METODA UCZENIA SIĘ POPRZEZ DZIAŁANIE W TENISIE
Jean Brechbuhl & dr Peter Anker, Swiss Asociation of Tennis Instructors
Przez wiele lat nauczanie tenisa polegało na nakłanianiu uczniów do naśladowania ruchów najlepszych zawodników (z zasady w tych uderzeniach, które prowadzą do wygrania piłki) lub wykonywaniu określonych ćwiczeń.
Tymczasem wystarczy popatrzeć na mecz tenisowy, aby zdać sobie sprawę, że można wykonać bezbłędne ruchy a i tak nie trafić w piłkę lub uderzyć ją ramą rakiety. Oznacza to, że trzeba wziąć pod uwagę także inne niż same tylko ruchy, czynniki. Ponadto ćwiczenia, aby były skuteczne, muszą być mądrze pomyślane i zorganizowane.
Grupa nauczycieli, w całości członków Swiss Asociation of Tennis Instructors, podjęła próbę opracowania bardziej skutecznych metod nauczania.
Warto zauważyć, że Szwajcaria ma korzystne położenie, sprzyjające podjęciu tego rodzaju badań. W kraju tym występują trzy języki narodowe, co umożliwia wymianę oraz dostęp do informacji z Francji, Niemiec oraz Włoch, państw które wychowały wielu wspaniałych zawodników i które mają dobry system nauczania. Szwajcaria znalazła się również w uprzywilejowanej sytuacji przyjmując wielu nauczycieli tenisa szukających schronienia po przewrotach politycznych. Korzystaliśmy zwłaszcza z doświadczenia znakomitych trenerów czeskich, którzy wprowadzili swoje metody treningowe, zaliczane do najlepszych na świecie.
Przeprowadzone badania wykazały, że szczególnie skuteczne w tenisie są następujące metody:
procedur jednoczesnych (czasami określanych jako procedury globalne), w których naucza się jednocześnie lub w krótkim okresie czasu uderzeń z prawej i lewej strony tułowia oraz znad głowy, na zbliżonym poziomie trudności.
Przemienność faz nauczania syntetycznego (w których ruchy są zgłębione i ćwiczone całościowo/globalnie) i faz nauczania analitycznego (w których uczy się i ćwiczy pewne szczegóły taktyczne lub techniczne).
Wprowadzanie po sobie( a czasami przemienne stosowanie) fazy nauczania ustrukturalizowanego (nauczyciel podaje dokładne wskazówki/instrukcje co należy zrobić), nauczania kooperacyjnego (nauczyciel i uczniowie komunikują się i wspólnie próbują rozwiązywać problemy) i nauczania otwartego czy autonomicznego (uczniowie sami zbierają doświadczenia w sposób niezależny).
Przemienność faz, w których rozwija się ilościowo sferę techniczno-taktyczną (uczenie się nowych idei taktycznych i rodzajów uderzeń) i okresów, w których nabyte umiejętności są wypróbowywane i doskonalone pod względem jakościowym.
Przede wszystkim jednak należy pamiętać o tym, że większość ludzi gra w tenisa dla własnej przyjemności. Często zatem trzeba organizować zabawne ćwiczenia i krótkie gry/gierki. Podobnie trzeba planować okresy bez instruowania, podczas których uczniowie mogą grać/ ćwiczyć sobie w sposób dowolny.
Zasad, które sformułowaliśmy nie należy traktować jako dogmatów. Są to propozycje pomyślane do przyjęcia jako założenia, które już zapoczątkowały badania zakończone generalnie pozytywnymi/obiecującymi rezultatami. Autorzy pragną aby nauczyciele zainteresowali się tymi ideami, spróbowali je zastosować w praktyce, a następnie dzięki ich krytyce i propozycjom będzie można dalej doskonalić wiedzę, która będzie wspierać trening nowej generacji zawodników.