Istota zarzšdzania zasobami ludzkimi.
1. Geneza zarzšdzania zasobami ludzkimi. Teoria ta zrodziła się w amerykańskiej nauce o zarzšdzaniu w latach 60. w kręgu badaczy którzy tworzyli humanistycznš orientację w teorii organizacji. Ta orientacja nazywana jest nurtem behawioralnym kładzie ona szczególny nacisk na indywidualne postawy i zachowania oraz procesy grupowe. Jednoczeœnie twierdzi, że stos. miedzy ludzkie odgrywajš szczególnš rolę w kształtowaniu postaw pracowników. Podstawowe założenie tego nurtu polegało na przyjęciu, że troska o robotników ze strony menedżera wpływa na wzrost zadowolenia ze strony pracownika, przyczyniajšc się tym samym do poprawy wyników pracy. Za pioniera tej koncepcji uważa się Petera Druckera a także Duglasa McGregora, Abrahama Maslowa oraz Roberta Lickerda. WyraŸny wzrost zainteresowania tš koncepcjš nastšpił w latach 80. Pierwotna idea ZZL zyskała status odrębnej teorii kierowania ludŸmi. Można powiedzieć, że stała się ona nowš próbš rozwišzywania problemów, jakie pojawiajš się w zarzšdzaniu pracownikami. Za genezę współczesnej koncepcji uważa się bariery, które pojawiły się w latach 70. i 80. a mianowicie: a) wzrost konkurencji międzynarodowej - dotyczy to przede wszystkim konkurencji ze strony krajów azjatyckich, które zyskały przewagę nad krajami zachodnimi w wyniku wykorzystania własnej kultury jako czynnika strategicznego. Zmusiło to tym samym kraje zachodnie do uznania swoich pracowników jako kapitał, w który trzeba inwestować podobnie jak inwestuje się w technologie czy tez marketing i za pomocš, którego można rywalizować na rynku. Armstrong przyznaje, że podstawowym założeniem lezšcym u podstaw tej koncepcji jest teza: „trwałš i silnš pozycję oraz konkurencyjnoœć firma uzyskuje dzięki ludziom”. Dlatego też nie powinni oni być traktowani jako element kosztów, lecz jako kapitał, który można pomnażać, czyli podnosić jego wartoœć. b) wzrost wykształcenia pracowników - to kolejny czynnik, który wymusza zmiany w sposobie zaradzania pracownikami. Coraz wyższy poziom wykształcenia zmusza, bowiem do przyznania pracownikom większej samodzielnoœci oraz odpowiedzialnoœci. Z wzrostem wykształcenia rosnš oczekiwania, jednoczeœnie z troskš pracowników o rozwój kariery zawodowej. Pracownicy chcš coraz mocniej angażować się w sprawy firmy i coraz mniej tolerujš władze autorytarna. c) postęp techniczny - chodzi przede wszystkim o postęp w dziedzinie informatyki i komunikacji. Dzięki nowej technice zwiększa się, bowiem autonomia pracowników wobec przełożonych. Zmienia to tym samym charakter stosunków miedzy ludzkich i nadzór nad pracownikami. d) rozwój nowych struktur organizacyjnych - bardzo często sš one powoływane dla wykonania okreœlonych zadań Dlatego tez w miejscu dawnego kierownika nadzorcy potrzebny jest kierownik lider, który to pocišga za sobš podwładnych swoich zaangażowaniem oraz zdobytym zaufaniem. 2. Ideologia zarzšdzania zasobami ludzkimi. ZZL opiera się na okreœlonych zasadach oraz wartoœciach. Jedna z tych zasad to wykorzystanie kultury organizacyjnej. Teoretycy omawianej koncepcji przywišzujš duża wagę do rozwijania takiej kultury, której to normy i zasady posterowania sš wyraŸne i przestrzegane przez wszystkich członków organizacji.
Uznanie idei solidaryzmu, czyli wspólnoty interesów pracodawców i pracobiorców. Model ZZL składa się z zasad, które zakładajš: wspólne cele, wzajemny wpływ, wzajemny szacunek, wzajemne nagradzanie, wspólnš odpowiedzialnoœć. Można, zatem powiedzieć, że ZZL jest jeszcze jednš próbš budowania społeczeństwa bezkonfliktowego.
Zaangażowanie pracownika, zamiast posłuszeństwa, co miedzy innymi przejawia się w zachowaniu równowagi miedzy władzš kierownika a partycypacja ze strony pracownika. Zespołowoœć i indywidualizm zamiast kolektywizmu ta zespołowoœć różni się od kolektywizmu miedzy innymi tym, ze kierownik nie poœwięca dobra jednostki dla dobra grupy. Jednostka zachowuje swojš indywidualnoœć, jednoczeœnie preferowane sš bezpoœrednie kontakty pracownik-przełożony z pominięciem reprezentacji poœredniej. Inne wartoœci eksponowane: szacunek wobec pracownika, rozwijanie umiejętnoœci pracowników, zachowanie równowagi potrzeb indywidualnych i zbiorowych, udział pracowników w rozwišzywaniu problemów przedsiębiorstwa. ZZL jest koncepcjš majšcš wyraŸny charakter ideowy i moralny.
3. Cele ZZL: a) w pełni wykorzystać umiejętnoœci i zdolnoœci wszystkich pracowników, b) umożliwienie kierownictwu osišgniecie wyznaczonych celów przez zaangażowanie personelu, c) podtrzymanie gotowoœci do elastycznego działania, d) stworzenie warunków dla rozwijania nowatorskiej pracy zespołowej. Wykorzystuje się w niej różne sposoby perswazji oraz oddziaływania emocjonalnego. Czyni się to po to, aby ukształtować postawę odpowiedzialnoœci. Zarzut o manipulacje ludŸmi odpierany jest przy użyciu następujšcych argumentów - przecież to pracownicy korzystajš z szansy rozwoju i awansu, jeżeli firma będzie dobrze prosperować.
* Relatywizm etyczny - w koncepcji ZZL w miejsce etyki, czyli postępowania zgodnego z nakazami moralnymi ze względu na dobro człowieka może pojawić się etykieta. Przez co rozumie się postępowanie zgodne z nakazami moralnymi dla osišgnięcia własnych korzyœci. Przykładem etykiety jest działalnoœć filantropijna firmy dla zdobycia rozgłosu, poprawienia własnego wizerunku. Nie ulega wštpliwoœci, że zachodzi potrzeba wypracowania polskiej koncepcji ZZL dostosowanej do kultury polskiego społeczeństwa.
Zasoby ludzkie w przedsiębiorstwie: 1) Istota funkcji personalnej i jej ewolucja. 2) Współczesne koncepcje realizacji funkcji personalnej. Funkcja- jest zespołem czynnoœci wyróżniajšcych ze względu na cel, rodzaj,przedmiot którego dotyczš. Funkcje personalne- zespół działań zwišzanych z ludŸmi zmierzajšcych do realizacji celów organizacji.
* w okresie poprzedzajšcym transformację w naszym kraju do roku 1990 funkcję personalnš możemy scharakteryzować w następujšcy sposób działania doraŸne , akcyjne, charakteryzujšce się brakiem wykonywania wczeœniej wykonanych zadań. * silny wpływ podmiotu zewnętrznego, * brak ujęcia całoœciowego, * centralizm eliminujšcy wpływ bezpoœrednich przełożonych.
Urynkowienie gospodarcze w 1989` (ustawa prywatyzacyjna 1990`) spowodowała zmiany w realizacji funkcji personalnych. Zmiany zarysowały się w różnym stopniu. W niektórych przypadkach mamy do czynienia z mozaikš różnego rodzaju rozwišzań. Niewiele się zmieniło w przedsiębiorstwach państwowych, a największe zmiany można zaobserwować, w tych podmiotach , które dostosowały się w sferę oddziaływania organizacji zagranicznych. Można powiedzieć, że całoœciowy obraz personalny jest mocno zróżnicowany. Zróżnicowanie polega na tym, że: 1)Zarówno w małych przedsiębiorstwach, jak i w dużych mamy do czynienia z prostš wersjš funkcji personalnych, tj. wersja administracyjno- operacyjna. Sprowadza się ona do : nawišzywania i rozwišzywania stosunku pracy obsługi zwišzanej z Zusem, do aktualizowania kartoteki kadrowej. Z drugiej strony w œrednich i dużych oraz niektórych małych przedsiębiorstwach występuje wersja operacyjno- taktyczna, ta wersja akcentuje potrzebę dostrzegania sferę duchowš pracowników, sferę potrzeb społecznych, traktuje to jako Ÿródło satysfakcji pracowników, która potem przekłada się wprost na poprawę efektywnoœci pracy. Z najbardziej rozwiniętš wersję funkcji personalnej mamy do czynienia w spółkach giełdowych. Tylko w niektórych podmiotach gospodarczych formowana jest strategia funkcji personalnej, a tylko w niektórych jest ona faktycznie wdrażania. Badania jakie były przeprowadzone w przedsiębiorstwach wykorzystuje, że ten aspekt ZZL jest zaniedbany. Jest to o tyle zaskakujšce , że autorzy tych dziedzin wiedzy wiele miejsca poœwięcajš na podkreœlenie i przekonywanie , że ludzie to najważniejszy zasób organizacji. Jednoczeœnie badania wskazujš , że wdrożenie nowoczesnych koncepcji w zakresie nowoczesnych koncepcji. W zakresie zarzšdzania ludŸmi wyraŸnie zwiększa produktywnoœć danego podmiotu i zwiększona wartoœć (wartoœć zmienna).Przyczyny tego stanu rzeczy możemy ujšć w pewne grupy: 1) specyfika funkcji personalnych, 2) podmiotów realizujšcych funkcję, 3) relacje między grupowe. Funkcja personalna rzšdzi się zupełnie innymi prawami niż pozostałe funkcje produkcyjna czy finansowa. Zmiany w obszarze tej funkcji budzš opór i nieufnoœć. Zmiany te majš charakter podmiotowy, muszš przeprowadzić sami na sobie. O ile np. zmiany funkcji marketingowej czy finansowej sš wymuszane przez konkurencje, to zmiany w zakresie funkcji personalnej sš izolowane od otoczenia i nie odbywajš się w sposób automatyczny. W sferze realizacji tej funkcji mamy większy zakres działania niż przy innych funkcjach. Realizacje tej funkcji jest uzależniona przede wszystkim od cech uczestników życia gospodarczego. Możemy powiedzieć , że zakres działań omawianej funkcji personalnej to wspólny obszar zainteresowania, w którym spotykajš się różne podmioty i nawzajem na siebie oddziaływujš. Czyjeœ zachowanie działa jak bodziec na inne zachowanie. Możemy powiedzieć, że jeżeli aktywnoœć podmiotu odbywa się w sferze funkcji personalnej to w œlad, że istniejšcymi realiami, idš działania zwišzane z realizacjš funkcji personalnych. Przebieg realizacji funkcji personalnej zależš od cech uczestniczšcych w niej uczestników. Dla funkcji tej ważne sš elementy: 1) wzajemne nastawienie przypisanych intencje, motywy postępowania, opisy ról w organizacjach, reguły i zasady postępowania.2)znaczenie przypisywanej funkcji personalnej. 3) wyobrażenie o otoczeniu organizacji i obowišzujšcych w nich regułach.
Każdy podmiot posiada własne wyobrażenie, jeœli sš one sprzeczne z wyobrażeniami innego podmiotu to skutkuje to okreœlonymi zachowaniami. Wœród podmiotów zwišzanych z funkcjš personalnš znajdujš się podmioty, które jš realizujš: zarzšd, menadżerstwie personalni i kierowane przez nich struktury oraz kierownicy niższego szczebla, a ponadto udziałowcy, klienci oraz zwišzki zawodowe, np. dział personalny może róznie postrzegać swojš rolę, np. może wykonywać pracę na zlecenie kierownictwa i pilnować , ale w innym przypadku dział personalny, może dšżyć do łagodzenia skutków zwolnień. Kierownictwo może sadzić że dział personalny tylko biernie się przyglšda się temu co dzieje się w firmie zajmuje się przyjęciami i zwolnieniami pod kierunkiem dyrekcji. W innym przypadku kierownictwo może mysleć, że dział personalny dba o własnych pracowników. Nie ulega wštpliwoœci, że właœciwa jest ocena kompetencji kierownictwa oraz przypisywanych mu intencji. Jeżeli kierownictwo jest postrzegane przez dział kadr jako osobę, która próbuje utrzymywać władzę, w takiej sytuacji wprowadzenie zmian w zakresie ZZL jest niezwykle trudne. Istota funkcji personalnych: W zakresie realizacji funkcji personalnych możemy wyodrębnić tzw. model tradycyjny (szkoła naukowego zarzšdzania). II to model stosunków międzyludzkich oraz koncepcje zarzšdzania zasobami ludzkimi. Wszystkie te modele możemy scharakteryzować bioršc pod uwagę zaburzanie, zalecania postępowania oraz oczekiwania. Ad1. Zgodnie z tym modelem dla większoœci ludzi praca jest nieprzyjemna, mniej ważne jest to co robiš niż to ile za to zarabiajš, tylko niektórzy pracownicy chcš i potrafiš wykonywać pracę wymagajšcš twórczego myœlenia samodzielnoœci i samokontroli. Ad2. II model- ludzie chcš być użyteczni i ważni, pragnš przynależnoœci i uznania, że sš indywidualnymi jednostkami, jednoczeœnie w motywacji do pracy niż pienišdze. Ad3. ZZL- model ten zakłada, że praca nie jest z natury nieprzyjemna ludzie pragnš przyczyniać się do realizacji, celów, w ustalaniu których brak czynu udziałowców. Większoœć ludzi stać na więcej twórczoœci, na więcej samokreowania niż tego wymagajš od nich wykonywana praca. Zasady postępowania w stosunku do pracowników w moedelach: 1) Model tradycyjny- uważa się , że kierownictwo powinno œciœle kontrolować i monitorować pracę układu. Powinno dšżyć się do rozłożenia zadań na proste operacje. Kierownictwo powinno opracować instrukcje i procedury robocze i wymuszać ich przestrzeganie. 2) Model stosunków międzyludzkich- kierownik powinien zapewnić pracownikowi poczucie bezpieczeństwa i znaczenia , powinien informować podwładnych o swoich planach i wysłuchiwać zastrzeżeń. Kierownik powinien pozwalać na pewien zakres swobody. Kierownik powinien zachęcać pracowników do pełnego uczestnictwa w ważnych sprawach rozszerzajšc zakres samokierowania. Powinien stwarzać takš atmosferę, aby każdy mógł wnieœć swój wkład w dogranie. 3) Model oczekiwania- oczekuje się ze pracownicy będš tolerować pracę gdy płaca jest pozytywna , a szef sprawiedliwy. Oczekuje się , że jeœli zadania sš proste, a pracownicy zmobilizowani, to ich wydajnoœć będzie zgodna z normami.
II model oczekiwania- uważa się, że dzielenie się informacjš i zaangażowaniem ich w procesach zadowala podstawowe potrzeby, poczucia przynależnoœci i ważnoœci tym samym zaspokojenie ich potrzeb zmniejszy opór między autorytetami, a tym samym pracownicy będš chętnie współpracować.
III model oczekiwania- rozszerzenie wpływów samokierowania przyczynia się do zwiększenia efektywnoœci pracy.
Motywowanie pracownika. Teoria procesu: okreœlajš w jaki sposób i przez jakie cele poszczególne osoby sš motywowane. Do tych teorii procesu zaliczamy: 1) Teorie wzmocnień,
2) Teoria oczekiwań, 3) Teoria sprawiedliwoœci.
Ad.1)Teoria wzmocnień Wišże się z nazwiskiem Skinnera. Ta teoria wyjaœnia w jaki sposób skutki poprzedniego działania wpływajš na zachowania przyszłoœci.
Wg Skinnera zachowanie człowieka jest kształtowane przez œrodowisko, a konkretnie przez czynniki wzmacniajšce , czyli przez konsekwencje poprzednich zachowań. Ludzie sš skłonni powielać te działania które w przeszłoœci przyczyniały się do sukcesu i były Ÿródłem przyjemnych doznań. Natomiast unikajš tych działań które kojarzš się z przykroœciš. Z powyższej teorii wypływa zatem wniosek: kierownicy powinni wzmacniać te działania i zachowania na którym im zależny . To wzmacnianie powinno się odbywać przez nagradzanie w formie motywacyjnej. Nagroda stanowi czynnik zwiększajšcy prawdopodobieństwo , że nagrodzone zachowanie w podobnych okolicznoœciach zostanie powtórzone. W organizacjach może być też stosowane kary, które to zmniejszajš prawdopodobieństwo powtórzenia się zachowań w podobnych okolicznoœciach wznowienie może następować :I) w sposób cišgły i wówczas to nagrody lub kary następujš po każdym zachowaniu, np. po właœciwym wykonaniu zadania. II) okresowy, np. premie kwartalne.
III) oga być oparte na stałej liczbie obserwowanych zachowań np. po kilku spóŸnieniach do pracy nagana lub zwolnienie z pracy w przypadku pewnej liczby nieusprawiedliwionych nieobecnoœci.
Ad.2)Teoria oczekiwań- bierze się pod uwagę ocenę relacji nagrody do osišgnięć. Ta teoria wišże się z nazwiskiem Vroom, i autor tej teorii twierdzi, że zadowolenie z pracy jest uzależnione od iloœci nagród jakie ludzie otrzymujš za pracę, a poziom wydajnoœci pracy jest uzależniony od zasad osišgania nagród. W myœl teorii oczekiwań uzyskiwanie dobrych rezultatów w pracy ma miejsce w następujšcych okolicznoœciach: 1) Kiedy pracownicy rozumiejš zadania i je akceptujš, 2) gdy majš możliwoœć realizacji zadań i uzyskiwanie efektów, 3) gdy nagroda za rezultat jest atrakcyjna,
4) Gdy relacja nagrody do osišganego rezultatu jest uznawana za sprawiedliwš.
W myœl tych teorii motywacja do podjęcia okreœlonego działania jest uzależniona od oczekiwanej wartoœci oraz od przekonania że wynik jest osišgalny. To prawdopodobieństwo oczekiwania może przyjmować wartoœć od zera do jednoœci. Wartoœć 1 oznacza pewnoœć, że wykonane czynnoœci zakończš się oczekiwanym wynikiem . Należy podkreœlić, że przy oczekiwanej teorii mamy do czynienia z subiektywnš ocenš pracownika co do możliwoœci zrealizowania zadania oraz do przestrzegania prawdopodobieństwa uzyskania nagrody za uzyskanš pracę.
Wnioski: 1) nie należy zatrudniać pracowników, którzy nie sš zainteresowani danym rodzajem pracy , gdyż motywacja będzie niezwykle utrudniona. 2). Pracownikom należy wskazywać , że potrafiš wykonywać zadania. Nie należy natomiast wskazywać na ich słaboœci bo uwierzš w tę ocenę i utracš wiarę w możliwoœć osišgnięcia celu. 3) Kierownik powinien powodować aby pracownicy zaczęli chcieć.... Ważna teza tej teorii oczekiwania sprowadza się do stwierdzenia , że ludzie oczekujš efektu, który jest proporcjonalny do włożonego wysiłku. Jeżeli z przewidywań pracownika będzie wynikać, że efekt może być niewspółmiernie niski do włożonego wysiłku, nie będzie on zmotywowany.
Ad.3) Teoria sprawiedliwoœci -w tym przypadku akcentuje się wagę sprawiedliwoœci dla osišgnięcia zadowolenia z uzyskanego wynagrodzenia. Pracownik oczekuje że różnym nakładom pracy będš towarzyszyć różne korzyœci. W przypadku kiedy to oczekiwanie nie jest spełnione pracownik ma poczucie niesprawiedliwoœci , z teorii tej wynika , że pozytywna motywacja do pracy zależy od indywidualnych wyników uzyskiwanymi przez innych. Jeżeli wynik tych porównań jest zbliżony do oczekiwań wówczas wynagrodzenie oceniane jest jako sprawiedliwe . Poczucie niesprawiedliwoœci najczęœciej pojawia się wówczas gdy brak jest jasnych i zrozumiałych zasad wynagrodzenia, tj. kształtowania płacy zasadniczej , jak wówczas gdy brak jest jasno sprecyzowanych zasad przyznawania premii i przeszeregowań płacowych. Z tej teorii wypływa też postulat, aby w rozwišzaniach dotyczšcych wynagradzania pracowników uwzględnić system wartoœci pracownika. Ten system determinuje bowiem nakłady i korzyœci, które sš istotne w procesie pracy.
Narzędzia kształtowania rozwišzań w zakresie wynagrodzenia pracowników: 1) zasady kształtowania struktury wynagrodzeń całkowitych, 2) wartoœciowanie pracy - podstawę systemu motywacyjnego, 3) znaczenie wartoœciowania pracowników.
Ad 1) zasady kształtowania struktury wynagrodzeń całkowitych: Całkowite wynagrodzenie może być jedno lub wielo składnikowe: I) wynagrodzenie stanowi całoœć za wykonanš pracę.
II ) pracownik otrzymuje zapłatę z różnych tytułów.
Należy podkreœlić , że prawo ani obyczaj nie mówiš wprost z ilu składników ma składać się wynagrodzenie. Przy kształtowaniu tej struktury wynagrodzenia trzeba wzišć pod uwagę pewne zalecenia:1) liczba składników wynagrodzenia powinna być tak mała jak to tylko jest możliwe i uzasadnione. 2) każdy składnik wynagrodzenia powinien służyć realizacji jasno okreœlonego celu. 3) Należy dšżyć do œcisłego powišzania każdego składnika wynagrodzenia z iloœci i jakoœci pracy. 4) Należy dšżyć do tego , aby udział wynagrodzeń w łšcznych kontach? Pracy był jak największy oznacza to, że należy ograniczyć do min. udział tzw. składników socjalnych. 5) Wszystkie składniki wynagrodzeń powinny stanowić spójny pakiet wynagrodzeń.
Ad.1) Uwzględniajšc to zalecenie, że stałe wynagrodzenie gotówkowe majš ograniczonš siłę motywacji. Dolegliwoœć ta zwiększa się w miarę wzrostu roli wiedzy która jest ważnym determinantem wynagrodzenia. Oznacza to, że wynagrodzenia powinny być uzupełniane innymi formami motywowania niematerialnego. W przypadku pracowników wyższego szczebla wynagrodzenie wielostronne nie prowadzš do obniżenia atrakcyjnoœci motywacyjnej wynagrodzenia całkowitego. Udział pozapłacowych dochodów z pracy jest relatywnie mała. W modelach wynagrodzeń agresywnych tj. nastawionych na twórców sukcesu. Udział płac stałych w łšcznym wynagrodzeniu jest niewielki. Udział płac stałych jest znacznie większy w wynagrodzeniach w modelu europejskim i japońskim.
Ad.2) W skład wynagrodzenia wchodzi dodatek o staż pracy. Trzeba zadać pytanie czy firma jest wcišż zaktualizowana utrzymaniem stabilizacji załogi.
Ad.3) Zasada proporcjonalnoœci wynagrodzenia do iloœci i jakoœci pracy nie wskazuje czy w wynagrodzeniu całkowitym udział płac stałych, a więc zależnych od trudnoœci pracy jak również ruchomych (zależnych od efektów pracy), powinien być równy czy też nie . Dal większoœci pracowników wykonywanych płace zasadnicze stanowi główny czynnik motywowania materialnego, a im większa zależnoœć wynagrodzenia od efektów pracy tym większa częœć wynagrodzenia ma charakter zmienny (ruchomy) i jest wypłacone w postaci prowizji, premii, nagrody. Jeżeli płaci się za złożonoœć pracy to łšczne wynagrodzenie ma charakter względnie stały. W praktyce wynagrodzenie tylko stałe albo tylko zmienne występujš bardzo rzadko, a dominujš wynagrodzenia mieszane.
Wynagrodzenie stałe- występujš w tych przypadkach gdzie nie ma możliwoœci zadowalajšcego pomiaru efektów pracy, jak również wówczas gdy efekty pracy sš zdeterminowane technologiš oraz organizacjš produkcji.
Trzeba podkreœlić , że w miarę narastania konkurencji wzrostu kwalifikacji pracowników rysuje się tendencja do zwiększania udziału częœci ruchomej w wynagrodzeniu. Tendencje te w mniejszym stopniu dotyczšce robotników. Trzeba podkreœlić, ze same płace zasadnicze sš coraz bardziej elastyczne , a to dlatego, że okreœla się dla nich coraz szersze podziały w obrębie I grupy wynagrodzenia pracowników. Ad.4) Wišże się œciœle z konkurencyjnoœciš firm, koszty pracy mogš być i sš istotnym czynnikiem przewagi konkurencyjnej, a ma to miejsce gdy jednostka osišga większy zwrot zorganizowanych zasobów a zatem osišga większš produktywnoœć.
Produktywnoœć można zwiększyć poprzez motywacyjne składniki kosztów pracy (wynagrodzenia). Należy podkreœlić, że owa przewaga zależy również od skali obligatoryjnych obcišżeń kosztów pracy (ubezpieczenia).
Ad.2) Wartoœciowanie pracy. Większe częœci wynagrodzenia pracownika uzależniona jest od charakteru zajmowanego stanowiska. O wysokoœci kwoty decyduje znaczenie przypisywane mu stanowisko. W chwili obecnej przy okreœleniu wynagradzania można zaobserwować tendencje do nadawania coraz większego znaczenia takim czynnikom jak: możliwoœć zatrudnienia pracownika na różnych stanowiskach, jego kwalifikacje.
Podkreœla się, że zamiast uzależniać wysokoœć wynagrodzenia od wagi powierzonych zadań można opierać się na analizie wymaganych na stanowisku umiejętnoœci, czyli na wartoœciowaniu. Wartoœciowanie pracy jest metodš oceny jej złożonoœci oraz ustalenia szczegółowych wymagań jakie stawia oraz potencjalnemu wykonawcy. W tej metodzie szacowany jest nie sam sposób wykonywania zadania przez okreœlonego pracownika ale cechy stanowiska pracy. Te cechy decydujš o jego wartoœci. Wartoœciowanie to proces opisywania, zanalizowania oraz wyceniania stanowisk za pomocš odpowiedniej metody. Efektem tego procesu jest wynik okreœlonych w punktach . W chwili obecnej majš zastosowanie analityczno-punktowe metody wartoœciowania pracy. Punktem wyjœcia wartoœciowania pracy jest opis stanowiska pracy. Zawsze musi zawierać II elementy: 1) cel stanowiska, 2) miejsce stanowiska w strukturze organizacji. Opisujšc cel stanowiska wskazuje się na sens jego istnienia. W analityczno punktowych kryteriach punktem wyjœcia jest okreœlenie kryteriów syntetycznych. Przykładowe kryteria to: umiejętnoœć rozwišzywania problemów, zakres odpowiedzialnoœci, warunki pracy.
Kryteria syntetyczne- to elementy okreœlajšce podstawowy zakres wiedzy, cech, umiejętnoœci oraz wskazujšce na to co jest podstawowym problemem dotyczšcym okreœlonego stanowiska. Dla każdego kryterium syntetycznego opracowane sš kryteria analityczne (czšstkowe i te kryteria wskazujš na sposób w jaki metoda pozwala na wycenę stanowiska. Np. kryterium odpowiedzialnoœci kryterium czšstkowe będš: odpowiedzialnoœć za przebieg pracy, odpowiedzialnoœć za decyzje, odpowiedzialnoœć za œrodki i przedmioty pracy, bezpieczeństwo innych osób,kontakty zewnętrzne.
Metoda Haya - W przypadku tej metody przedmiotem badania sš III cechy pracy: 1. Wiedza zawodowa. 2. Rozwišzywanie problemów, 3. Odpowiedzialnoœć (stanowiska nie robotnicze).
Ad.1) Wiedza zawodowa. Jest rozpatrywana z punktu widzenia takich aspektów : a) wiedza specjalistyczna (znajomoœć procedur praktycznych, specjalistycznych technik, wiedza naukowa), b) umiejętnoœci kierownicze (planowanie, organizowanie, wykonywania, nadzorowanie ocenianie), c) umiejętnoœci w zakresie stosunków międzyludzkich.
Wiedza specjalistyczna posiada 8 stopni natężenia: 1. Podstawowa, 2. Zasadniczo-zawodowa. 3.Zawodowa. 4. Zawodowa zaawansoana. 5. Podstawowa wiedza specjalistyczno techniczna. 6. Wiedza technika specjalisty. 7. Wyższa specjalistyczna. 8. Wiedza wybitna.
II aspekt kryterium umiejętnoœci kierownicze stopnie: 1. minimalne (dot. Wykonania jednego lub kulku czynnoœci , które majš b. Specyficznš treœć, umiejętnoœci, sš one niezbędne do koordynacji czynnoœci stos. Jednorodnej. 2. Rozmaite umiejętnoœci sš niezbędne do integracji lub koordynacji prac zróżnicowanych zarówno pod względem ich istoty i celu. 3. szerokie umiejętnoœci niezbędne do koordynacji: czynnoœci w dużym zespole operacyjnym lub też na stanowisku strategicznym.
4. kompleksowe w przypadku integracji wyższych stanowisk w zespole.
III wyznacznik to umiejętnoœci w dziedzinie stosunków międzyludzkich. Sš podzielone na III stopnie: 1. podstawowe umiejętnoœci sprowadzajšce się do zwykłej uprzejmoœci i skutecznoœci w obchodzeniu się z innymi osobami. 2.Ważne umiejętnoœci które sš niezbędne do zrozumienia i wpływania na ludzi, ale z drugiej strony te umiejętnoœci nie stanowiš okolicznoœci na danym stanowisku pracy. 3. Nieodzowne umiejętnoœci w zakresie zrozumienia i motywowania innych osób, sš ważne w najwyższym stopniu.
Ad.2 ) . Rozwišzywanie problemów okresla intensywnoœć procesów umysłowych, które angażujš w wiedzę zawodowš do zidentyfikowania oraz rozwišzania problemu.”Myœlisz to co wiesz” Surowcem każdego myslania jest wiedza o œrodkach w zwišzku z tym rozwišzanie problemów zostało potraktowane jako % wykorzystania wiedzy.
Krytrium wiedzy posiada II aspekty: 1. Sposób rozmawiania, 2. Typ procesów myslowych w zależnoœci od stopnia użycia wiedzy i mozliwoœci. Ad.1. Ocenany jest za pomocš stopni:œcisła rutyna, rutyna, półrutyna,znormalizowane,jasno okreœlony, szerokookreœlony, rozumienie abstrakcyjne. Ad.2. Typ procesów myslowych ma V stopni: 1. powtarzanie - odnosi się on do takich warunków pracy które sš tak zoorganizowane , aby zminimalizować potrzebę samodzielnego wyboru. 2. wg wzoru- zadania sš jasnookreslone , a wykonywana praca wymaga dokonania wyrobu w znanej sytuacji. 3. interporacyjna- mamy z niš do czynienia, gdy wykonywanie zadania wymaga rozwišzania stałych lub powtarzalnych czynnoœci , ale w zmiennych sytuacjach wstawiać do tekstu zdania lub fragmenty, którego nie było w oryginale (interparować).
4) Adaptacja- gdy praca wymaga analiz, oceny oraz syntetycznego myœlenia. 5) Myœlenie twórcze- praca wymaga myœlenia 5) Myœlenie twórcze- praca wymaga myœlenia koncepcyjnego nowatorskiego oraz w sytuacjach nie powtarzajšcych się. Do oceny tego kryterium (rozwišzanie problemu) stosuje się narzut % od punktu, które stanowisko uzyskało. Z tytułu oceny kryterium wiedza zawodowa.
Ad.3)odpowiedzialnoœć- rozumie się gotowoœć do odpowiadania za działania i konsekwencje tych działań: III wymiary: 1) swoboda działania, 2) wpływ stanowiska na wyniki końcowe 3) odpowiedzialnoœć finansowa. Ad.1) Zakres osobowego lub proceduralnego nadzoru i przewodzenia, to kryterium ocenia sie wg skali: swoboda wšska, kontrolowana, znormalizowana, ogólnie uregulowana, zorientowana na okreœlony kierunek, strategicznie okreœlona, nieokreœlona (b. szeroka). Ad2.) Wpływ stanowiska na wyniki końcowe, stopnie: 1) Odległy- mamy z nim do czynienia wówczas kiedy na stanowisku dokonywane wykonywane sš rejestrujšce lub przypadkowe usługi do ewentualnego wykorzystania przez innych. 2) istotny- wówczas gdy na stanowisku dokonywane sš doradcze usługi do wykorzystania w działaniu przez innych. 3) Dzielony- mamy do czynienia gdy dane stanowiskowspółdziałania z innymi ( z wyjštkiem włšsnych podwładnych, poza jednostkš administracyjnš), 4) podstawowy- kontrolowanie wpływu na wyniki końcowe.
Ad.3) To kryterium jest ocenione w zależnoœci od skali decyzji finansowych, które sš podejmowane na danym stanowisku I sš one wyraŸnie kwotowo odpowiedzialnoœć finansowa może być: bardzo mała, mała, œrednia, duża, bardzo duża.
Ocena wartoœciowania pracy:
Zwolennicy wartoœciowania pracy widzš w niej dobrš podstawę do stworzenia sprawiedliwego systemu wynagrodzenia pracowników.
Za wielkš zaletę tej techniki uważajš to, że proces przebiega wg. Œciœle okreœlonych reguł, które sš obiektywne I wiarygodne. Obecnie tš sprawiedliwoœć jest postrzegana jako należna nie tylko ze względu na trudnoœć pracy ale ze względu na przyczynianie się do sukcesu firmy. Prowadzenie wartoœciowania pracy zawsze łšczy się z analizš pracy, a tym samym daje nam szerokš wiedzę o treœci pracy I pozwala na lepsze porównanie stanowisk pracy. W warunkach polskich wartoœciowanie pracy w dużych firmach cieszy się popularnoœciš. Wg badań ok. 30% firm zatrudniajšcych pow 250 pracowników przeprowadziło wartoœciowanie pracy o najczęœciej stosowano metody: 1) analityczno- punktowe, 2) eksperckie- czyli na zamówienie firm opracowane przez wyspecjalizowane instytucje. W tych nowych rozwišzaniach można zauważyć tendencje:a) powišzanie wartoœciowania pracy ze strategiš firmy, 2) przwišzanie większego znaczenia do poziomu wiedzy specjalistycznej. 3) podkreœlenie znaczenia dzielenia się wiedzš.
Tabele płac powinny być budowane na podstawie wyników wartoœciowania pracy. W tableach tych trzeba uwzględnić bierzšce oraz perspktywiczne cele ZZL. Przy budowaniu tabel trzeba rozstrzygnšć: 1) czy stawki płac majš być jednopoziomowe czy wielopoziomowe sprowadzajšce się do widełek. 2) W przypadku stawek wielopoziomowych trzeba okreœlić wielkoœć przedziału. 3) okreœlić rozpiętoœć między stawkami płac dla kolejnych stanowisk czy kategorii zaszeregowania. 4) należy rozstrzygać czy stawki płac między kolejnymi kategoriami powinny na siebie częœciowo zachodzić. 5) Trzeba rozstrzygnšć w jaki sposób będš dokonywane zmiany stawek płac. Jednopoziomowe stawki płac sš wskazane wówczas gdy w firmie wykonywane płace zminimalizowane I niemal jednolite. Należy je stosować gdy możliwoœć uzyskanych zróżnicowanych warunków pracy jest znikoma np. W przemyœle metalowym.
Zakres występowania stawek jednopoziomowych wykazuje tendencje rosnšcš w handlu oraz usługach ze względu na stosowanie tam prowizji. Stosujšc dwupoziomowe stawki płac (widełki) można lepeij dostosować stawki płac do rzeczywistej trudnoœci pracy na danym stanowisku. Tego rodzaju stawki płac umożliwiajš podwyżki bez zmiany stanowiska pracy.Przy stosunkowo niewielkiej liczbie kategorii zaszeregowania występujš zazwyczaj szerokie przedziały stawek płac.
Przy widełkowych stawkach płac rozpiętoœć między nimi ustala się bioršc pod uwagę œrodkowe stawki przedziału , które odpowiadajš danym kategoriš . Rozpiętoœci te mogš narastać kwotowo lub % . Wybór narastania stawek między kategoriami nie jest obojętny, przyrosty kwotowe dajš bardziej spłaszczone tabele płac. O słabszym zróŸnicowaniu stawek I tym samym w znikomym stopniu pobudzajš do przechodzenia do stawek wyższych. Jeżeli ma miejsce istotne zróŸnicowanie miejsc pracy to trzeba zastosować % wzrost rozpiętoœci płac. Wkilku najniższych kat. Stawki powinny narastać o noewielki stały %. A w miare wzrostu trudnoœci prac, stawki powinny rosnšć wg. WyŸszego wskaŸnika % szereg wielopoziomowych stawek płac można zbudować tak aby dolna stawka w każdej kolejnej kat. Była równa górnej stawce w lat poprzedniej , może być wyższa od niej lub też niższa . Doœć często stosowane sš tabele w których to awans do wyższej kategorii przynosi płacę conajmniej równš najwyższej stawce w kategorii niższej. Ale bywa I tak , że płaca pracownika w wyższej kat jest niższa od górnej stawki w kategorii bezpoœrednio niższej. Taki zjawisko to zachodzenie na siebie stawek płac kolejnych kategorii. Ze zjawiskiem takim mamy do czynienia gdy kryterium podwyżki płac stanowišce efekty pracy, oraz gdy chce się w prosty sposób dostosować stawki płac do stawek obserwowanych na rynku pracy.