XXXII Niedziela Zwykła Rok C




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja    reklama-banery
chat zasponsoruj




 XXXII  Niedziela Zwykła Rok C         

W
opowiadaniu Gustawa Herlinga-Grudzińskiego „Pożar Kaplicy Sykstyńskiej”
pojawia się opis zniszczenia fresku przedstawiającego Sąd Ostateczny
pędzla Michała Anioła. Inspiracją do napisania tej książki, jak mówił sam
autor, była reakcja młodych ludzi oglądających to słynne dzieło.
Zwiedza-jący Kaplicę bez przerwy żartowali i śmiali się, jakby to było
jakieś widowisko humorystyczne. Temat Sądu nie tylko nie zaniepokoił, ale
wręcz rozbawił turystów. Ta reakcja 
bardzo zdumiała autora a nawet zabolała. W ich zachowaniu można
było dopatrzyć się zobojętnienia na prawdę o życiu wiecznym.
To
potwierdza fakt, że rozum i wyobraźnia nasza często źle radzą so­bie z
wiarą w Zmartwychwstanie. Do wielu już nie przemawia malarstwo
średniowieczne przedstawiające obrazy Sądu Ostatecznego, piekła i nieba.
Dzisiaj te obrazy, choć piękne, nie po­magają nam w wierze. Jesteśmy w
swoim racjonalizmie bliżsi saduceuszom, którzy usiłują zrozumieć w
ziemskich kategoriach i wyobrażeniach rzeczywistość niebiańską. Te próby
prowadzą  do zanegowania
zmartwychwstania. Wiara w zmartwych­wstanie była dość powszechna w
środowi­skach faryzejskich. Stąd polemiki saduce­uszy, którzy
wymyślali przy-kłady mające ukazać bezsensowność i sprzeczność tej wiary z
nauką Biblii. Przykład z bezdzietną kobie­tą, żoną siedmiu braci,
przedstawiony Jezu­sowi to jeden z nich. Jezus oczywiście nie
podejmuje saducejskiego sposobu rozumo­wania, tylko przypomina, że to
wszystko jest zupełnie inaczej.
     Żywa wiara w
zmartwychwstanie daje siłę, bo daje nadzieję. Nie tylko daje siłę do
mę­czeńskiej śmierci, jak dała braciom Machabejskim i ich matce, ale
daje siłę wiary, która pozwala żyć dobrze, chroni od rozpaczy, od
zwątpienia wobec niesprawiedliwości świa­ta. Wiara w Boga pozbawiona
wiary w zmar­twychwstanie, i to zmartwychwstanie osobowe, w duszy i
ciele, staje się wiarą nieosobową. Bóg takiej wiary przestaje być osobą,
staje się mocą, absolutem, jakąś siłą spraw­czą, ale nie Bogiem, nie
kochającym Ojcem. Wiara w zmartwychwstanie ciała od począt­ku była
wyróżnikiem chrześcijaństwa. Wszystkie inne religie, jeżeli już cokolwiek
obiecywały, to najwyżej przetrwa-nie ducha czy duszy. Wiara ta od początku
była także jednym z głównych powodów wyśmiewa­nia chrześcijan, bo
wyśmiewać ją nie było trudno. Celsus w II w. pisał: „Głupia jest ich
wiara, że gdy Bóg niby kucharz wznieci ogień, wszystko się upiecze, a
przetrwają tylko oni, i to nie tylko żywi; ale również ci, którzy
wcze­śniej poumierali, wyjdą z ziemi odziani we własne ciało. Nadzieja
zaiste godna robaków. Czyż bowiem jakakolwiek dusza ludzka pra­gnęłaby
powrócić do zgniłego ciała?”
A więc od saduceuszy
poprzez Celsusa i wielu innych do dzisiaj niewiele się zmieni­ło.
Wiara w zmartwychwstanie, podobnie jak krzyż Chrystusa, głupstwem jest dla
wielu, zgorszeniem dla innych, mocą zaś dla tych, którzy wierzą.

Dziś w polskich
kościołach mówi się także o innym zmartwychwstaniu. 83 lata temu po 123
latach niewoli Polska zmartwychwstała. Dziś jest stosowna okazja, aby Bogu
dziękować za ten cud. Słowami Sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego
dziękujemy Najlepszemu Ojcu, że „wzbudził w naszym Narodzie wielkich
mężów, mocarzy ducha, natchnionych wiarą i miłością do Ojczyzny, że byli
dla nas natchnieniem i nauczycielami, że podnosili ducha, krzepili nas i
przygotowywali do momentu zmartwychwstania...
Wspominamy dziś
wszystkich, którzy polegli w walce o wolność Ojczyzny we wszystkich
powstaniach, ruchach narodowych i społecznych, we wszystkich poczynaniach
i wysiłkach, w najszlachetniejszych porywach, pełni żywej
wiary”.

     Dlatego zdajemy
sobie sprawę, że wolna Ojczyzna jest dla nas wielkim darem. Ale jest ona
także wielkim zadaniem.
Sługa Boży, ksiądz
Jerzy Popiełuszko, w trudnych czasach stanu wojennego, gdy gromadził
robotników na comiesięczne Msze za Ojczyznę, min. mówił: „Nie jesteśmy
Narodem tylko na dziś. Jesteśmy Narodem, który ma przekazać w daleką
przyszłość moce nagromadzone przez całe tysiąclecie”.

Dziś przed Polską w
perspektywie jednoczącej się Europy, jak mówi Jan Paweł II, europy
Ojczyzn, stają nowe wyzwania. Trzeba je podjąć mądrze i odpowiedzialnie.
Dziś nie trzeba przelewać krwi. Bo dziś bardziej potrzebną i nie mniej
chwalebną rzeczą jest przelać dla niej swój pot. Wciąż w cenie mądrość i
praca. Jeśli do tego dołączymy wartości duchowe, które są fundamentem
naszej tradycji chrześcijańskiej, to nie trzeba będzie się bać
zlaicyzowanych krajów Europy. Arcybiskup Józef Życiński zauważył, że
„ci, którzy nie znają stanowiska Ojca świętego w tej sprawie reagują
lękiem i krzykiem, bo nie wiedzą, że nasza obecność w Unii jest tak
konieczna, jak obecność chrześcijan w Rzymie Nerona i apostołów na
szlakach dalekich od wiary”.
Nasza
niepodległa Ojczyzna weszła w trzecie tysiąclecie dziejów chrześcijaństwa.
Powierzmy Bożej opatrzności nasz naród, naszą wolność, nasze dzieje i
naszą przyszłość. Idźmy polskimi drogami, drogami naszych ojców ku
przyszłości z Chrystusem. Idźmy prosząc Boga za wielkim kaznodzieją
sejmowym, księdzem Piotrem Skargą:
   „Boże, Rządco i Panie
narodów,
     z ręki i
karności Twojej racz nas nie wypuszczać,
    [...] błogosław
Ojczyźnie naszej,
    by Tobie zawsze
wierna, chwałę przynosiła imieniu Twemu,
    a syny swe swe wiodła
ku szczęśliwości.”     
Amen.