanie kreatywności i umiejętności motorycznych, uświadomienie ról społecznych
(decyduję / wykonuję polecenie).
Pomoce dydaktyczne: CD, ew. korona.

Korzystając z nagrania, N. powtarza z dziećmi piosenkę Grzeczne słówka. Dziecko, które śpiewa z
największym zaangażowaniem zostaje pierwszym królewiczem / królewną i siada na tronie
(krześle) pośrodku sali (można uhonorować go / ją koroną) i zaczyna rządzić: zamienia swych
poddanych – pozostałe dzieci – w dowolne stworzenia lub przedmioty (np. koty, węże, samochody,
parasolki). Zadaniem poddanych jest naśladować ruchem wymyślone przez władcę obiekty. Kiedy
królewicz / królewna kończy swoje panowanie – należy ustalić wcześniej liczbę królewskich
rozporządzeń, czyli różnych zadań dla poddanych – wybiera następcę.
WARIANT: ruch poddanych może odbywać się do muzyki. Propozycje fragmentów muzycznych:
G. F. Haendel – Hornpipe z Muzyki na wodzie, F. Mendelssohn – Scherzo ze Snu nocy letniej.



Instrumentacja do piosenki Grzeczne słówka.

Cele: ćwiczenie poczucia rytmu i czasu w muzyce, uwrażliwienie na frazę.
Pomoce dydaktyczne: klawesy, bębenki i tamburyna, CD.

N. dzieli dzieci na trzy grupy, każda z nich otrzymuje inne instrumenty, np. : I – klawesy
(drewienka), II – bębenki, III – tamburyna. Klawesy grają w refrenie na słowo przepraszam,
bębenki na słowo dziękuję, a tamburyna na i proszę – na każdą sylabę przypada jeden dźwięk

(każda grupa gra więc trzy ósemki w rytmie muzyki). Dzieci śpiewają piosenkę, włączając się z grą
w odpowiednich momentach.
WARIANT: w każdej grupie wybierany jest solista. Wszystkie dzieci grają rytm piosenki podczas
refrenu, a Przepraszam, dziękuję, i proszę tylko soliści – każdy swoje słówko.



„Letnie obrazki” – zabawa utrwalająca piosenkę Pamiątki z wakacji.

Cele: kształcenie pamięci muzycznej, uwrażliwienie na frazę, rozwijanie percepcji słuchowej.
Pomoce dydaktyczne: muszelki, kamyki, szyszki, kolorowe szkiełka i inne wakacyjne skarby
zebrane na plaży, czy też w lesie, CD.

N. dzieli dzieci na kilka grup. Z rozrzuconych na podłodze wakacyjnych skarbów układają one
obrazki kojarzące się z latem, np.: słońce, kwiat, domek, rzekę, drzewo, góry, itp. Mogą to robić
tylko podczas melodii piosenki Pamiątki z wakacji. N. włącza nagrania różnych piosenek, co jakiś
czas wybiera Pamiątki z wakacji. Po zakończeniu zabawy, grupy oglądają wzajemnie swoje prace.



„Grające muszelki” – zabawa rytmiczna do piosenki Pamiątki z wakacji.

Cele: uwrażliwienie na frazę i doskonalenie poczucia rytmu.
Pomoce dydaktyczne: muszelki lub kamyki, CD.

Każde dziecko bierze w ręce dwie muszelki lub dwa kamyki (po jednej/ym do każdej dłoni).
Śpiewają wraz z nagraniem piosenkę, dodatkowo wystukując rytm w refrenie (od słów Muszelki,
bursztyny... do ...piłki dmuchane): uderzają delikatnie muszelką o muszelkę lub kamykiem o kamyk.
UWAGA! Zadanie należy do trudniejszych – frazy w refrenie mają zmienne rytmy – ale warto
spróbować je wykonać, nawet jeśli rezultat nie będzie bezbłędny. Wystukiwaniu rytmu pomaga
jednoczesne śpiewanie, lub samo mówienie tekstu. Zabawa ta przyczyni się do szybszego
przyswojenia refrenu piosenki.



„Policjant i piesi” – zabawa ruchowa w oparciu o Piosenkę sygnalizatora.

Cele: ćwiczenie poczucia rytmu i tempa, reagowanie na sygnał, doskonalenie orientacji w
przestrzeni.
Pomoce dydaktyczne: CD.

Dzieci podzielone na cztery grupy stają w szeregu przy czterech ścianach sali (każdy szereg przy
jednej ze ścian). N. znajduje się pośrodku sali – jest policjantem. Dzieci poruszają się niewielkimi
krokami do muzyki, obserwując policjanta. Grupy, do których policjant zwrócony jest bokiem, idą
do przodu. Grupy, do których policjant stoi przodem lub tyłem, zatrzymują się w miejscu.
N.-policjant dowolnie zmienia pozycję względem grup dzieci, jednak lepiej, jeśli robi to zgodnie z
przebiegiem frazy muzycznej. Po zaznajomieniu dzieci z zabawą policjantem zostaje chętne
dziecko, zabawa przebiega, jak poprzednio.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 1, październik



„Z wizytą w sadzie” – zabawa ruchowa.

Cele: uwrażliwienie na rejestr.

Pomoce dydaktyczne: CD (melodia wybranej piosenki z rejestrem wysokim i niskim i średnim –
kolejne frazy piosenki (lub ich fragmenty) wykonane są w różnych rejestrach).

Dzieci spacerują po sadzie. Kiedy słyszą melodię brzmiącą wysoko, chodzą na palcach i zbierają
jabłka wiszące na gałęziach drzew – wyciągają w górę ramiona. Kiedy melodia brzmi nisko, dzieci
turlają się po podłodze, jak leżące na ziemi jabłka. Kiedy melodia wykonywana jest w rejestrze
średnim, dzieci odpoczywają, swobodnie spacerując.



„Jarzynowy wóz” – zabawa do piosenki o tym samym tytule.

Cele: utrwalenie piosenki, zachęta do samodzielnych działań ruchowych.
Pomoce dydaktyczne: CD.

Dwoje dzieci tworzy Jarzynowy wóz – stają jedno za drugim i chwytają się za ręce. Pozostali
formują koło. Zabawa przebiega w następujący sposób:

Jechał, jechał wóz.
Smaczne rzeczy wiózł.
Tur, tur, tur, turkotał,
smaczne rzeczy wiózł.

Koło obraca się w prawą stronę, a wóz jeździ na zewnątrz
kręgu. Wraz z ostatnim słowem wiózł, koło zatrzymuje się, a
dzieci tworzące wóz rozłączają się.

Tu marchew czerwona,

Każde dziecko z wozu dotyka ramienia jednej z osób z koła.
Wybrane osoby – marchewki – wchodzą do środka koła,
wykonując ukłon lub prezentując się w inny, wymyślony przez
siebie, sposób.

kapusta zielona,

Dzieci z wozu dotykają ramion kolejnych dwóch osób – kapust.
Kapusty zachowują się podobnie, jak marchewki.

rzodkiewek różowe
kuleczki,

Wybieranie i autoprezentacja rzodkiewek.

w słonecznym kolorze
słonecznik.

Wybieranie i autoprezentacja słoneczników.

Jechał, jechał wóz.
Smaczne rzeczy wiózł.
Tur, tur, tur, turkotał,
smaczne rzeczy wiózł.

Wóz porusza się jak poprzednio. Dzieci, które zostały wybrane
jako warzywa, tworzą wewnątrz współśrodkowy krąg i obracają
się w przeciwną stronę, niż duże koło.

Tu strączki fasoli

Wybieranie i autoprezentacja fasoli.

i bobu dowoli

Wybieranie i autoprezentacja bobu.

szpinaku zielona tam fura

Wybieranie i autoprezentacja szpinaku.

i burak pąsowy jak burak.

Wybieranie i autoprezentacja buraków.



„Sałatka jarzynowa” – zabawa rytmiczna.

Cele: kształcenie poczucia pulsu, doskonalenie umiejętności jednoczesnego grania i słuchania,
rozwijanie słyszenia polifonicznego
Pomoce dydaktyczne: akompaniament.

N. dzieli dzieci na trzy grupy, każda z nich mówi nazwę jednego warzywa w odpowiednim rytmie
(zapis poniżej). Grupa I: ma – rchew, grupa II: ka – la – re – pa, grupa III: por.

N. pokazuje jedno z warzyw (prawdziwe lub na obrazku), a właściwa grupa powtarza rytmicznie
jego nazwę, aż do pokazania kolejnego warzywa. N. pokazuje dwa warzywa jednocześnie (w tym
samym czasie odzywają się dwie grupy), każda z grup stoi w innym miejscu sali. N. wskazuje na
jedną z grup, a ta zaczyna wołać nazwę swojego warzywa. Kiedy wskazuje na kolejną grupę,
poprzednia przestaje mówić. N. wskazując na grupę, aktywizuje ją – dzieci mówią aż do
otrzymania nowego znaku na wyłączenie (np. może być to zamknięcie otwartej dłoni). Kolejno
włączają się wszystkie grupy i przez pewien czas wołają nazwy warzyw jednocześnie.
UWAGA! Należy zwrócić uwagę na płynność wykonania ćwiczenia. Pomocny będzie tu
akompaniament z rytmicznym pulsem.



„Kasztanowe zaprzęgi” – zabawa ruchowa w oparciu o piosenkę W kasztanowym mieście.

Cele: uwrażliwienie na frazę, rozróżnianie części piosenki zwrotka / refren, sprawne poruszanie się
w przestrzeni.
Pomoce dydaktyczne: kasztany, CD.

Na podłodze leżą rozrzucone kasztany (około dziesięciu – pomiędzy nimi musi być jeszcze dużo
miejsca do biegania slalomem). Dzieci poruszają się tak, aby ich nie potrącić. Podczas zwrotek
piosenki biegają swobodnie, w refrenie dobierają się w pary i tworzą zaprzęgi konne. Jeśli zaprzęg
wjedzie na kasztan, odpada z gry.



„Echo rytmiczne” – ćwiczenie imitacyjne.

Cele: kształcenie pamięci muzycznej, doskonalenie poczucia rytmu.
Pomoce dydaktyczne: kasztany, tamburyn, bębenek lub klawesy.

Jest to powtórzenie ćwiczenia z tygodnia 3 z wykorzystaniem innych przedmiotów. Dzieci
wystukują za N. podane przez niego krótkie rytmy, tworząc echo rytmiczne.



„Jak grzyby po deszczu” – zabawa ruchowa do piosenki Zbieramy grzyby.

Cele: doskonalenie sprawności motorycznej, uwrażliwienie na frazę.
Pomoce dydaktyczne: CD.

Dzieci chodzą w rozsypce, słuchając nagrania piosenki. Od czasu do czasu N. zatrzymuje

odtwarzanie piosenki – dzieci zamieniają się wtedy w grzyby: stają na jednej nodze. Bardziej
sprawni robią kapelusz, czyli łączą dłonie nad głową. Grzyb, który się chwieje, zostaje zebrany –
odchodzi na bok i nie bierze udziału w dalszej zabawie.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 2, listopad



„Papier może grać!” – zabawa eksploracyjna.

Cele: rozwijanie kreatywności.
Pomoce dydaktyczne: kartki papieru.

Dzieci siedzą w kole, każde trzyma w ręku kartkę papieru. N. zachęca dzieci, aby poszukały
różnych dźwięków, jakie można wydobyć za pomocą kartki papieru. Oto przykłady rozmaitych
odgłosów: stukanie palcem w kartkę, łapanie kartki papieru na płasko, obiema dłońmi o
rozpostartych palcach, szuranie płaską dłonią po kartce, drapanie paznokciem po kartce, łopotanie
w powietrzu, zgięcie kartki i zbliżanie jej dwóch stron do siebie. A jakie odgłosy możemy uzyskać,
jeśli użyjemy dwóch kartek: swojej i sąsiada? – dzieci dobierają się w pary i próbują nowych
efektów
WARIANT: N. może wykorzystać jakiś tekst literacki mówiący o listopadowej pogodzie (np. słowa
piosenki, wiersz niedawno czytany na zajęciach) i stworzyć do niego ilustrację dźwiękową.



„Od gór do morza” – zgadywanka słuchowa.

Cele: rozwijanie percepcji słuchowej, poszerzanie wiedzy o polskim folklorze.
Pomoce dydaktyczne: plansze z ilustracjami różnych miejsc w Polsce (Tatry, Kujawy i Kraków),
CD.

N. ogląda z dziećmi ilustracje i opowiada krótko o przedstawionych na nich zakątkach Polski.
Odtwarza przykłady muzyczne. Wspólnie z dziećmi dopasowuje muzykę do ilustracji. Przy
kolejnym słuchaniu można dołączyć ruchy: Tatry – krok dostawny, raz w prawo, raz w lewo;
Kujawy – kołysanie się na boki z uniesieniem na palce; Kraków – cwał bokiem.



„Robimy zapasy” – zabawa słuchowa

Cele: uwrażliwienie na rejestr.
Pomoce dydaktyczne: orzechy włoskie, pianino lub nagranie dźwięków granych w skrajnych
rejestrach.

Orzechy włoskie leżą rozsypane na podłodze. Każdy z nich będzie symbolizowany przez niski
dźwięk. N. gra na pianinie (lub innym instrumencie melodycznym o dużej skali) pojedyncze
dźwięki w skrajnych rejestrach (albo zdecydowanie niskie, albo zdecydowanie wysokie).
Ewentualnie może posłużyć się gotowym nagraniem. Po usłyszeniu niskiego dźwięku, dzieci biorą
jeden orzech z podłogi i dołączają do swego zbioru.



„Mało nas do pieczenia chleba” – tradycyjna zabawa ruchowa.

Cele: uświadomienie zjawiska narastania i ubywania, uwrażliwienie na kontrasty w muzyce.

Pomoce dydaktyczne: drobne instrumenty perkusyjne, ew. akompaniament do piosenki Mało nas
do pieczenia chleba.

N. podaje ręce jednemu z dzieci i obraca się z nim w kółko. Po słowach tylko nam wymienia imię
kolejnego dziecka, które zapraszane jest do koła. Kiedy wszystkie dzieci są już w kole (pod koniec
warto wymieniać po kilka imion na raz, żeby ułatwić czekanie niecierpliwym), rozpoczyna się
druga część piosenki. Tu po słowach więc już nam N. wymienia imię dziecka / imiona dzieci, które
odchodzą z kółka na bok, sięgają po wybrany instrument perkusyjny i akompaniują do piosenki.
Zabawa trwa do czasu, aż w kółku znów pozostaną tylko dwie osoby.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 2, grudzień



„Łańcuch choinkowy” – zabawa ruchowa.

Cele: zachęta do podejmowania inicjatywy, reagowanie na sygnał.
Pomoce dydaktyczne: trójkąt.

N. wyznacza dziecko, które będzie pierwszym ogniwem łańcucha. Pozostałe dzieci stoją
nieruchomo w rozsypce w całej sali. Pierwsze ogniwo łańcucha spaceruje swobodnie pomiędzy
nimi. Dźwięk zagrany przez N. na trójkącie to sygnał do dołączenia kolejnego ogniwa. Wybiera je
za pierwszym razem pierwsze ogniwo, a zaprasza do łańcucha poprzez dotknięcie w ramię. Od tej
pory będzie to zawsze zadaniem ostatniego w łańcuszku. Dziecko, które dołączyło, podaje rękę
poprzedniemu.
UWAGA! Należy zwrócić uwagę, żeby ostatnie w łańcuchu dziecko szukało kolejnego ogniwa w
swoim pobliżu. Dotknięcie powinno następować tuż po usłyszeniu sygnału granego przez N.



„Malarz mróz” – zabawa twórcza.

Cele: rozwijanie kreatywności i integrowanie zmysłów.
Pomoce dydaktyczne: bębenek.

N. dzieli dzieci na 5–7 osobowe grupy. W każdej z grup dzieci siadają w siadzie skrzyżnym w
rzędach jedno za drugim. Pierwsza z przodu osoba trzyma w rękach bębenek. Ostatnie dziecko w
kolumnie rysuje coś krótko na plecach kolegi, który przed nim siedzi. Rysunek ten podawany jest
dalej na zasadzie dotykowego „głuchego telefonu”. Osoba na przodzie kolumny zamienia
otrzymany rysunek na rysunek muzyczny – zamiast na plecach, wykonuje go na bębenku.
UWAGA! Warto pokazać dzieciom techniki „rysowania” – nie zawsze powinny być to długie
kreski, dobrze jest stosować oderwane, krótkie ruchy, tak, jakby kropki i plamy barwne.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 2, styczeń



„Po śladach” – zabawa ruchowa.

Cele: ćwiczenie pamięci wzrokowej, przestrzennej i słuchowej.
Pomoce dydaktyczne: drobne instrumenty perkusyjne, kilka krzeseł, ew. ławka, stolik.

N. przygotowuje przestrzeń w sali: ustawia pośrodku kilka krzeseł, ew. stolik lub ławkę. Na
niektórych meblach kładzie instrumenty perkusyjne. Dzieci stają w jednym z rogów sali – będzie

on punktem startowym. Przeciwległy róg sali to meta. Jedno z dzieci otrzymuje zadanie, aby
przejść od startu do mety wybraną przez siebie drogą i w wybrany przez siebie sposób. Po drodze
musi zagrać na dwóch instrumentach perkusyjnych. Zebrane na starcie dzieci obserwują kolegę. N.
pyta później, kto chciałby przejść po jego śladach – trzeba dokładnie odtworzyć drogę i dźwięki
wykonane przez poprzednika. Po tych samych śladach może przejść nawet kilka osób, następnie
nowy ochotnik proponuje inną trasę.



„Dziadkowie i wnuczkowie” – zabawa ruchowa.

Cele: zachęta do podejmowania inicjatywy, orientacja w przestrzeni, utrwalenie piosenki Wszystkie
dzieci dobrze wiedzą.

N. wskazuje kilkoro dzieci, które będą dziadkami i babciami (np. po troje). Babcie i dziadkowie
gromadzą przy sobie wnuczków – wybranych spośród pozostałych dzieci. W zwrotce piosenki
wnuczkowie idą rzędem za swoją babcią lub dziadkiem. W refrenie piosenki dzieci w każdej
rodzince podają sobie ręce i obracają się w kole.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 3, luty



„Brazylijska dżungla” – zabawa ruchowa do piosenki Przedszkolna samba.

Cele: orientacja w przestrzeni, doskonalenie umiejętności motorycznych.
Pomoce dydaktyczne: CD, ew. rekwizyty dla lamy i kuguara (karnawałowe lub zwyczajne, typu
szarfy).

N. wybiera spośród dzieci lamę i kuguara, pozostałe dzieli na dwie grupy. Jedna z nich powinna
składać się z parzystej liczby osób tak, żeby dzieci mogły utworzyć pary. Każda z par znajduje
sobie miejsce w sali i tworzy dwuosobową kompozycję przestrzenną – amazońskie drzewo. Ważne,
żeby dwie osoby znajdowały się dość blisko siebie, i żeby pomiędzy poszczególnymi drzewami
było trochę miejsca. Lama i kuguar tworzą jednoosobowe drzewa. Podczas pierwszej części
zwrotek piosenki pomiędzy drzewami będzie przemykał się wąż, czyli pozostałe dzieci trzymające
się za ręce i idące jedno za drugim. Podczas drugiej części piosenki drzewa zamieniają się w
tańczące zwierzęta, chwytają się za ręce i obracają w koło. Lama i kuguar tańczą sami. Wąż nadal
pełza pomiędzy tańczącymi zwierzętami. W refrenie osoby z węża tworzą koło i obracają się
dokoła. Dzieci-zwierzęta zatrzymują się i klaszczą w ręce w rytmie piosenki. Pod koniec refrenu na
powrót zamieniają w amazońskie drzewa, a obracające się koło zamienia się w węża.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 3, marzec



„Stary niedźwiedź mocno śpi” – zabawa ruchowa do melodii kurpiowskiej.

Cele: doskonalenie poczucia rytmu i frazy, umiejętności motorycznych.
Pomoce dydaktyczne: nagranie melodii do zabawy.

Zabawa przebiega wg znanego powszechnie schematu jest jednak bardziej uporządkowana
muzycznie (dzięki żywszej melodii i jej dowcipnemu charakterowi). Jedno z dzieci znajduje się w
środku koła i udaje śpiącego niedźwiedzia. Pozostałe dzieci trzymając się za ręce chodzą na palcach
po okręgu wokół śpiącego niedźwiedzia i śpiewają piosenkę. Na słowach będzie zły, zatrzymują się
i trzy razy tupią nogami (jedno tupnięcie na każdą sylabę tekstu). Niedźwiedź budzi się, dzieci

puszczają ręce i uciekają przed nim. Pogoń nie trwa długo, bo przygrywka niebawem zaprasza do
ponownej zabawy w kole. Jeśli niedźwiedziowi nie uda się nikogo złapać, wchodzi ponownie do
koła i dołącza do niego drugie chętne dziecko (tak, żeby były w kole dwa niedźwiedzie).



„Baś, baś baranku” – zabawa ruchowa do piosenki Śniadanko baranka.

Cele: utrwalenie piosenki, doskonalenie poczucia rytmu i frazy.
Pomoce dydaktyczne: obręcz lub związana w pętlę linka, CD.

N. wybiera spośród dzieci baranka, a pozostałych dzieli na dwie nierówne liczebnie grupy:
pastuszków (4–6 dzieci) i opiekunów zwierząt (reszta). Pastuszkowie chwytają w jedną rękę obręcz,
a baranek wchodzi do jej środka. Podczas zwrotek piosenki pastuszkowie pasą baranka, czyli
wędrują z obręczą po sali (baranek drepcze w środku). Opiekunowie zwierząt dobierają się w pary i
ustalają, które z dzieci w każdej parze będzie jako pierwsze udawać zwierzę. Opiekun karmi na
niby swoje zwierzątko, podając mu niewidzialne pożywienie. Na początku refrenu, przy słowach
Teraz spytam, czy ktoś wie, co baranek je? pasterze zatrzymują się, a opiekunowie przestają karmić
swoje zwierzęta. W dalszej części piosenki dzieci podkreślają jej rytm w następujący sposób:

Baś, baś baranku, chodź na śniadanko.

Opiekunowie i zwierzęta klaszczą rytm piosenki.

Mam tu dla ciebie trawę i sianko

Opiekunowie i zwierzęta klaszczą rytm piosenki.

Baś, baś baranku, pachnące sianko

Opiekunowie i zwierzęta klaszczą rytm piosenki

Nie mów: mee, nie mów: bee,

Pasterze tupią rytm piosenki.

tylko jedz!

Baranek skacze trzy razy – jeden skok na każdą sylabę tekstu.

W drugiej zwrotce następuje zamiana w parach opiekunów zwierząt: dziecko, które udawało
zwierzę, podaje teraz pożywienie.
UWAGA! Dodatkowo można przed zabawą wspólnie ustalić, jakie zwierzę będzie karmione w
każdej parze (dobrze jest wybrać jedno ze zwierząt pojawiających się w piosence, np.: kota, psa,
kurę, czy królika).



„Gąski” – zabawa ruchowa do piosenki o tym samym tytule.

Cele: rozróżnienie ról społecznych prowadzę / podążam za prowadzącym, uwrażliwienie na
charakter i tempo muzyki, rozwijanie kreatywności.
Pomoce dydaktyczne: CD.

N. dzieli dzieci na kilkuosobowe grupy – stadka gęsi. W każdej grupie wybiera osobę prowadzącą –
gąskę matkę. Stadka gęsi podążają za swymi matkami przy nagranej piosence. Gęsi idą gęsiego –
jedna za drugą, naśladując sposób poruszania się matki. Zadaniem gąski matki jest prowadzenie
stadka i proponowanie jakiegoś sposobu poruszania się (np. skacząc obunóż, skacząc na jednej
nodze, kręcąc głową, machając rękami – skrzydłami, dużymi / małymi krokami, w kucki itp.). Przy
słowach Chlup! Chlupnęły nagle w wodę gąska matka idzie na koniec rzędu, aby po chwili idące za
nią dziecko przejęło prowadzenie i stało się nową gąską matką.

Zabawy muzyczne do przewodnika cz. 4, maj



„Pszczoły do ula!” – zabawa słuchowo-ruchowa.

Cele: orientacja w przestrzeni, reagowanie na sygnał.
Pomoce dydaktyczne: szarfy w czterech różnych kolorach, np.: czerwone, żółte, niebieskie i
zielone, cztery różne instrumenty perkusyjne: marakasy, tamburyn, terkotka, trójkąt.

N. rozmawia z dziećmi o odgłosach, jakie wydają pszczoły. Dzieci próbują głosem naśladować ich
brzęczenie (śpiewają bzzzzzzzz w średnim rejestrze). N. zadaje pytania: Czy brzęczenie komara jest
inne, niż brzęczenie pszczół? (dzieci naśladują brzęczenie komara – wydają głosem wysoki dźwięk
bzzzzzzzzzz); A jak poznać, że zbliża się duży owad latający, np. szerszeń lub trzmiel? – owady te
brzęczą grubym głosem (dzieci naśladują takie brzęczenie i wydają głosem niski dźwięk
bzzzzzzzzzzzz); Jakie instrumenty mogą naśladować brzęczenie pszczół? (N. proponuje dźwięki
marakasów, tamburyna – tremolo na tamburynie uzyskane poprzez szybkie poruszanie
instrumentem, trójkąta – tremolo na trójkącie uzyskane poprzez szybkie poruszanie pałeczką
między dwoma bokami instrumentu i terkotki). N. dzieli dzieci na cztery grupy. Każda z grup
otrzymuje szarfy w innym kolorze i zajmuje miejsce w innym rogu sali (zamieszkuje w innym ulu).
Do każdej z grup przypisany jest także dźwięk innego instrumentu, np.: pszczoły z czerwonego ula
– dźwięk marakasów, pszczoły z ula żółtego – dźwięk terkotki, pszczoły z ula niebieskiego –
dźwięk tamburyna, a pszczoły z zielonego ula – dźwięk trójkąta. N. gra na jednym z instrumentów i
zaprasza w ten sposób pszczoły do latania po łące (po środku sali). Kiedy zmienia instrument, na
łąkę wylatują pszczoły z innego ula, a te, które dotychczas poruszały się po sali, wracają do domu.
WARIANT: N. ma pomocnika (np. jedno z dzieci) i wspólnie z nim gra na dwóch instrumentach –
po łące poruszają się pszczoły z dwóch różnych uli. Można spróbować jeszcze trudniejszy wariant,
gdzie N. ma dwóch pomocników i słychać dźwięki trzech różnych instrumentów.