Diagnoza pedagogiczna

Ćw.1

Temat: Geneza i rozwój diagnostyki pedagogicznej.

Diagnoza- termin pochodzi z języka greckiego (diagnosis) oznacza rozpoznanie.

Pierwsze wzmianki o diagnozie można odnaleźć już w starożytności w pracach szkoły Hipokratesa.

Od tego czasu termin diagnoza związany był z medycyną- służył określeniu patologicznego stanu organizmu. Do nauk społecznych po raz pierwszy termin social diagnosis wprowadziła Merry Richmond.

Diagnoza społeczna to określenie cech zjawisk społecznych na podstawie badań empirycznych.

Merry Richmond sformułowała pierwsze kompleksowe zestawienie zasad bezpośredniej praktyki społecznej pracy.

Diagnoza to stwierdzenie, badanie, opis, rozpoznanie, działanie opisujące, stwierdzające, rozpoznający jakiś przypadek.

Diagnoza jest to:

- rozpoznanie badanego stanu rzeczy, poprzez zaliczenie go do znanej kategorii

- przyczynowe wyjaśnienie tego stanu rzeczy

- określenie fazy obecnej

- przewidywanie dalszego rozwoju

Diagnozowanie jest to:

-to proces rozpoznania, charakteryzowanie, stwierdzenie interesującego nas stanu rzeczy, czyli zjawisk i procesów w oparciu o zauważone objawy, oznaki, symptomy, wskaźniki i znajomość ogólnych prawidłowości.

Diagnostyka jest to:

- to subdyscyplina, która w sposób zorganizowany, trafny, świadomy i celowy przedstawia metodykę postępowania diagnostycznego czyli elementy, kroki postępowania.

Prekursorzy:

Którzy wnieśli największy wkład :

Helena Radlińska

-znana jest szerokim kręgom nauczycielskim oraz pracowników społecznych i oświatowych przede wszystkim jako twórca najbardziej wszechstronnej szkoły pedagogicznej- szkoły pedagogiki społecznej. Dołożyła tez ogromne zasługi dla rozwoju oświaty, była organizatorką i teoretykiem bibliotekarstwa .

Diagnoza społeczna w ujęciu H. Radlińskiej nakierowana była na pomoc jednostce i jej rodzinie.

Badała również niepowodzenia dzieci i przyczyny tych niepowodzeń.

H. Radlińska wnosiła także określony układ w uzasadnieniu potrzeby stosowania w diagnozie społecznej wywiadu środowiskowego który ma ogromne znaczenie dla powodzenia całej diagnozy.

Janusz Korczak

Pedagog, publicysta, pisarz, lekarz. Prekursor działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Wprowadził samorządy wychowanków, które miało prawo stawiać przed sądem swoich wychowanków.

Wprowadził pierwsze pismo publikowane przez dzieci. Prekursor działań resocjalizacji nieletnich, diagnozowania wychowawczego, opieki nad dzieckiem trudnym. Był autorem książek myśli pedagogicznej.

„Czym gorączka, kaszel, wymioty dla lekarza, tym uśmiech, łza, rumieniec dla wychowawcy. Nie ma objawów bez znaczenia”…..

Wprowadził do pedagogiki diagnozę w ujęciu klinicznym. Ten typ diagnozy nazywany był diagnozą kliniczno – wychowawczą. Przedstawiona została w 1919r.

Diagnoza wg. Korczaka ma dwa kierunki działań.

1.Poznanie i rozumienie dziecka.

2.Poznanie przez wychowawcę siebie, swoich możliwości jako współtwórcy procesu wychowawczego.

J. Korczak podkreślił duże znaczenie diagnozy typologicznej oraz genetycznej.

Diagnoza genetyczna

Poszukiwanie przyczyn danego zjawiska, ukazanie głównych przyczyn, szukanie powiązań przyczynowo- skutkowych między określonymi zachowaniami człowieka.

Diagnoza typologiczna

To diagnoza klasyfikująca która polega na przyporządkowaniu objawów do określonych kategorii i typów. Wymaga ona bardzo dobrego przygotowania merytorycznego.

Aleksander Kamiński

-pedagog, wychowawca, twórca metodyki zuchowej, instruktor harcerstwa.

Rozwiązał pojęcie diagnozy społecznej. Ukierunkowanie rozpoznania na te społeczne uwarunkowania losów jednostki, które znajdują wyraz w jej najbliższy środowisku.

Nowością w koncepcji A. Komeńskiego było podjęcie zagadnienia diagnozy grupy społecznej środowiska lokalnego.

Natalia Han-Ilgiewicz

Swoje poglądy opierała na dwóch zasadniczych tendencjach:

- aktywna postawa wobec rzeczywistości

Celem wychowania jest poszerzenie granic wolności z jednoczesnym pogłębieniem poczucia odpowiedzialności.

Wprowadziła do badań diagnostycznych badania katamnestycznego.

Katamneza- to integralny element pracy pedagoga leczniczego, specjalnego. Umożliwia ona globalne ujęcie zadania oraz chroni przed fragmentarycznymi posunięciami; metoda ta skłania badacza do samokrytycyzmu oraz dopuszcza wprowadzenie uzupełnień podczas badania.

Roman Miller

-zajmował się filozoficzną i pedagogiczną problematyką wychowania etycznego oraz ogólną teorią wychowania, którą przedstawił w pracy pt. „Praca i teoria wychowania”.