\
Wykład 4.10.2011
Nowe zadania szkoły:
-zapobieganie wykluczeniu kulturowemu uczniów poprzez nowy model kształcenia
-nowa wiedza- nowa dydaktyka
-zagrożenia globalne(systemowe) i indywidualne a zmiana edukacji(aktualizacja treści i programów nauczania)
-minimalizowanie ryzyka indywidualnego poprzez wyposażenie jednostek w prężny potencjał biograficzny:
umiejętność organizowania warsztatu osiągania zamierzeń
oswajanie z różnorodnością, niestałością i sprzecznością informacji, opinii, rozstrzygnięć
wysoka tolerancja dla niejednoznaczności i zdolności do intelektualnego radzenia z nią
rozumienie własnych potrzeb i ocena realności ich zaspokojenia
rozwijanie kluczowych kompetencji kulturowych m.in. językowych, czytelniczych, informatycznych.
Badania PISA:
wyniki badań PISA uznawane są za jedne z najważniejszych wskaźników rozwoju edukacji na świecie
sprawdza umiejętności w 3 głównych grupach:
czytanie: rozumowanie w naukach humanistycznych stanowi podstawę dla rozwijania wszelkich innych umiejętności
matematyka: jeden z fundamentów wykształcenia współczesnego czł., umiejętność odwołania się do matematyki jest niezbędna do podejmowania właściwych decyzji w dorosłym życiu. Ważna jest umiejętność rozpoznawania możliwości zastosowania narzędzi mat.
Rozumowanie w naukach przyrodniczych- rozumienie zasad myślenia naukowego; edukacja to czynnik zapewniający rozwój państwa.
I Program Międzynarodowej Oceny Umiejętności Uczniów:
Dot. Wiedzy, umiejętności i postaw 15-letnich uczniów w zakresie szeroko rozumianego czytania, matematyki, nauk przyrodniczych
W jakim stopniu młodzież jest przygotowana do podjęcia wyzwań w przyszłości? Czy młodzi ludzie potrafią efektywnie analizować, rozumować i jasno przekazywać swoje myśli? Czy są przygotowani by zachować zdolność uczenia się przez całe życie?
Jak kształtować reformy szkolne i systemy edukacyjne by im w ten sposób pomóc?
Inne wiekowe wyniki:
- dziewczynki biją na głowę chłopców wynikach czytania w Polsce
- istnieje związek między czynnikami w nauce a zamieszkaniem ojca w domu
- drastyczna różnica między poziomem szkół publicznych z prywatnymi, zwłaszcza w przedmiotach ścisłych, przyrodniczych.
Polska była poniżej średniej WECD (2000r.). w 2009 r. natomiast w Unii w czytaniu zajęła 5 miejsce. W naukach przyrodniczych jesteśmy na 7 miejscu.Jesli chodzi o matemat. Nadal jesteśmy tak słabi jak przed 3 laty (11 m. w UE).
zarzuty wobec współczesnej szkoły:
niewydolność kształceniowa i wychowawcza
hamowanie inicjatywy intelektualnej
blokowanie rozwoju myślenia uczniów i nauczycieli
bezradność wobec problemów z dyscypliną
wąski dydaktyzm
niski profesjonalizm nauczycieli
niezdolność do zmian.
Postmodernizm a szkoła
w jakiej rzeczywistości żyje współczesna szkoła?
Nauka niepewna, tymczasowa, zmienna
-„Współczesny człowiek narażony jest na ciągły stres i poczucie braku wpływu na własne życie… każdego dnia staję wobec konieczności wyborów, które są tym trudniejsze, bo nie znajdują wsparcia w przeszłości”.
w jakim stanie znajduję się polska szkoła?
-szkoła jest traktowana jako dostępne społeczeństwu narzędzie:
§utrzymania ładu społecznego
§przekazywania dziedzictwa kulturowego
§budowania kulturowej tożsamości
§wspierania w indywidualnym rozwoju
§przygotowania do współczesnego rynku pracy.
*Wzrost znaczenia wczesnej edukacji:
-upowszechnianie edukacji przedszkolnej
-wspomaganie rodziny w zapewnieniu korzystnych warunków rozwoju dziecka
-znaczenie edukacji przedszkolnej funkcjonującej na wysokim poziomie
-znaczenie przedszkola w wyrównywaniu szans edukacyjnych.
Badania amerykańskie Lazard…………………………, 1982 High Sogoe????? (nie mogłam rozczytać)
Badania absolwentów przedszkoli: grupy kontrolnej( dorośli którzy bedąc dziećmi nie uczęszczali do przedszkola
Wyniki badań po 27 latach – większa liczba zarabiających powyżej 20005 (29% do 7%), wyższy poziom wykształcenia, mniejsza liczba korzystająca z pomocy społecznej, mniejszy procent ludzi wchodzących w konflikt z prawem
Korzyści ekonomiczne: brak wydatków na pobyt w więzieniu.
Pedagogika wczesnoszkolna- jest to dziedzina wiedzy, nauki
Edukacja wczesnoszkolna- forma działalności prakseologicznej
Edukacja- „wprowadzanie w górę”
Nauczanie początkowe- praca pedagogiczna z dzieckiem w młodszym wieku szkolnym
Metodyka kształcenia zintegrowanego- obejmuje rejestr sposobów pracy z dzieckiem. Odpowiada na pytanie „jak uczyć”?
Edukacja wczesnoszkolna obejmuje nauczanie i wychowanie w klasach I-III.
Nauki humanistyczne Nauki społeczne Pedagogika Pedagogika wczesnoszkolna
Pedagogika wczesnoszkolna zajmuję się problematyką pracy edukacyjnej z dzieckiem w młodszym wieku szkolnym. Jest to subdyscyplina nauk pedagogicznych- zajmuje się analizą faktów i zjawisk w kontekście działalności dziecka w młodszym wieku szkolnym w sposób naukowy.
Pedagogika jako nauka zawiera 2 integralnie powiązane ze sobą części:
-część ogólna(formułuje prawa, koncepcje dotyczące ped.wczesn. jako całości)
-część szczegółowa(formułuje problematykę nauczania poszczególnych przedmiotów)
Podmiotem badań jest uczeń w młodszym wieku szkolnym(6/7-10 lat).
Przedmiotem badań jest proces nauczania i wychowania.
Pedagogika wczesnoszkolna jako nauka:
-ma odrębne planowanie pracy
-ma określony teren badań
-spełnia funkcje dyscypliny naukowej:
∞ poznawczą(odkrywa, tłumaczy fakty)
∞ utylitarną(dostarcza nauczycielom, wychowawcom i rodzicom zbioru przepisów, reguł i norm)
-jest ona częścią wychowania i dydaktyki
- rozpatruje istotę wychowania i nauczania
- obiekt wychowania i nauczania
- sensowność wychowania i nauczania
- treść wychowania i nauczania
- określa czynniki wychowania i nauczania(jak to się dzieje, że uczeń myśli tak, a nie inaczej)
- analizuje zależności między teoria a praktyką
Teoria- spójne i logiczne zespoły twierdzeń, mniej lub bardziej ogólnych wyjaśniających określone zależności między zjawiskami.
Kozielecki – teoria to środek do zrozumienia czegokolwiek w nauce.
Pedagogika jako nauka ,,postulatywna: (opisuje daną rzeczywistość) a ,,wyjaśniająca” (odpowiada na pytanie dlaczego). Uprawianie pedagogiki wczesnoszkolnej w sposób naukowy oznacza dążenie do opisu badanej rzeczywistości, przede wszystkim do jej wyjaśnienia.
METODOLOGIA stosowana w PEDAG.WCZESN.:
-podejście czynnikowe(uwarunkowania środowiskowe, rozwojowe, pedagogiczne)
-podejście funkcjonalne(określenie jakie funcie pełni dane zjawisko)
-podejście zaksjomatyzowane(wyjaśnienie faktów i zjawisk w rzeczywistości pedagogicznej)
zalety:
- z twierdzeń naczelnych wyprowadzane są twierdzenia pochodne
-twierdzenia ułożone w strukturze wyjaśnia szeroką klasę badanych faktów i zjawisk pedagogicznych
-każda obserwacja niezgodna z aksjomatem może obalić całą teorię.
PEDAG.WCZESN.:
-ma swój przedmiot badań
-ma swoją teorię nauczania i uczenia się
-określa swoje cele i treści kształcenia
-ma ściśle określony proces nauczania i uczenia się
-ma ściśle określone formy pracy
Obejmuje problematykę kształcenia dzieci 6/7-10 lat w zakresie 9 przedmiotów:
-język polski, matematyka, środowisko społeczno-przyrodnicze, plastyka, muzyka, technika, kultura fizyczna. Od 2009 roku:informatyka, język obcy+problematyka zajęć pozalekcyjnych, korekcyjno-kompensacyjnych, opiekuńczo-wychowawczych.
ROZWÓJ PEDAG.WCZESN.:
-nauczanie to pojawiło się w wieku oświecenia
-konieczność upowszechniania oświaty wśród wszystkich dzieci
-powstanie KEN
-rozbudowa szkół parafialnych
-1795 r.- pierwszy elementarz w Polsce
Podstawy teoretyczne sformułował: Jan Henryk Pestalozzi-> twórca pierwszej teorii nauczania początkowego. Podjął przebudowę szkoły państwowej. Koncepcja organizacyjna szkoły obejmowała: *liczenie, mierzenie, mówienie. Koncepcja Pestalozziego eksponuje zasadę poglądowości. Nauczanie należy rozpoczynać nie od słów ale od rzeczy. Podstawę edukacji wczesnoszkolnej stanowi nauka o rzeczach.
Szczególny wpływ na teorię i praktykę współczesnej edukacji wczesnoszkolnej odegrały: Metoda Ośrodków Zainteresowań Decroly’ego , Metoda Marii Montessori, techniki Celestyna Freineta.
Wykład 3 18.10.2011
Edukacja wczesnoszkolna – istota i podstawowe problemy
-odrębność edukacji wyraża się w jej charakterze, funkcjach edukacyjnych i organizacji
-podstawowe zadania edukacji początkowej jako nauczania propedeutycznego:
∙ rozwijanie samodzielnego myślenia
∙ budzenie zainteresowań
∙ kształcenie umiejętności wyrażania myśli w słowach- rozumienie myśli cudzych jako niezbędnego warunku nu komunikowania i przyswajania wiedzy
∙ kształcenie zdolności do obserwacji, spostrzegawczości
∙ rozwijanie wyobraźni, umiejętności wyrażania siebie w różnych pracach plastycznych, muz., techn.
∙ wszechstronny rozwój osobowości dziecka w toku jego własnej aktywności. Własna aktywność i działalność jest podstawą rozwoju pojęć i wyobrażeń o świecie
Edukacja wczesnoszkolna wyznacza także kierunek działań pedagogicznych oraz warunkuje dalsze losy i karierę szkolną uczniów.
SWOISTOŚĆ EDUKACJI WCZESNOSZKOLNEJ:
-praca pedagoga musi uwzględniać właściwości rozwoju dziecka w młodszym wieku szkolnym
-właściwości pracy edukacyjnej nauczycieli z dziećmi
*poznawanie zaczyna się od obserwacji, myślenie dziecka ma charakter konkretny- elementarne myślenie pojęciowe
ZADANIA NAUCZYCIELA:
-organizacja środowiska edukacyjnego
-wspieranie i pomaganie dziecku w prowadzeniu obserwacji
-aktywne uczestniczenie w procesie selekcjonowania
-edukacja ma charakter całościowy(kształcenie zintegrowane)
-synkretyzm- dziecko spostrzega świat całościowo(proces percepcji jest schematyczny)
-praca pedagoga jest „służbą społeczną” wobec rozwijającego się człowieka
-edukacja pełni funkcję w stosunku do dziecka
-podstawowe zagrożenia: edukacja ma za zadanie sprzyjać, stymulować rozwój dziecka
FUNKCJE PEDAG.WCZESN.:
-f.opiekuńcza – dbałość o zdrowie, bezpieczeństwo, należyty rozwój fizyczny dziecka
-f.poznawcza- kreowanie środowiska, w którym uczeń zdobywa, konstruuje własną wiedzę poprzez realizacje wszystkich kierunków kształcenia
-f.kształcąca – ściśle związana z funkcją poznawczą, polega na rozwijaniu operacji myślowych, sposobów racjonalnego uczenia się, zdolność koncentracji, podzielność uwagi
- f.wychowawcza- polega na wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka , kształtowaniu postaw, przekonań społeczno-moralnych.
FUNKCJE WYCHOWAWCZE PEDAG.WCZESN.:
-wychowanie w szerokim sensie- oddziaływanie na człowieka współtworzące jego osobową indywidualność, (wpływy rodzinne, sąsiedzkie, grupy rówieśnicze
-wychowanie w sensie węższym- planowa aktywność człowieka zorientowana na osiągnięcie pewnych celów(zmiany w osobowości ludzi)
-wychowanie w sensie najwęższym- oddziaływanie zamierzone skierowane na sferę emocjonalną- dążenie do wypracowania określonej postawy, umiejętności czy aspektu osobowości.
FUNKCJE PEDAGOGIKI WCZESNOSZKOLNEJ:
Diagnostyczno-prognostyczna
Diagnoza rozwoju dziecka (intelekt.,emocjonalnego, ruchowego, funkcjonowania społecznego), przewidywania co do jego kierunku.
Kompensacyjno-usprawniająca
Eliminowanie, łagodzenie, rekompensowanie zaburzeń rozwojowych (dysleksja, ADHD, ADD, zaburzenia koncentracji uwagi, trudności adaptacyjne, zaburzenia emocjonalne) przez szkołę w kontakcie z psychologiem, logopedą i innymi specjalistami.
FUNKCJE SPECYFICZNE PEDAGOGIKI WCZESNOSZKOLNEJ:
Organizowanie samodzielnych doświadczeń dziecka
Projektowanie zadań i sterowanie aktywnością dziecka
Aranżowanie sytuacji komunikacyjnych;porozumiewanie się z uczniami i dzieci między sobą (kultura żywego słowa poprzez objaśnianie, prowadzeni dialogów).
Prowadzenie obserwacji i pokazu
Oddziaływanie przykładem osobistym
Kreowanie twórczości plastycznej i muzycznej.
WYKŁAD 3 25.10.2011
ZADANIA PEDAG.WCZESN.:
przygotowanie dziecka do życia z samym sobą
tworzenie sytuacji i warunków aby kształtowały się możliwości poznawcze uczniów; kreowanie indywidualne
doskonaleni zmysłów dających różnorodność postrzegania zjawisk i procesów przyrodniczych. Od dziecięcego rozumienia świata do dorosłego
kształtowanie dojrzałości emocjonalnej, aby dziecko kontrolowało swoje emocje
wyrabianie wrażliwości w kontaktach z dziełami kultury, zjawiskami przyrody
rozwijanie i przekształcanie spontanicznej motywacji poznawczej motywację świadomą
przygotowanie do podejmowania dłuższych wysiłków intelektualnych i fizycznych
rozbudowanie i stymulowanie wrażliwości i zdolności dziecka
kształtowanie umiejętności wyrażania swoich myśli w mowie i w piśmie
kształtowanie aktywności umysłowej i logicznego myślenia
tworzenie sytuacji sprzyjających poznawaniu siebie, swoich potrzeb, możliwości intelektualnych, psychicznych i fizycznych
tworzenie sytuacji do samokontroli i samooceny
kształtowanie potrzeby dbania o zdrowie i sprawność fizyczną
przygotowanie dziecka do przyszłego życia z innymi(socjalizacja dziecka)
stwarzanie przyjemnego klimatu w szkole- pomaganie mu w dobrym funkcjonowaniu w szkole
tworzenie sytuacji i warunków do kształtowania poprawnych relacji(uczeń-uczeń, dziecko-rodzice, uczeń-nauczyciel)
tworzenie warunków do współpracy w zespole, kształtowanie poczucia współodpowiedzialności, wdrażanie do zrozumienia innych, do uważnego słuchania i kulturalnego prowadzenia rozmowy
wdrażanie do dbałości o kulturę wypowiedzi, ortografii i stylu
kształtowanie poczucia przynależności do narodu, uczenie empatii i rozbudzenie wrażliwości na człowieka
zaznajamianie z normami współżycia społecznego i wdrażanie do ich przestrzegania
przygotowanie do życia z przyrodą- sytuacje kontaktu z przyrodą; poszanowanie przyrody- postawy proekologiczne
przygotowanie do korzystania zasobów informacyjnych cywilizacji
posługiwanie się słowem
odbieranie i przekazywanie informacji gestem, ruchem, mową, mimiką, pantomimą, śpiewem, malowaniem, rysunkiem
zapoznawanie się z metodami i technikami uczenia się
rozwijanie własnych strategii uczenia się.
ZAŁOŻENIA WSPÓŁCZESNEJ SZKOŁY:
-nie ma jednej teorii pedagogicznej
-pedagogika jest nauką żywą, relatywną, nastawioną na zmiany
-proces kształcenia oparty jest na dyskusji, dialogu i rozmowie na wszystkich szczeblach edukacji
-ucznia należy traktować jak integralną całość
-wiedza nie może być przekazywana tylko konstruowana przez uczniów i nauczycieli
-proces dydaktyczny powinien być tak organizowany, aby uczeń mógł korzystać z wiedzy osobistej
-nie ma jednej skutecznej strategii nauczania i uczenia się ani nie ma jednej metody, która byłaby dobra dla wszystkich dzieci, a nawet dla jednego dziecka w różnych okresach rozwoju
-uczenie się jest aktywnym reorganizowaniem wiadomości i doświadczeń ucznia
-uczenie się jest procesem interaktywnym
-nauczyciel to intelektualista, który tworzy nową rzeczywistość.
Teoria rozwoju poznawczego Piageta
Rozwój poznawczy- proces przyswajania wiedzy w dzieciństwie, dotyczy takich procesów jak:
-spostrzeganie
- zapamiętywanie
-klasyfikowanie
- rozumienie
-wnioskowanie przejawy inteligencji człowieka
- myślenie
- rozwiązywanie problemów
- tworzenie pojęć
- planowanie
Koncepcja J. Piageta:
J. Piaget- psycholog, badał rozwój poznania ludzkiego, koncepcja; konstruktywizm psychologiczny, wierzył, że to jak ludzie poznają świat będzie kluczem do zrozumienia jak ludzie myślą i czują.
Podstawowe pytania teorii:
Skąd się biorą plastyczne wzorce myślenia za pomocą których dziecko poznaje rozumie świat? Jak rozwija się u dzieci rozumienie fizycznych obiektywnych właściwości otaczającego je świata i przestrzeni, czasu, liczby, masy, ciężaru? W jaki sposób dzieci uczą się reguł, które rządzą zależnościami w świecie? Jak długo rozwijają się różne postaci wiedzy? Jakie są fazy rozwoju poznawczego? W jaki sposób rozwój myślenia związany jest z samorzutnym dojrzewanie organizmu? W jaki sposób dzieci rozumieją rzeczywistość?
4 pojęcia charakterystyczne dla koncepcji Piageta:
1.intelektualizm(inteligencja jako sposób przystosowania)
2.konstruktywizm(wiedza wykładana jest przez podmiot w toku działania)
3.strukturalizm(narzędzia konstrukcji pozornych tworzą całościowe struktury)
4.dialektyka(zmiana struktur zachodzi dzięki procesowi równoważenia sprzecznych tendencji).
inteligencja nie jest czymś, co dziecko posiada, lecz czymś co dziecko zdobywa w procesie aktywności
plastyczne relacje pomiędzy odczuciami, czynnościami, obiektami, elementami wiedzy organizują się stopniowo w coraz bardziej złożone struktury i funkcje poznawcze, w systemie inteligencji
inteligencja rozwija się pod wpływem stanów niepełnej równowagi poznawczej pomiędzy podmiotem i środowiskiem; stany te pojawiają się przez całe życie
procesy rozwoju dokonują się poprzez asymilację i akomodację oraz ich równoważenie
proces dopasowania bodźców z otoczenia do aktualnego stanu struktur poznawczych to asymilacja „wcielenie rzeczy i osób we własną aktywność”. Asymilacja jest procesem, dzięki któremu nowe elementy percepcyjne czy poznawcze są przyjmowane tak, by stały się przystające do znanych już z doświadczenia
akomodacja jest procesem, dzięki któremu wytworzone poprzednio struktury poznawcze zostają zmodyfikowane na podstawie nowych doświadczeń
ROZWÓJ TO RÓWNOWAGA MIĘDZY ASYMILACJĄ I AKOMODACJĄ
Rozwój poznawczy to ciągłe konstruowanie, reorganizowanie i integrowanie wiedzy w nowe, coraz bardziej złożone struktury; rozwój jest funkcją wewnętrznego samorzutnego procesu oraz konfrontacji z prowokującą informacją ze środowiska
,,…za każdym razem, gdy uczycie dziecko czegoś, uniemożliwiacie mu odkrycie tego od nowa…”
Rozwój ontogenetyczny – właściwości zmian:
- zmiany w ogólnym kształcie, wzorcu zachowań (jakościowe, globalne)
- kolejne fazy przechodzą łagodnie jedna w drugą, tworzą logiczny ciąg; zmiany są nieodwracalne
- pojawiają się w stałej sekwencji, która jest kulturowo niezmienna; występuje zróżnicowanie jeśli chodzi o czas (indywidualne tempo rozwoju).
Stadia rozwoju poznawczego |
|---|
| Stadia |
| sensoryczno-motoryczne 0-2 |
| Przedoperacyjne 2-6 |
| Operacji konkretnych 7-11 |
| Operacji formalnych |
Wykład 15.11.2011
Zalety teorii Piageta:
Dzieci myślą w sposób jakościowo odmienny od dorosłych.
Rozwój poznawczy ma charakter stadialny.
Rozwój intelektualny trwa od momentu narodzin.
Dzieci są uczniami aktywnymi, ciekawość małego „naukowca”.
Piaget odkrył wiele zjawisk pokazujących istotę ludzkiego rozumowania: stałość przedmiotu, egocentryzm, zasada zachowania stałości.
Mankamenty teorii Piageta:
Późniejsze badania dowiodły, ze Piaget sceptycznie oceniał możliwości dzieci.
Dzieci innych kultur odmiennie realizują zadania piagetowskie.
Zanegowanie etapowego charakteru procesu rozwoju (zmiany w obrębie funkcji poznawczych następują w sposób mniej gwałtowny i schematyczny (np. egocentryzm w 7 r. ż.)
Podsumowanie:
Implikacje pedagogiczne wynikające z teorii Piageta
-Teza: nauczanie dostosować do rozwoju- nauczanie skoncentrowane na dziecku
-nauczanie idzie po śladach rozwoju
- Piaget uważał, że wczesne nauczanie może doprowadzić do demotywacji i frustracji dziecka, które nie potrafi zrozumieć wpajanych mu treści
- myślenie jest pierwotnie, mowa jest wtórna
- znaczenie mowy: zaspokajanie potrzeb i pragnień, zwrócenie na siebie uwagi (zadawanie pytań, używanie zakazanych słów, wypowiadanie niezwykłych myśli), rozwój stosunków społecznych, mowa determinuje osiągnięcia szkolne, wpływa na zachowanie innych (przywódca dziecięcy).
Zadania nauczyciela:
Dostarczanie odpowiednich materiałów oraz kontekstu umożliwiającego rozwój
Odpowiednia organizacja czasu, przestrzeni pozwalającej dziecku na manipulowanie rzeczywistością z wykorzystaniem przedmiotów i zadań ułatwiających pojawienie się odpowiednich operacji umysłowych i rozumienia pojęcia niezmienności
Bezpośrednie oddziaływanie nauczyciela nie prowadzi do wykształcenia tego typu rozumienia świata u dziecka; uczeń musi samodzielnie do niego dojść w procesie rozwiązywania problemów.
- twórca kulturowo – historycznej teorii rozwoju psychiki zgodnie z którą psychika człowieka kształtuje się w czynniku rozwoju indywidualnego -> dokonuje się w określonym kontekście historyczno – kulturowym
Rozwój dziecka w koncepcji Wygotskiego
Rozwój to uwewnętrznienie czynności zewnętrznych (interioryzacja) i kształtowanie się wyższych funkcji psychicznych
Czynnik rozwoju – kontakty społeczno – kulturowe ze środowiskiem
Fazy w rozwoju:
typ spontaniczny (do 3l.)
typ spontaniczno – reaktywny (3-6l.)
typ reaktywny (od 7l.)- uczenie się pod kierunkiem nauczyciela
każde dziecko, bez względu na miejsce pochodzenia, sposób wychowania i rozwój inteligencji i kultury, w której wzrasta powinno rozwinąć w sobie umiejętności poznawcze, które pozwolą mu na rozumienie świata, logiczne postępowanie, efektywne przyswajanie wiedzy
narzędzia umysłu pomagają człowiekowi odczytywać rzeczywistość na poziomie psychologicznym
do narzędzi umysłu zaliczamy: znaki, symbole, mapy, plany, liczby, zapis muzyczny, wykresy, modele, obrazy i język
znaczenie języka jako narzędzia warunkującego rozwój poznawczy dziecka
uważał, że myślenie i mowa są ze sobą nierozerwalnie powiązane
rozwój myślowy jest zatem w zasadniczym stopniu zdeterminowany umiejętnościami językowymi dziecka
język jest głównym sposobem porozumiewania się dorosłych z dziećmi
mowa jest funkcją intrapsychiczną i interpsychiczną
| Mowa | Myślenie |
|---|---|
| Stadium mowy przedintelektualnej | Stadium myślenia przedjęzykowego |
| Mowa zewnętrzna | Myślenie werbalne |
| Mowa egocentryczna | Myślenie egocentryczne |
| Mowa wewnętrzna | Myślenie pojęciowe |
Aspekt interpersonalny Lwa Wygotskiego :
Rozwój poznawczy jest wynikiem wzajemnych stosunków z osobami posiadającymi większą wiedzę i bardziej kompetentnymi (rodzice, nauczyciele, starsi koledzy)
Zdolność dziecka do czerpania korzyści z pomocy i wskazówek innych stanowi fundamentalny wyróżnik natury ludzkiej
Rozwój poznawczy to postęp od interpsychicznego (pomiędzy dorosłym a dzieckiem) do intrapsychicznego działania
Potencjał dziecka ujawnia się w tym, co może ono zrobić z bardziej kompetentnym dorosłym a nie w tym co może zrobić samo.
zadania, które dziecko potrafi rozwiązać bez problemu i nie stanowią dla niego wyzwania, mogą tylko utrudniać nabyte już umiejętności, takie kompetencje nazywane są strefą aktualnego rozwoju
strefa najbliższego rozwoju – różnica pomiędzy tym, co dziecko potrafi osiągnąć samodzielnie a tym, co osiąga z pomocą bardziej doświadczonej osoby
najważniejsze dla rozwoju poznawczego dziecka są te funkcję, które jeszcze nie zostały do końca ukształtowane
zadania, które są wyzwaniem nie do pokonania
Strefa najbliższego rozwoju
nie określa inteligencji dziecka, ale raczej poziom potencjalnego rozwoju
nabycie umiejętności, wykonywanie różnych czynności i rozwiązywanie problemów we współpracy z innymi jest bardzo ważnym elementem warunkującym np. przystosowanie do życia w społeczności szkolnej lub przedszkolnej.
Implikacje edukacyjne:
Wygotsky wierzył, że celem edukacji jest przedstawienie dzieciom pełnego zakresu narzędzi poznawczych i pokazanie im jak je stosować do szybkiego i skutecznego analizowania rzeczywistości. Stosując je od najmłodszych lat dzieci automatycznie rozwijają swoje umiejętności. Im lepiej dziecko potrafi przyswajać sobie ten swoisty język wypracowany przez ludzkość w ciągu stuleci, tym większe są jego zdolności w danej dziedzinie. Dzieci zaczynają wtedy planować i organizować swoje działania, otwarcie przedstawiać swój punkt widzenia, znajdują niestandardowe rozwiązania problemów, wierzą w siebie, swoje umiejętności.
PODSUMOWANIE
środowisko społeczne jest źródłem wszystkich specyficznych ludzkich cech osobowościowych nabywanych przez dziecko
bezpośrednim źródłem rozwoju wewnętrznych indywidualnych właściwości osobowości dziecka jest współpraca z innymi ludźmi
kultura, sposób myślenia i środowisko mają wielki wpływ na naukę, nie należy dziecka izolować od innych i skupiać się jedynie na indywidualnym toku nauczania bez uwzględnienie wpływu otaczającego świata, ponieważ to znacznie ogranicza możliwości poznawcze dziecka
w rozwoju dziecka pojawiają się okresy optymalne dla określonego typu nauczania
tylko w określonym wieku rozwojowym nauczanie danego przedmiotu, formowanie nawyków
relacja pomiędzy nauczycielem i rozwojem – optymalny czas nauczania wyznaczany jest strefą najbliższego rozwoju
jedną z najważniejszych funkcji edukacji powinno być wspieranie rozwoju bogatego i efektywności języka mówionego dziecka
Wygotski twierdził, że to nauczyciel odgrywa kluczową rolę w edukacji dziecka; nauczyciel powinien tak kierować zajęciami, by nakłaniać dziecko do podejmowania zadań przekraczających niego jego obecne możliwości
Dzięki takiej zdrowej inspiracji dzieci mogą wykonywać zadania wykraczające poza ich umiejętności, czego bez pomocy nauczyciela nie mogłyby dokonać
Nauczyciel musi umiejętnie dopasować działania edukacyjne do sfery rozwojowej dziecka, by nie dawać mu np. zbyt prostych lub zbyt trudnych do wykonania zadań, które zniechęca do dalszej pracy i poszukiwań.
Zalety teorii:
- Podstawowy wymiar analizy rozwoju to ,,dziecko w kontekście” (jako część społeczności) a nie ,,dziecko w próżni” jako izolowana jednostka.
- Kontekst to twór wielowarstwowy-obejmuje wiecej niż tylko jedno bezpośrednie otoczenie (wpływ historii, polityki, ekonomii, literatury).
-Teoria ma charakter konstruktywistyczny (konstruktywizm społeczny) – dziecko aktywnie interpretuje swiat
- rozwój dziecka nierozłącznie związany jest z kulturą
- teoria źródłem inspiracji do badań empirycznych i innych teorii.
Mankamenty teorii:
Niedocenianie przez Wygotskiego własnego wkładu dziecka w swój rozwój (brak rozwinięcia aspektu indywidualnego
Zbyt mało uwagi poświęcił różnicom indywidualnym wśród dzieci.
Pominięcie aspektów emocjonalnych (wysiłek dziecka, jego motywacja, frustracja, zadowolenie irytacja
Nie jest to teoria rozwojowa - Zaniedbania odnośnie wieku dziecka.
Zadania dla nauczyciela:
Zwracaj uwagę na wielowymiarowość rzeczywistości
Liczy się jakość opanowanego materiału, nie ilość
Ucz umiejętności: skupiania uwagi, zapamiętywania, myślenia symbolicznego (posługiwanie się jednostkami miary, wagi, czasu, pieniędzy, czytanie map, schematów)
Ucz analizowania, definiowania i opisywania rzeczywistości
Literatura dziecięca
Twórcze, problemowe myślenie (np. w Polsce program „Klucz do nauki”)
Organizuj przestrzeń wokół dziecka
Ucz, pokazuj jak można zdobywać wiedzę, a nie przekazuj jej – wtedy „umysł się otwiera, nauka staje się przyjemnością, a kreatywność kwitnie”
„nauczanie jest tylko wtedy efektywne, gdy wyprzedza rozwój, który wówczas ożywia się i pobudza do życia szereg funkcji dopiero dojrzewających, a leżących w sferze najbliższego rozwoju. Na tym polega najważniejsza rola nauczania”.
Główne zmiany w zakresie rozwoju poznawczego:
Spostrzeganie globalne --> spostrzeganie analityczno – syntetyczne
Spostrzeganie mimowolne --> ukierunkowana obserwacja
Myślenie sensoryczno – motoryczne --> myślenie wyobrażeniowe -> myślenie pojęciowe
Brak odwracalności czynności umysłowych --> odwracalne operacje umysłowe
Zależność przebiegu czynności umysłowych od ich treści --> formalny charakter myślenia (myślenie konkretne)
Zapamiętywanie mimowolne --> zamierzone uczenie się
Pamięć mechaniczna --> pamięć logiczna
WYKŁAD 29.11.2011
Koncepcja J. Brunera
Opracował konkretne teorie uczenia się i nauczania
Rozważania o rozwoju prowadzone są w perspektywie kognitywnej teorii poznania; teoria Brunera opiera się na terminologii rozwiniętej przez teorię informacji
Bruner eksponuje wpływ wiedzy na percepcję – poziom rozwoju decyduje o tym, jak dziecko spostrzega świat
Wiedza i aktualne doświadczenia dziecka mają znaczenie dla jego subiektywnej interpretacji świata
Rozwój poznawczy polega na zmianach jakościowych w zakresie struktur poznawczych pośredniczących w realizowaniu zachowania się na różnych poziomach wieku
W trakcie rozwoju wykształcenie się systemu reprezentacji jako sposobu radzenia sobie z napływaniem informacji
3 systemy reprezentacji:
oparte na działaniu – reprezentacje enaktywne
oparte na wyobrażeniu, spostrzeganiu – reprezentacja ikoniczna
za pomocą słów i symboli – reprezentacja symboliczna
rozwój poznawczy to opanowanie kolejno tych trzech form reprezentacji
czynnik rozwoju w tej koncepcji:
- dorobek naukowy, umysłowy, kulturowy, techniczny
- rozwój zawsze zależy od historii gatunku (system przekonań, procedur, umiejętności); rozwój to opanowanie technik należących do danej kultury, rozwój dośrodkowy ( od zewnątrz do wewnątrz).
mówi o wspomaganiu rozwoju przez kulturę
kultura pełni rolę w rozwoju poprzez dostarczenie technologii
rozwój umysłu jest rozwojem wspomaganym z zewnątrz
uczenie się zakłada szukanie schematów; nauczanie pozwala na pomaganie dzieciom w odkrywaniu tych schematów
kluczowe pojęcie: wychodzenie poza dostarczane informacje
kiedy człowiek wykracza poza dostarczane informacje?
- potrafi umieścić aktualne dane w jakimś ogólniejszym, kategorialnym systemie kodującym
- potrafi odczytać z tego systemu dodatkowe informacje
- potrafi zastosować/wykorzystać (znane) systemu kodujące do nowych zdarzeń (transfer uczenia się)
Bruner mówi o 4 zespołach warunków maksymalizujących transfer uczenia się:
nastawienie lub postawa - ,,gdzieś między apatią a stamen gwałtownego pobudzenia znajduje się optymalny poziom ukierunkowania uwagi, najlepszy dla aktywności klasy”(Bruner 1966, s. 75)
stan potrzeby (wewnętrzna motywacja)- ,,wewnętrznie umotywowana dyspozycja do uczenia się występuje u wszystkich dzieci”
stopień wyuczenia i jego związek z kodowaniem kategorialnym
różnorodność treningu.
uczenie się przez odkrywanie
odkrycie polega na przeorganizowaniu lub przekształceniu danych w sposób pozwalający na wyjście poza dany materiał oraz uzyskanie nowego wglądu w problem
dominacja uczenia się nad nauczaniem
nauczanie powinno być odpowiedzią na zainteresowania
zalety uczenia się przez odkrywanie:
- rozwija bardziej złożone myślenie
- uczenie się koncentruje się na wewnętrznej motywacji
- uczenie się przyjmuje odpowiedzialność za własne uczenie się
- pomaga dziecku zapamiętywanie informacji .
etapy strategii uczenia się:
wytworzenie sytuacji problemowej
zidentyfikowanie i zdefiniowanie problemów oraz pomysłów ich rozwiązania
weryfikacja proponowanych rozwiązań
analiza danych porządkowych i stosownych uzyskanych wyników w nowych zadaniach, sytuacjach
* metoda ta wymaga kunsztu pedagogicznego
Sposób postępowania nauczyciela:
pozyskać uwagę uczącego się (zainteresowanie przedmiotem, osobą, zadaniem, problemem)
stymulować przypominanie wstępnej informacji (co wiem, co chciałbym wiedzieć?)
ustalić założenia instrukcji ( w jaki sposób, gdzie mogę szukać informacji)
przedstawić materiał do nauczenia się
służyć radą (dostarczyć wskazówek, które pomogą uczącemu się ułożyć materiał jako łańcuch pojeć)
sprowokować ucznia do wykonania
zapewnić sprzężenie zwrotne
ocenić wykonanie
upewnić się czy uczeń potrafi zastosować wiedzę w nowych sytuacjach (synteza, analiza).
opiera się zazwyczaj na bardzo dobrej znajomości danej dziedziny wiedzy i jej struktury – pozwala na dokonywanie przeskoków, skrótów myślowych w taki sposób, aby po dokonaniu odkrycia upewnić się co do skuteczności przewidywań poprzez metody myślenia dedukcyjnego i indukcyjnego
bezpośrednie poznanie i zrozumienie całości problemu, jego sensu, znaczenia struktury
intuicja umożliwia prowizoryczne uporządkowanie wiadomości
intuicję można i należy kształcić
bogate doświadczenie i wiedza w określonej dziedzinie
sposób nauczania, w którym kładzie się nacisk na strukturę i logiczną spójność podawania wiadomości
uczenie się heurystyki dokonywanych odkryć
pewność siebie w rozumowaniu, intuicyjna śmiałość i zaufanie do własnego wyczucia intuicyjnego
zasada oceniania uwzględniająca wartościowanie wysiłku edukacyjnego ucznia w sytuacji szkolnej- nie tylko ocenianie wiedzy o faktach (ocenianie blokuje śmiałość edukacyjną).
O dojrzałości szkolnej:
każde dziecko, na każdym etapie rozwoju, można uczyć efektywnie każdego przedmiotu, podawanego w określonej formie rzetelnej pod względem intelektualnym – czyli należy właściwie dobierać metody, formy reprezentacji wiedzy, organizować materiał nauczania w sposób dostosowany do aktualnych możliwości dziecka
wiąże się gotowość, możliwość kształtowania pewnych właściwości dziecka
gotowość nie jest stanem na który wystarczy czekać
O programie nauczania:
Nauczanie powinno być ukierunkowane na tworzenie warunków, w których dziecko uczy się myśleć w sposób właściwy dla danej dyscyplina, ma okazje do rozwiązywania problemów, prowadzenia dyskusji.
zagadnienia realizacji treści zawartych w programie – aby pobudzać myślenie
(wymyślanie ćwiczeń i tworzenie sytuacji, w której tworzy się aktywna postawa, dociekliwość, pomysłowość).
Kryterium doboru treści humanizacja wiedzy- nauczanie powinno opierać się na tym co stanowi dla dziecka wartość , pozwala dotrzeć do jego uczuć, fantazji, pozwala poznawać samego siebie. Podstawowe treści nauczania powinny być dostosowane do zainteresowań i możliwości percepcyjnych uczniów. Dziecko powinno dostrzegać korzyść ze zdobytych wiadomości.
Wykład 6.12.2011
O programie nauczania:
Nauczanie powinno być ukierunkowane na tworzenie warunków, w których dziecko uczy się myśleć w sposób właściwy dla danej dyscyplina, ma okazje do rozwiązywania problemów, prowadzenia dyskusji.
zagadnienia realizacji treści zawartych w programie – aby pobudzać myślenie
(wymyślanie ćwiczeń i tworzenie sytuacji, w której tworzy się aktywna postawa, dociekliwość, pomysłowość).
Kryterium doboru treści humanizacja wiedzy- nauczanie powinno opierać się na tym co stanowi dla dziecka wartość , pozwala dotrzeć do jego uczuć, fantazji, pozwala poznawać samego siebie. Podstawowe treści nauczania powinny być dostosowane do zainteresowań i możliwości percepcyjnych uczniów. Dziecko powinno dostrzegać korzyść ze zdobytych wiadomości.
Kształcenie w szkle powinno być ukierunkowane na zrozumienie logicznych związków pomiędzy poszczególnymi faktami. Układ treści kształcenia powinien być spiralny. W teorii nauczania Bruner porusza problem psychologizm przedmiotu- program powinien uwzględniać sposób myślenia danej dyscypliny naukowej.
O pomocach naukowych
wśród pomocy naukowych można wyróżnić:
-środki poznania zastępczego – takie które mają za zadanie zapoznać ucznia z materiałami które w praktyce szkolnej byłyby niedostępne (film, muzyka, TV, sztuka, książka)
- modelowe środki nauczania- ukierunkowane na zrozumienie podstawowej struktury zjawiska (eksperyment laboratoryjny, pokaz)
- dramatyzacje – mają na celu wywołanie wrażenia
- Maszyny uczące.
PSCYHOKULTUROWA KONCEPCJA BRUNERA – PODSUMOWANIE
edukacja rozumiana przez Brunera jako pomoc młodym ludziom w uczeniu się narzędzi kulturowych aby kształtować własną wiedzę, lepiej adaptować się do życia
kulturowo- społeczny kontekst kształtowania się i funkcjonowania umysłu przedstawił Bruner analizując 2 odmienne koncepcje umysłu: kalkulacjonizm i kulturalizm
koncepcja kalkulacjonizmu:procesy umysłowe mają naturę obliczeniową, umysł ludzki przetwarza informacje podobnie jak komputer.
Koncepcje natury umysłu:
- myślenie człowieka polega na przetwarzaniu informacji, porównywaniu, ocenianiu, poszukiwaniu uogólnień, prawidłowości przyczynowo-skutkowych
-krytyka tego podejścia- pomijanie świadomości ludzkiej, celów, wartości, porównywanie umysłu do komputera wywołuje wiele kontrowersji
Koncepcja kulturalizmu:
- umysłowa aktywność człowieka ma swoje źródło w kulturze i jest uwarunkowana kulturowo
- człowiek stara się zrozumieć świat, swoje działania, samego siebie poprzez komunikacje z innymi, czerpanie z zasobów kulturowych.
PODSUMOWANIE; PIAGET, WYGOTSKI, BRUNER
3 koncepcje rozwoju uczenia się, myślenia i mowy
T. Piageta – konstruktywizm
Koncepcja Wygotskiego i Brunera – konstruktywizm społeczny)rola społecznej interakcji i czynności kulturowych)
Rozwój wymaga aktywności ze strony dziecka
Piaget i Bruner: rozwój następuje wówczas, gdy uczeń zostaje wytrącany z równowagi
Piaget: dziecko przechodzi przez szereg etapów w rozwoju intelektualnym, proces przyswajania jest ograniczony przez etap rozwoju
Piaget i Wygotski: nadrzędna rola działania jako podstawowy proces uczenia się; różnice: natura języka i jego oddziaływania, na rozwój intelektualny
Bruner: dziecko stać na myślenie symboliczne o wiele wcześniej niż sądzi Piaget
Bruner i Wygotski: nieodzowność doświadczenia społecznego dla rozwoju umysłowego
Rola nauczyciela Piageta: ograniczona, Wygotski i Bruner – niezastąpiona
Wygotski- nauczanie powinno wyprzedzać rozwój, Piaget- nauczanie idzie po śladach rozwoju
Wygotski- myślenie i mowa są ze sobą nierozerwalnie połączone, Piaget- myślenie jest pierwotne, mowa jest wtórna
KON STRUKTYWIZM W TEORII I PRAKTYCE EDUKACJI
Filozoficzne i psychologiczne założenia konstruktywizmu
Konstruktywizm jako nowa wizja uczenia się i nauczania. Ma wielorakie korzenie w myśli filozoficznej i koncepcjach psychologicznych. Sięga do założeń natury epistemologicznej, odpowiada na pytania:
-jak człowiek poznaje świat?
-na czym polega uczenie się?
-jak czł. buduje swoje relacje z otoczeniem i jaki jest ich charakter?
Pozytywizm a konstruktywizm (Littledyke, 1998)
Myśl pozytywistyczna
Świat jako obiektywnie istniejąca rzeczywistość, którą ludzki umysł biernie odzwierciedla
Poznanie jest lustrem natury- przyjęto tezę, że istnieje jedna poprawna interpretacja świata (zobiektyzowana wersja nauki)
Poznający podmiot wyposażony w odpowiedni model naukowego poznania odkrywa prawdy obiektywne w sposób czysto racjonalny
Wiedza w koncepcjach pozytywistycznych
właściwości wiedzy w modelu pozytywistycznym:
- obiektywizm: niezależność od ludzkich nastawień wartości, opcji kulturowej czy politycznej
-podleganie jednoznacznym kryteriom prawdy czy fałszu
-niepowtarzalność sprawdzonej wiedzy
-ewolucyjność- od wiedzy niepełno wartościowej do wiedzy naukowej
na gruncie pedagogiki: jako pozytywne poznanie rzeczywistości i uczenie się treści poprzez przyswajanie
- zadaniem ucznia było przyswajanie nauki, obiektywnej wiedzy i tworzenie poprawnej interpretacji świata.
Wiedza w koncepcji konstruktywizmu
nie jest ona prostą odwrotnością modelu pozytywistycznego- ma długi rodowód (od końca XIX w.) utrwalony w nauce w latach 50-tych XX w.
wiedza w rzeczywistości jest tworzona przez człowieka a nie jest czymś danym z zewnątrz, którą poznajemy, jest INDYWIDUALNĄ KONSTRUKCJĄ, tworzoną za pomocą narzędzi kulturowych i dochodzenia do zrozumienia znaczeń
poznający podmiot aktywnie poszukuje, przekształca, organizuje i interpretuje napływające dane i reorganizuje dotychczasowa wiedzę
ludzie mają różną wiedzę wyjściową i dochodzą do różnych wniosków i poglądów
Konstruktywistyczna teoria wiedzy i poznania przyjmuje zasadnicze twierdzenia:
-wiedza jest konstruowana przez poznający podmiot
-wiedza jest niepewna, zmienna i dynamiczna
- dochodzenie do wiedzy jest procesem adaptacyjnym, w którym następuje wewnętrzna organizacja doświadczonego świata
- na gruncie pedagogiki nawiązywali do tej koncepcji: Dewey, Montessori, Decroly, Piaget, Wygotski.
Wykład 13.12.2011
Założenia konstruktywizmu poznawczego wg Piageta i Wygotskiego
Wiedza dziecka jest indywidualną konstrukcją
Wiedza będąc konstrukcją świata, nie stanowi kopii realnej rzeczywistości
Każdy człowiek w trakcie rozwoju buduje wiedzę
Konstruktywistyczne podstawy uczenia się, nauczania:
Mechanizm uczenia się i rozwoju człowieka: interakcja podmiotu z otoczeniem społecznym, kulturowym
Założenia procesu uczenia się wg E.von den Berg (1998):
- każdy uczeń przystępuje do uczenia się z własną prekoncepcją nowych treści
- każdy uczeń aktywnie konstruuje własne rozumienie świata
- każdy uczeń jest gotowy do dzielenia się z innymi indywidualnym rozumieniem świata i w procesie negocjacji dochodzi do zmiany początkowej struktury wiedzy
- każdy uczeń przyjmuje odpowiedzialność za swoje uczenie się
- każdy uczeń powinien być przekonany, że sukces w uczeniu się jest możliwy poprzez zrozumienie ni nowych treści
- konstruowanie wiedzy wymaga reorganizacji, transformacji, interpretacji, uogólniania nowych wiadomości
- centralną zmiana w nauczaniu ma być połączenie doświadczeń pozaszkolnych dziecka (wiedza osobista) z wiedzą zdobywaną w klasie (wiedza publiczna)- kontekst wewnętrzny i zewnętrzny procesu uczenia się
- klasa szkoła jako wspólnota osób uczących się: wspólnota dynamiczna oparta na naturalnym podziale pracy i wzajemności pozwala dziecku ukształtować swoją indywidualność i kulturową tożsamość.
Punkty startowe uczenia się:
Znaleźć składowe umiejętności, które uczeń posiada, potem rozwijać je w procesie zdobywania wiedzy.
Znaleźć podstawowe pojęcia, które uczeń zna i które determinują proces
Znaleźć dziecięce prekoncepcje dla danego zakresu wiedzy
Znaleźć alternatywne punkty widzenia posiadane przez ucznia i dostarczyć materiału w taki sposób aby zachęcić ich do ponownego rozważenia czy modyfikacji dotychczasowego myślenia
Prawidłowości wyznaczające jakość i efektywność uczenia się i nauczania:
Zaangażowanie i aktywność ucznia są kluczowymi założeniami w planowaniu i realizacji zajęć szkolnych: efektywne uczenie się i sukces dziecka wymagają wysiłku i rozkładu czasu ucznia i nauczyciela.
Uczenie się nie jest pasywne: uczeń powinien być świadomy swojego procesu uczenia się, być odpowiedzialny za to, rozumieć swój wkład w budowanie sukcesu w szkole
Ważniejsze w procesie edukacji jest to jak dziecko się uczy, jak myśli, jakie nadaje znaczenia i sensy własnemu doświadczeniu niż gotowe wyniki.
Uczenie się ma charakter społeczny. Proces szkolnego uczenia się jest procesem interakcji z innymi ludźmi, samym sobą.
Nie możemy rozdzielać w sytuacjach edukacyjnych świata życia codziennego dziecka i świata szkolnego: obydwa te zakresy muszą być zintegrowane w szkolnym uczeniu się
Uczenie się nie jest prostym sumowaniem informacji raczej aktywną rekonstrukcja
Praca pod kierunkiem nauczyciela powinna tworzyć przestrzeń i sposobność każdemu dziecku do podmiotowego rozwoju, do tworzenia własnych kompetencji.
Uczeń jest w stanie sprostać oczekiwaniom i osiągną sukces jeśli:
Zajęcia w szkole mają dla dziecka sens
Wymagają realistycznych działań
Prowadzą do uczenia się czegoś, co dziecko uznaje za ciekawe i ważne, co poznaje w wyniku własnego wysiłku intelektualnego
Pracę dzieli z kolegami w zespole zorganizowanym na zasadzie wspólnoty celów.
DYSKURSY W PEDAGOGICE WCZESNOSZKOLNEJ
Pedagogika jako językowe działanie:
-Pedagogika to dyscyplina naukowa i działalność realizowana w szkole, więc wyraża się w języku(naukowo-teoretycznym, doradczo-metodycznym, nauczycielskim) jak i praktykach społecznych
Dyskurs jest to sposób rozumienia i porozumiewania; synonim rozmowy, działanie komunikacyjne.
-Rzeczywistość społeczna jest dyskursywna-tworzy się przez komunikacje
-Dyskurs nie tylko opisuje i wyjaśnia, ale też tworzy rzeczywistość społeczną
-Rzeczywistość szkolna jest taka jak o niej mówimy.
Teza o dyskursywności oznacza, że takie kategorie jak: dziecko, dzieciństwo, uczenie się, rozwój, rola społeczna, wychowanie podręcznik są niejednoznaczne, rożnie interpretowane i analizowane.