Dramat i teatr w latach45 (2)


Teatr w tym czasie znajdował się pod silnym naciskiem czynników politycznych.

Twórcy teatralni zaraz po wojnie: Leon Schiller, Juliusz Osterwa (twórca Reduty), Edmund Wierciński, Iwo Gall, Wanda Siemieszkowa, Teofil Trzciński, Karol Adwentowicz, Wiliam Horzyca, Karol Frycz.

Z historii Reduty:

W 1919 Juliusz Osterwa przeniósł się do Sal Redutowych Teatru Wkiego i założył tam Redutę - I PL teatr laboratoryjny. Na inaugurację Reduta, działająca jeszcze jako filia Teatru Rozmaitości, zagrała PONAD ŚNIEG BIELSZYM SIĘ STANĘ Stefana Żeromskiego (1919), pisarza, z którym odtąd redutowcy będą stale współpracować.

W 1921 teatr działał już jako niezależna placówka. Wkrótce powstała przy niej szkoła aktorska nazwana Instytutem Reduty. Eksperymentalny teatr zakładał Osterwa z Mieczysławem Limanowskim, którego poznał jeszcze w Moskwie. Obaj mocno interesowali się wówczas ideami MChAT-u. Limanowski był odpowiedzialny za prowadzenie nowatorskiego pomysłu wspólnej z aktorami dogłębnej analizy tekstu literackiego przed przystąpieniem do prób sytuacyjnych. W I okresie swojej działalności Reduta wystawiała tylko PL repertuar.

Teatr wg Osterwy:

Reforma teatru w ujęciu Osterwy dot. zarówno spraw inscenizacji i gry aktorskiej, jak i nowego, społecznego, pełnego odpowiedzialności za własną pracę i za widza wymiaru sztuki teatralnej. Osterwa opowiadał się za uproszczeniem dekoracji, które umieszczane byłyby na małej, kameralnej scenie zapewniającej bliski, niemal intymny kontakt z publicznością. 1 z najważniejszych wartości Reduty stała się idea pracy zespołowej. Wspólna twórczość, ale i sprawiedliwy podział obowiązków w teatrze, także administracyjnych i tych związanych z techniką sceny, miał zapewnić wspólnotową odpowiedzialność za dzieło. Redutowcy nie tylko pracowali, ale i mieszkali wspólnie. Dlatego teatr Osterwy zaczęto nazywać komuną, a nawet zakonem, bowiem aktorom stawiano b. wysokie wymagania etyczne nie tylko w pełnej poświęcenia pracy scenicznej, ale i w życiu.

Aktor:

Aktor Reduty musiał wnikliwie przeanalizować tekst, zdobyć albo ugruntować wiedzę literacką dot. wystawianego dzieła. Potem mógł przystąpić do prób, które miały wydobyć prawdę o tekście. Osterwa stawiał słowo na I miejscu, to ono, a nie widowiskowa inscenizacja, miało przede wszystkim angażować wyobraźnię widza.

W aktorskiej grze zespołowej miało zniknąć gwiazdorstwo, kokietowanie widowni i może atrakcyjna, ale pusta, nastawiona na doraźny efekt gra sceniczna. Aktor miał, wzorem idei Stanisławskiego, wcielać się w postać, przeżywać rolę. Jednak Osterwa nie narzucał jedynej wizji scenicznej swoim uczniom i współpracownikom, był otwarty na aktora i eksperymenty formalne, poszukiwał nowych doświadczeń w symbolizmie czy ekspresjonizmie. Dopiero później styl gry aktorów Reduty ograniczył się do realizmu czy naturalizmu. Kolejnym założeniem było ciągłe doskonalenie roli i inscenizacji. Osterwa był daleki od traktowania dzieła teatralnego jako gotowego raz na zawsze, traktował je jako proces. Posłannictwo Reduty polegało również na silnym zaangażowaniu społecznym. Grupa organizowała wiele wyjazdów . W sezonie letnim, a później także jesiennym i zimowym, teatr wielokrotnie pokazywał swoje prace w całej PL, później (od 1924) organizował także odczyty dla publiczności, które wygłaszali wybitni znawcy literatury, m.in. Limanowski, Stefan Srebrny, Tadeusz Zieliński, Edward Boyé. Chociaż nie wszystkie idee Reduty udało się w pełni wcielić w życie, albo z czasem uległy one wypaczeniu, to jednak był to 1 z najciekawszych eksperymentów w teatrze PL. Do tradycji Reduty odwoływali się później m.in. Jerzy Grotowski i Włodzimierz Staniewski.

Repertuar:

Z powodów politycznych rzadko wystawiano dramaty romantyczne (1945 Dziady, 1946 Lilla Weneda w reż. J. Osterwy) i sztuki Wyspiańskiego, cenzura obejmowała także dramaty Witkacego i sztuki awangardowe XX w.

Wystawiane były: Niemcy Leon Kruczkowski (1949), Homer i Orchidea Gajcy, Dwa teatry Szaniawski, dramaty Szekspira i Sartre'a, a z czasem rosyjskie sztuki realistyczne i socrealistyczne.

Nie wystawiono, a w tym czasie powstały: Syn marnotrawny, Król i aktor Brandstaettera, Gwiazda dwóch horyzontów Stefana Flukowskiego, Zwykła sprawa Adama Tarna, Święto Winkelrida Andrzejewskiego i Jerzego Zagórskiego.

Poza krajem powstał 1 z najważniejszych dramatów w całym okresie powojennym ŚLUB GOMBROWICZA (pisany w 1944-46).

Jerzy Szaniawski, Leon Kruczkowski, Gombrowicz:

Utwory tych autorów nawiązują do dramatu psychologicznego, symbolicznego, dramatu idei:

Dramat i teatr w latach 1945-55 - 1 strona

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
literatura staropolska, Dramat[1], Dramat i teatr w Polsce XVI w
Dramat i teatr średniowiecza i renesansu gatunki, tematy, autorzy, sposób wystawiania
DRAMAT I TEATR POLSKI XVII WIEKU
Dramat i teatr na lekcjach języka polskiego, inibsrinib, dydaktyka
4. DRAMAT I TEATR POLSKI XVII WIEKU, Staropolka
2.b - Dramat i teatr staroĘytny, Filologia polska, Tradycja antyczna
Dramat i teatr w epoce baroku i oświecenia, 1rok-egzamin
9.Dramat i teatr w Polsce XVI w, Staropolka
Dramat i teatr młodopolski
Dramat i teatr w Polsce XVI w
2 b Dramat i teatr starożytny
abramowska literatura dramat teatr notatki
d ratajczakowa dramat, teatr, polityka
J Abramowska, Literatura dramat teatr(1)
Dramat i teatr w Polsce XVI w(1)
Dramat i teatr starożytny
ABRAMOWSKA JANINA lit dramat teatr
15 - Teatr i dramat w XVII w, Staropolka
02 nicoll - dramat liturgiczny w wiekach Ârednich, Kulturoznawstwo, Teatr

więcej podobnych podstron