Fizjokratyzm
Był to pierwszy system ekonomiczny, czyli zwarty, całościowy, logicznie uporządkowany zespół poglądów ekonomicznych. Fizjokratyzm narodził się we Francji . Jego twórcą był Franciszek Quesnay (żył w latach: 1694-1774). We Francji kontynuowano politykę colbertyzmu. Po śmierci Ludwika XV w 1715 roku zjawił się we Francji szkocki merkantylista John Lock, który zaproponował naprawę budżetu Francji poprzez emisję pieniędzy nie mających pokrycia w kruszcach szlachetnych (to były lata 1716-1720). Po początkowych sukcesach te posunięcia gospodarcze doprowadziły do katastrofy. Wielu ludzi zbankrutowało i te nieudane posunięcia Locka uświadomiły francuskiej szlachcie i arystokracji, że najpewniejszą lokatą kapitału jest ziemia.
We Francji północnej w połowie wieku XVIII rozwija się nowoczesne rolnictwo typu farmerskiego oparte na dzierżawie, zbliżone swym charakterem do rolnictwa angielskiego. Jednocześnie w wieku XVIII we Francji rozwija się nowy prąd kulturowy zwany oświeceniem. Za twórcę filozofii oświecenia uchodzi John Lock. Był on zwolennikiem metod empirycznych. Wielką rolę w rozwoju nauki filozofii odegrał także wybitny uczony angielski Isaak Newton, który stworzył także w końcu XVIII w. swoje prawo powszechnego ciążenia i prawa dynamiki. We Francji koncepcje Newtona, a także Locka rozpowszechniał Fransuais de Voltaire, pseudonim Wolter. Żył on w XVIII wieku, był deistą tj. głosił pogląd, że Bóg stworzył świat nie ingerując w sprawy tego świata. Deizm stał się podstawowym punktem widzenia filozofii oświecenia. (Byli także deiści tacy jak Denis Didero, wydawca Encyklopedii Francuskiej oraz twórca „Człowiek maszyna” La Metri). Wolter właściwie zwalczał Kościół, zwłaszcza monarchię absolutną, która według niego pełniła rolę destrukcyjną wobec instytucji państwa francuskiego.
Drugim myślicielem oświecenia był Karol Monteskiusz. Monteskiusz był autorem dzieła „O duchu praw” (połowa XVIII w.). W dziele tym udowodnił, że warunkiem istnienia ustroju demokratycznego jest podział władz; wyróżnienie trzech władz: ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Władza ustawodawcza winna należeć do przedstawicieli narodu. Władza wykonawcza czyli rząd na czele z królem winna być podporządkowana i odpowiedzialna przed władzą ustawodawczą. Winna także istnieć niezależna władza sądownicza. Następne stulecia upłynęły pod kątem realizacji postulatów Monteskiusza. Po raz pierwszy zasady podziału władz Monteskiusza zastosowano w Konstytucji Amerykańskiej w roku 1787.
Wybitnym przedstawicielem oświecenia był także Jean Jacques Reaussoau, autor dzieła „Umowa społeczna”, w którym głosił, że społeczeństwo, państwo powstało w wyniku umowy społecznej. Wychodzi także na początku wieku XVIII Encyklopedia Francuska, gdzie wszystkie hasła są redagowane w duchu filozofii i myśli politycznej oświecenia. Redagują ją Denis Didero i Calambert. Filozofowie oświecenia wychodzili z przekonania, że możliwe jest stworzenie drogą rozumową odpowiedniego ustroju społecznego gwarantującego pomyślność i szczęście obywateli. A więc filozofowie oświecenia wierzyli w potęgę nauki, nauczania. Przedstawicielem filozofii oświecenia był także Franciszek Quesnay, twórca fizjokratyzmu. Urodził się w małej miejscowości Bount jako syn dość licznej rodziny, ukończył liceum filozoficzne św. Kostki Damiana w Paryżu. Miejscowy chirurg zapoznał go z technikami sztuki chirurgicznej i jako chirurg pracował w armiach. Kene następnie ukończył studia medyczne. Szczęśliwie wyleczył królową Marię Leszczyńską, następnie został przybocznym lekarzem madame Pompadur, a później wyleczył z choroby syna króla francuskiego, następcę tronu. W związku z tym Ludwik XV mianował go swym przybocznym lekarzem. Kene zamieszkał więc w Wersalu i w jego mieszkaniu gromadzili się liczni filozofowie. Miał on wgląd w sprawy Francji i dostrzegł zwłaszcza ubóstwo chłopów, upadek francuskiego rolnictwa. Kilka ze swych artukułów publikuje na łamach Encyklopedii Francuskiej np.: „Oczywistość”, „Farmerzy”, „Zboża”. Zerwał jednak współpracę z encyklistami. W roku 1758 wydał swoją podstawową pracę „Tabliczka Ekonomiczna”. Jest to główne dzieło Franciszka Keneja, gdzie zawarł schemat obiegu dóbr i gdzie przedstawił swoje główne poglądy. Wydana ona została w niewielkim nakładzie i przeznaczona była dla króla i jego najbliższego otoczenia. Następnie pisze „Prawo naturalne”. Wokół Keneja gromadzą się uczniowie, którzy tworzą sektę fizjokratów, nazywającą siebie „filozofowie ekonomiści” (Bodo, Marsi Olivier, Vondeulour). Dwaj najwybitniejsi uczniowie, którzy odbiegali od poglądów swego mistrza to byli Aiu Rober, Jacques ... oraz Petie de ... - był on w dziedzinie poglądów sensualistą, a więc zwolennikiem poglądów, że źródłem naszego poznania są zmysły. Kene doczekał się czasów, kiedy po śmierci Ludwika XV nowy władca Ludwik XVI mianował go ministrem finansów.