CZASOWNIK

W języku włoskim czasownik może pełnić następujące role:

orzeczenia np:

Roma e bella. (Rzym jest piękny).

Czasownik essere (być) pełni tutaj rolę orzeczenia ( 3 osoba l. poj.).

operatora, czasownika pomocniczego, którego zastosowanie jest nieodzowne przy budowie czasu gramatycznego np.:

Carlo si a sposato in questo mese. (Karol ożenił się w tym miesiącu).

W tym wypadku czasownik essere pełni rolę operatora pomocnego przy tworzeniu czasu passato prossimo, podobnie jak w języku polskim być służy do tworzenia strony biernej, np.: jest napisane.

Każdy czasownik w języku włoskim posiada następujące formy:

- bezokolicznik (infinito) essere (być)

- imiesłów bierny (participio passato) stato (były)

- imiesłów czynny (gcrundio) essendo (będąc)

Ponadto każdy czasownik odmienia się przez osoby (trzy osoby liczby pojedynczej i trzy osoby liczby mnogiej), posiada stronę czynną i bierną.

Formy czasownika są zróżnicowane w zależności od trybu, czasu gramatycznego i strony oraz zaimka osobowego.

Wyróżnia się cztery tryby:

- Tryb oznajmujący (modo indicativo) - io sono (ja jestem)

- Tryb warunkowy (modo condizionale) - io sarei (ja byłbym)

- Tryb łączący (modo congiuntivo) - io credo che sia (ja myślę, że jesteś)

- Tryb rozkazujący (modo impcrativo) - si! (bądź!)

Ze względu na charakter odmiany, czasowniki w języku włoskim dzielą się na:

Czasowniki regularne - w odmianie których występuje stała prawidłowość, jednakowa dla wszystkich czasowników tego typu.

Czasowniki nieregularne - formy tych czasowników są zróżnicowane w poszczególnych trybach i czasach gramatycznych i nie podlegają jakimkolwiek prawidłowościom.

Każdy czasownik w języku włoskim składa się z tematu i końcówki, np.:

Czasownik: cantare (śpiewać)

cant - temat

- are - końcówka

Temat czasownika jest niezmienny. Wyjątek mogą stanowić niektóre czasowniki częściowo nieregularne. Natomiast końcówka podlega zmianom w zależności od trybu, osoby i czasu gramatycznego.

W języku włoskim występują trzy typy końcówek czasowników -are, -ere, -ire.

Ze względu na podane powyżej rodzaje końcówek czasowniki włoskie dzieli się na trzy koniugacje:

I Koniugacja -are

Zalicza się do niej wszystkie czasowniki zakończone w bezokoliczniku na -are, np.:

cantare - śpiewać

II Koniugacja -ere

Do drugiej koniugacji zalicza się wszystkie czasowniki zakończone w bezokoliczniku na -ere,

np.:

credere - wierzyć, sądzić

III Koniugacja -ire

Do trzeciej koniugacji zaliczane są wszystkie czasowniki zakończone w bezokoliczniku na -ire, np.:

dormire - spać

---