Zajęcia nr 9- załatwianie spraw cd

1. Miejsce Doręczenie pism

2. doręczenie dostępcze

3. potwierdzenie odbioru Pism

4. doreczenie pisma kuratorowi

5. perrspektywy doręczenia pism

Miejsce doręczenia pism

W przepisach prawa oraz w nauce prawa rozróżnia się dwa rodzaje do­ręczeń:

• doręczenie właściwe,

• doręczenie zastępcze.

Jak stanowi art. 148 o.p., pisma osobom fizycznym doręcza się w ich mieszkaniu lub w miejscu pracy, a ponadto można je doręczyć w siedzibie or­ganu celnego oraz w miejscu pracy strony - osobie upoważnionej przez pra­codawcę do odbioru korespondencji, zaś osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej pisma doręcza się w lokalu ich siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności - osobie upoważnionej do odbioru korespondencji.

Ponadto po nowelizacji ordynacji podatkowej do­konanej w 2006 r. możliwe jest doręczanie pism (z wyjątkiem zaświadczeń) za pomocą środków komunikacji elektronicznej na adres poczty elektronicznej strony lub jej przedstawiciela albo pełnomocnika, jeżeli wcześniej co najmniej jedna z tych osób wystąpiła do organu celnego o doręczanie pism drogą elek­troniczną.

Potwierdzeniem skutecznego doręczenia pisma przesłanego za po­mocą środków komunikacji elektronicznej jest otrzymanie również w formie elektronicznej, w terminie 2 dni od dnia wysłania tego pisma, potwierdzenia jego odbioru.

Ponadto, w razie niemożności doręczenia pisma w ww. miejscach, a także w innych uzasadnionych przypadkach, pismo można doręczyć stronie w każ­dym miejscu, gdzie się tę stronę zastanie.

Przepis ten zatem ustanawia wiele miejsc, w których może nastąpić dorę­czenie pisma adresatowi. Normy prawa wymagają, by doręczenie było pewne i poprawne, a zatem prawnie skuteczne.

Podstawowym sposobem doręczenia pisma jest doręczenie go osobie fi­zycznej w jej mieszkaniu lub w miejscu pracy; jest to tzw. tryb zwykły doręczeń.

Wszystkie pozostałe sposoby stanowią tzw. tryb dodatkowy, który może być stosowany wyjątkowo, dopiero po bezskutecznych próbach zastosowania trybu zwykłego.

Zwrócić należy uwagę, że art. 148 o.p. w istocie dwukrotnie mówi o dorę­czaniu pism w miejscu pracy (w § 1 i 2). W doktrynie przyjęło się, że są to dwa różne miejsca pracy.

W pierwszym przypadku (§ 1). chodzi o zakład pracy, w którym adresat pisma jest zatrudniony na podstawie o pracę lub na podstawie innej umowy (np. umowy zlecenia, agencji), a zatem chodzi o taki zakład pracy, w którym strona występuje w charakterze pracobiorcy.

W tym przypadku doręczenie może nastąpić wyłącznie do rąk adresata, nikt inny skutecznie za niego tego pisma nie może odebrać.

W drugim zaś przypadku (§ 2) chodzi o zakład pracy, który jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przez stronę (samodzielnie i na włas­ny rachunek), będącą w istocie osobą fizyczną i w tym przypadku doręczenie może nastąpić również do rąk innej osoby - osoby odpowiednio upoważnionej do odbioru korespondencji nadchodzącej do tego zakładu, co potwierdza wy­rok NSA z dnia 26 kwietnia 2001 r., I SA/Ld 600/99, Prz.. Pod, 2002, nr 2, s. 63, który stanowi, że: „miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez stro­nę może być uznane za jej miejsce pracy, w którym można doręczyć skierowane do niej pismo".

Wyrok NSA z dnia 16 marca 2000 r., SA/Sz 251/99, LEX nr 41532, stanowi, że: „przewidziana w art. 148 § 2 pkt 2 o.p. możliwość doręczenia pisma również w miejscu pracy adresata - osobie upoważnionej do odbioru korespondencji, jest do wykorzystania tylko, w sytuacji, gdy taka osoba upoważniona do odbio­ru korespondencji została faktycznie ustanowiona".

Ponadto w wyroku z dnia 31 maja 2000 r., SA/Sz 564/00, LEX nr 41621, NSA orzekł, że: „pisma mogą być także doręczane osobom fizycznym w lokalu organu podatkowego.

W razie niemożności doręczenia pisma osobom fizycz­nym w ich mieszkaniu, miejscu pracy czy w siedzibie organu podatkowego pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie".

Fakt doręczenia pisma musi być pewny i to zarówno w przypadku dorę­czenia właściwego, jak i w toku doręczenia zastępczego, o czym stanowi wyrok NSA z dnia 13 grudnia 1996 r., I SA/Wr 81/96, LEX nr 28361.

Ponadto z wyroku NSA z dnia 8 maja 1996 r., SA/Ka 617/95, LEX nr 39758, wynika, że: „fakt dorę­czenia może być obalony dowodem przeciwnym. Jednak obowiązują tu ogólne reguły dowodowe i nie można przyjmować w tym zakresie domniemań. Do­wody na tą okoliczność muszą być wiarygodne"

Aktualne orzecznictwo sądów administracyjnych

Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 czerwca 2009 r., III SA/G1 84/09, LEX nr 510672:

„1. Skoro adresatem pisma jest pełnomocnik - osoba fizyczna prowadzą­ca działalność gospodarczą, adresem miejsca pracy tej osoby jest siedziba jej przedsiębiorstwa. Aby jednak doręczenie pisma adresowanego do właściciela przedsiębiorstwa było prawnie skuteczne, niezbędne jest wyjaśnienie, czy oso­ba potwierdzająca odbiór korespondencji była do tej czynności upoważniona.

2. Tak jak doręczenie «bezpośrednie» będzie uznane za skuteczne, jeże­li zostało dokonane do rąk osoby uprawnionej do odbioru korespondencji tak i stwierdzenie, iż odmowa przyjęcia pisma wywołuje skutek w postaci; uznania je za doręczone, wymaga stwierdzenia/ że odmowy dokonała osoba uprawniona",

Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 stycznia2009 x, I SA/Po 1334/08,.LEX nr 478257:

„1.Nie można mówić o skutecznym doręczeniu pisma w miejscu pracy pełnomocnika ± budynku^ w którym prowadzi kancelarię - do rąk pracowni­ka ochrony budynku) który nie jest ani pracownikiem pełnomocnika, ani też nie posiada upoważnienia do odbioru korespondencji.

Osoba taka, nie jest bo­wiem ani upoważnioną przez pracodawcę do odbioru korespondencji pomyśli art. 148 §2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, ani też pełnoletnim domownikiem, są­siadem lub dozorcą domu; który podjął się oddania pisma adresatowi z art. 149 Ordynacji podatkowej. Także wcześniejsza nieprawidłowa praktyka doręczeń do rąk pracownika ochrony budynku nie może w żaden sposób sanować braku prawidłowości doręczenia.

2. Wadliwość interpretacji przepisów w zakresie doręczeń i uznanie za osobę upoważnioną przez pracodawcę do odbioru korespondencji w myśl art. 148 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej pracownika ochrony budynku zaan­gażowanego przez jego administrację, który jednocześnie nie jest pełnoletnim domownikiem ani sąsiadem lub dozorcą domu, który podjął się oddania pisma adresatowi z art, 149 Ordynacji podatkowej, nie może zostać uznane za żadną z przesłanek wymienionych w art. 247 § 1 pkt 1 do pkt 8 Ordynacji podatkowej.

W szczególności nie stanowi ona rażącego naruszenia prawa w odniesieniu tak do decyzji, która podlegała doręczeniu, jak i do decyzji organu odwoławczego. Przyjęcie błędnej interpretacji art. 148 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej przez organ odwoławczy w ogóle zaś nie wpływa na napuszenie w tym samym za­kresie prawa przez decyzję organu pierwszej instancji".

Wyrok NSA w Warszawie z dnia 22 stycznia 2009 r., II FSK 1905/08, LEX nr 508218:

„1. Skoro w §2 art. 148 Ordynacji podatkowej - dalej o.p., wymieniono miejsca, w których może nastąpić doręczenie, z użyciem sformułowania «pis-ma mogą być również doręczane», należy przyjąć, że te miejsca doręczeń, jak i miejsca wymienione w § 1, traktowane są równorzędnie.

2. Dokonanie doręczenia w jednym z miejsc wymienionych w § 2 art, 148 o.p. nie musi być poprzedzone bezskuteczną próbą doręczenia w miejscu wy­mienionym w § 1 tego artykułu. Tym samym doręczenie pisma w siedzibie organu podatkowego nie musi być poprzedzone próbą doręczenia go przez pocztę w miejscu zamieszkania lub miejscu pracy adresata pisma.

3. Art. 153 o.p. przewidując skutek w postaci pozostawienia pisma w ak­tach sprawy jako doręczonego w przypadku odmowy jego przyjęcia nie okre­śla żadnego wyjątku, jeśli chodzi o sposób doręczenia.

Mówi bowiem o piśmie przesłanym w sposób określony w art. 144 o.p., a więc zarówno przesłanym przez pocztę, jak i przez: pracowników organu podatkowego, przez osoby uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, względnie - w stosunku do niektórych pism; - przez sołtysa.

O wyborze sposobu doręczenia decyduje or­gan podatkowy jako podmiot obowiązany do załatwienia sprawy w postępo­waniu podatkowych.

4. Jeżeli organ podatkowy zdecyduje o dokonaniu doręczenia pisma przez swoich pracowników, a więc w jeden ze sposobów określonych w; art. 144 o.p., doręczenie to może zatem nastąpić w dowolnym miejscu określonym w § 1 i §.2 art. 148 o.p., beż konieczności zachowywania kolejności-miejsc doręczeń wyni­kających z redakcji tego artykułu.

Doręczenie takie może więc także nastąpić w siedzibie organu podatkowego (art. 148 § 2 pkt 1 0;p;). Ponieważ-jest ono do­ręczeniem dokonanym w sposób określony w art. 144 o.p.; zgodnie z art/153 § 1 o.p. w wypadku odmowy przyjęcia pisma przez adresata powinien znaleźć zastosowanie przewidziany w tym przepisie rygor pozostawienia pisma w ak­tach sprawy ze skutkiem doręczenia.

Czynność przekazania pisma podatnikowi przez pracownika organu podatkowego^ w siedzibie tego organu, wskutek której podatnik otrzymuje pismo do dyspozycji, jest zatem także «oddaniem» tego pisma, co odpowiada pojęciu «przesłania», o jakim mowa w art. 153 § 1 o.p.

Tak jak do przesłania pisma dochodzi również wtedy, gdy jest ono przekazywane adresatowi w sie­dzibie organu, analogicznie do zwrotu pisma nadawcy dochodzi wtedy, gdy pracownik tego organu przekazuje organowi doręczane pismo z odpowiednią adnotacją".

Doręczenie zastępcze

O możliwości doręczenia pisma w razie nieobecności adresata w miesz­kaniu stanowi art. 149 o.p., z treści którego wynika, że w przypadku nieobec­ności adresata w mieszkaniu pisma doręcza się za pokwitowaniem pełnolet­niemu domownikowi, sąsiadowi łub dozorcy domu, gdy osoby- te podjęły się oddania pisma adresatowi.

Zawiadomienie o doręczeniu pisma sąsiadowi łub dozorcy domu umiesz­cza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub na drzwiach mieszkania adresata bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

Z doręczeniem określonym w art. 149 o.p. mamy do czynienia, gdy:

• adresat nie jest obecny w mieszkaniu;

• domownik będący osobą pełnoletnią albo sąsiad, albo dozorca domu podejmie się oddania pisma adresatowi;

• domownik, sąsiad lub dozorca, a więc osoby ww., podpiszą potwier­dzenie odbioru pisma;

• zawiadomienie o doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy domu zo­stanie przez doręczyciela umieszczone w oddawczej skrzynce pocztowej, na drzwiach mieszkania adresata pisma lub w widocznym miej­scu przy wejściu na posesję adresata.

Niezależnie od powyższego o formie doręczenia zastępczego, stanowi prze­pis art. 83 pr. cel., na podstawie którego, pisma oraz decyzje kierowane do osób nieznanych z miejsca zamieszkania łub pobytu wywieszane sana okres 14 dni W siedzibie organu celnego prowadzącego postępowanie celne.

Wywieszone pis­ma i decyzje uznaje się za doręczone po upływie tego 14-dniowego terminu.

Warunkiem doręczenia zastępczego, na podstawie przepisów, o.p., jest nieobecność adresata pisma w mieszkaniu.

Z pojęciem tej nieobecności wiąże się, jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 21 grudnia 2000r., ISA/Ka 1763/99, LEX nr 47158, „każde spowodowa­ne przejściowymi okolicznościami niezastanie odbiorcy w miejscu, które dla doręczeń jest właściwe", „każda, chociażby krótkotrwała nieobecność wywoła­na zwykłymi okolicznościami" ,wszelkiego rodzaju czasowa nieobecność, lecz nie zmiana miejsca zamieszkania lub też wyjazd na stałe do innej miejscowości lub za granicę".

Normy prawa nie określają pojęcia domownika, jednak domownikiem niekoniecznie musi być osoba zameldowana w mieszkaniu.

Ocena, kto jest domownikiem, powinna być dokonana również w świetle innych dowodów. Sąd Najwyższy w tej kwestii wypowiedział się w postano­wieniu z dnia 13 listopada 1996 r., III RN 27/96, OSNP1997, nr 11, poz. 187, w spo­sób następujący: „status domowników adresata pisma [...] mają zamieszkujący z nim w jednym mieszkaniu lub domu jego dorośli krewni i powinowaci, nie­zależnie od tego, czy równocześnie prowadzą z nim wspólne gospodarstwo domowe.

Natomiast osoby obce adresatowi nie są jego domownikami, nawet gdy mieszkają w tym samym mieszkaniu (np. jako lokatorzy lub sublokatorzy), chyba że zostały przez adresata włączone do wspólnoty domowej i prowadzą z nim (jego rodziną) wspólne gospodarstwo.

W przeciwnym razie osoby takie należy traktować jako sąsiadów adresata i o fakcie doręczenia im przeznaczo­nej dla niego przesyłki poinformować zainteresowanego przez umieszczenie odpowiedniego zawiadomienia na drzwiach jego mieszkania, względnie izby w jego mieszkaniu".

Również pojęcie pełnoletności nie zostało zdefiniowane w o.p., jednak na potrzeby postępowania administracyjnego, w tym również celnego, pojęcie to należy stosować zgodnie z jego określeniem zawartym w art. 10 § 1 k.c, co wyraźnie zostało wyartykułowane w postanowieniu NSA z dnia 3 grudnia 1993: r., SA/Po 1931/93, ONSA1995, nr 2, poz. 53.

Dla uznania doręczenia zastępczego za prawidłowe, muszą być spełnione następujące przesłanki:

• adresat musi przebywać w mieszkaniu (przez pojęcie to należy rozu­mieć, że jest zameldowany w tym mieszkaniu i tam stale zamieszkuje), chociaż w czasie, gdy przesyłka była doręczana, w mieszkaniu był nie obecny;

• pismo zostało przyjęte przez pełnoletniego domownika, sąsiada lub dozorcę domu i tylko w kolejności wskazanej w tym przepisie;

• osoba odbierająca pismo zobowiąże się, że pismo to odda adresatowi osobiście; doręczyciel pisma na drzwiach mieszkania adresata umieści zawiadomienie o dokonanym zastępczym doręczeniu i wskaże w tym zawiadomieniu, komu doręczył

Wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 1997 i., III SA 633/96, LEX nr 31594, stano­wi w ,tym przedmiocie, że niezbędne jest, by okoliczność podjęcia się oddania pisma adresatowi była możliwa do udowodnienia.

By zatem spełnić ten wymóg, na zwrotnym potwierdzeniu odbioru win­na być zamieszczona adnotacja o tym, że odbiorca pisma zobowiązuje się prze­kazać to pismo adresatowi.

Jeżeli nie można ustalić, kto podpisał się na zwrotnym potwierdzeniu od­bioru listu poleconego, doręczenie nie może być uznane za skuteczne.

Powyższe dowodzi, iż stwierdzenie skuteczności doręczenia pisma wy­maga uprzedniej analizy zapisów poczynionych na formularzu potwierdzenia odbioru.

Organy podatkowe w przypadku wadliwie bądź niejednoznacznie wypełnionego potwierdzenia odbioru muszą wykazać, że doręczenie zostało skutecznie dokonane.

Doręczenia decyzji powinny być dokonywane starannie, to jest W taki sposób, by ze zwrotnych poświadczeń odbioru wynikało niewąt­pliwie, że doręczenie stronie decyzji w istocie miało miejsce.

Ponadto jeżeli doręczyciel nie wskazał, komu przesyłka została doręczo­na, to trudno ustalić nawet, z jakim typem doręczenia mamy do czynienia w takim przypadku.

Nie budzi wątpliwości, że doręczyciel winien umieścić, oprócz podpisu adresata potwierdzającego odbiór tego pisma> odpowiednią adnotację o dorę­czeniu pisma adresatowi na zwrotnym potwierdzeniu odbioru.

W doktrynie rozróżnia się przypadki, które pozwalają na przyjęcie, że do­ręczenie może być stwierdzone wtedy, kiedy jest pewne, iż otrzymała je właści­wa osoba, lub gdy można stwierdzić, że spełnione zostały warunki do uznania pisma za doręczone.

Pierwszy z tych przypadków pozwała na stwierdzenie prawidłowości do­ręczenia, drugi zaś pozwała na stwierdzenie skuteczności prawnej doręczenia.

Normy prawa nie stanowią o skutkach nieoddania pisma adresatowi przez osobę, która zobowiązała się do dokonania tej czynności, natomiast w orzeczni­ctwie ugruntowane zostało stanowisko, że sam fakt doręczenia może być stwier­dzony wtedy, kiedy jest pewne, iż otrzymała je właściwa osoba, łub gdy można stwierdzić, że spełnione zostały warunki do uznania pisma za doręczone.

Normy prawa nie stanowią o skutkach nieoddania pisma adresatowi przez osobę, która zobowiązała się do dokonania tej czynności.

Zastępczym sposobem doręczenia pisma możemy mieć do czynienia w przypadku czasowej nieobecności adresata w miejscu zamieszkania.

Zawiadomienie o pozostawieniu pisma w placówce pocztowej lub w urzędzie gminy umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej, a gdy nie jest to możliwe, zawiadomienie umieszcza się na drzwiach mieszkania adresata jego biura albo innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czyn­ności zawodowe lub w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

W przypadku takiego zawiadomienia doręczenie uważa się za dokonane skutecznie z upływem ostatniego dnia 14-dniowego okresu, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Dnia 1 stycznia 2003 r. wprowadzony został do o.p. art. 151a, który
dotyczy pozostawienia w aktach sprawy pisma ze skutkiem doręczenia,
w przypadku gdy podany przez osobę prawną łub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej adres jej siedziby nie istnieje lub jest nie­
zgodny z odpowiednim rejestrem i nie można ustalić miejsca prowadzenia
działalności.

Przepis ten stwarza fikcję prawną doręczenia w przypadkach w nim przewidzianych, wywierając negatywne skutki prawne dla strony postępowa­nia, wyrażające się przede wszystkim tym, że strona pozbawiona zostaje moż­liwości wnoszenia środków zaskarżenia.

W wyniku zastosowania tego przepisu strona może być pozbawiona pra­wa do obrony, bowiem negatywne skutki tego stanu rzeczy mogą wynikać np. z błędnego adresu będącego pomyłką nadawcy

Zgodnie z dyspozycją art 84 ust. 1 pr. cel., jeżeli osoba nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium kraju, wówczas ma obowiązek, na żądanie organu celnego i w terminie wskazanym przez ten organ, ustanowić w kraju pełnomocnika do spraw doręczeń.

Jeżeli jednak osoba taka nie usta­nowi pełnomocnika do; spraw doręczeń w kraju, wówczas pisma kierowane do tej osoby wy wieszane są przez okres 14 dni w siedzibie organu celnego, który wystawił to pismo lub wydał decyzję.

Z mocy art. 84 ust. 3 pr. cel. obowiązkiem organu celnego jest pouczyć osobę nieposiadającą miejsca zamieszkania lub siedziby w kraju o skutkach nieustanowienia pełnomocnika do spraw doręczeń i sporządzić z tej czynności pisemny protokół w sposób określony w art. 144 o.p.

Odmowa przyjęcia pism

Jak stanowi art. 153 o.p., który odnosi się do odmowy przyjęcia pisma: „jeżeli adresat odmawia przyjęcia pisma przesłanego mu przez pocztę lub w inny sposób, pismo zwraca się nadawcy z adnotacją o odmowie jego przyjęcia i datą odmowy.

Pismo wraz z adnotacją włącza się: do akt sprawy uznając, że pismo zostało doręczone w dniu odmowy jego przyjęcia przez adresata"

Dowody braku skutecznego doręczenia pisma włącza się do akt sprawy i uznaje w ten sposób, że pismo zostało doręczone w dniu odmowy jego przy­jęcia przez adresata.

Przepis ten uniemożliwia uchylanie się od skutków wynikających z dorę­czenia, gdy. wynika to ze złej woli adresata pisma.

Doręczenie pisma kuratorowi

W przepisie art. 154 o.p. ustawodawca uregulował sytuację, która stanowi konsekwencję przepisu art. 138 § 3 o.p. o ustanowieniu kuratora.

Norma ta odnosi się do jednostek organizacyjnych oraz osób prawnych, które nie mogą prowadzić swoich spraw ha skutek braku odpowiednich do tego organów.

Dla podmiotów tych sąd, na wniosek organu celnego, ustanowi kuratora.

Tak wyznaczony kurator jest osobą uprawnioną do odbioru koresponden­cji za podmioty wskazane w art. 138 o.p., tzn. za:

• osoby niezdolne do czynności prawnych

• osoby nieobecne;

• jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej.

Przepis ten ma za zadanie ochronę podmiotów, które z różnych powodów nie mogą prowadzić swoich spraw. W tym przypadku obowiązki organu celne­go zależą od tego, jakiego podmiotu dotyczy postępowanie celne oraz w jakiej sytuacji znajduje się osoba wymagająca pomocy.

Jeżeli osoba jest niezdolna do podejmowania czynności prawnych albo jest nieobecna, organ celny musi wystąpić do sądu z wnioskiem o wyznaczenie kuratora.

Jeżeli jednak wobec osoby nieobecnej należy podjąć czynności niecierpiące zwłoki, organ celny wyznacza przedstawiciela, którego uprawnienia ustają z chwilą ustanowienia kuratora.

Pisma kierowane przez organy celne do osób korzystających ze szczegól­nych uprawnień wynikających z immunitetu dyplomatycznego lub konsular­nego doręczane są w sposób określony w przepisach szczególnych, w umo­wach i przyjętych zwyczajach międzynarodowych.

Perspektywy doręczania pism

Rozwój techniki i elektroniki wymusi na ustawodawcy by w najbliższym czasie wprowadzić nowe i nowoczesne formy doręczeń pism.:

W niektórych procedurach celnych już stosowane są doręczenia w formie elektronicznej, podobnie jak w przypadku ewidencji, i statystyki obrotu towa­rowego z państwami członkowskimi Wspólnoty.

Dzięki zastosowaniu podpisu elektronicznego obecnie możliwe jest do­ręczanie pism procesowych drogą elektroniczną, choć w istocie proces ten na razie odbywa się w jednym kierunku od strony postępowania do organu celnego.

W przypadku jednak przyjęcia stosownych rozwiązań prawnych, zapew­ne w niedługim już czasie możliwe będzie doręczanie pism procesowych stronom postępowania za pomocą innych sposobowi form doręczania.

W istocie takie możliwości techniczne już istnieją, bowiem trudno wyob­razić sobie potencjalnego, kwalifikowanego zastępcę procesowego, strony (ad­wokata, radcę prawnego i doradcę podatkowego), który by nie był wyposażony w możliwość odbioru poczty elektronicznej.

Na przeszkodzie w tym zakresie nie stoją już archaiczne rozwiązania prawne, bowiem ordynacja podatkowa, po nowelizacji dokonanej w. roku 2006 (dodanie art. 144a do o.p. - na mocy art. 1 pkt 65 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 143, poz. 1199 z późn. zm.), przewiduje możliwość doręczenia pism dla strony, jej przedstawi­ciela i pełnomocnika drogą elektroniczną.

Na razie przepisy mówią o możliwości doręczania pism drogą elektro­niczną w jednym tylko kierunku, od organu do strony, jej przedstawiciela i (lub) pełnomocnika, jednak wraz z rozwojem techniki, już niedługo będzie możliwe składanie, wniosków i pism procesowych drogą elektroniczną rów­nież w odwrotnym kierunku - przez stronę, jej przedstawiciela i (lub) pełno­mocnika, tym bardziej że w taki sposób jest już możliwe składanie zgłoszeń celnych i wielu innych pism.

Jednak mimo tych ułatwień procedury stosowane w toku postępowania celnego w dalszym ciągu są archaiczne.

1

---