Istnieją dwa ściśle powiązane rozumienia tego pojęcia, rozróżniane jednak w językach obcych:

Narracja jako opowiadanie[edytuj]

Narracja ((łac.) narratio – opowiadanie) – zbiór wszystkich elementów tekstu składających się na fabułę, reguł przy pomocy których te elementy są łączone i zasad według których elementy te generują u odbiorcy poczucie obcowania z fabułą. W tym rozumieniu narracja pozostaje w opozycji do dyskursu – stanowi niejęzykową warstwę tekstu (nie tylko literackiego, ale także filmowego, fotograficznego, komiksowego). Tak rozumiana narracja jest przedmiotem badań w narratologii. W tym przypadku wyraz ma liczbę mnogą (np. mówi się o "narracjach historycznych" czyli sposobach kształtowania fabuł historycznych). Synonimem tak rozumianej narracji jest opowiadanie (rozumiane szeroko, a nie jako gatunek) czy fabuła (rozumiana technicznie, a nie jako fikcja).

Historia pojęcia[edytuj]

Pierwsza definicja tak rozumianej narracji pochodzi z Poetyki Arystotelesa: narracja to opowieść posiadająca początek, środek i koniec oraz wiążący je główny wątek. Inni teoretycy dodają do tej definicji warunek istnienia postępu w czasie, związku przyczynowo-skutkowego między opisywanymi zdarzeniami oraz istnienia świata zamieszkanego przez agensów, których działania mają efekty.

Wszystkie definicje są podważane, np. wg teorii nastawionych na czytelnika narracją jest ciąg cyfr "11 09 2001", gdyż budzi on pewne skojarzenia; narracja tworzona jest wtedy przez czytelnika.

Narracja jako reguły językowego kształtowania opowiadania[edytuj]

Narracja w drugim rozumieniu to sposób językowego ujmowania przedstawianych w tekście zdarzeń (narracja jako element dyskursu). W tym rozumieniu pojęcie dotyczy wyłącznie tekstów literackich bądź elementów językowych włączanych do innych mediów (np. dialogi i napisy w filmie i komiksie), a badania nad nim koncentrują się wokół rozpoznawania rodzajów narratora.