Cele i treści uczenia
Metodologia uczenia
Agenda
Cele uczenia: definicje
Źródła celów
Cechy celów
Klasyfikacje celów
Treści nauczania
Teorie doboru treści
Krytyka treści nauczania
Przykład empiryczny: cele i treści nauczania ekonomii
Cele uczenia
Teleologia- nauka o celach
DEFINICJE CELÓW:
wyobrażone (z góry założone) stany rzeczy lub zdarzeń, które zamierzamy osiągnąć w procesie uczenia
świadomie założone efekty, które chcemy uzyskać w wyniku uczenia
postulowane stany rzeczy + działania prowadzące do ich realizacji
Źródła celów
Kulturowe dziedzictwo społeczeństwa: jego system wartości, wzory osobowe, tradycja
Potrzeby rozwojowe społeczeństwa: wymagania gospodarki i innych dziedzin życia społecznego, konkurencji międzynarodowej, wymagania narodowej strategii rozwoju
Stan nauk: kanon wiedzy, wiodące osiągnięcia w zakresie metodologii, teorii i rezultatów badań
Zalecenia wynikające z pedagogiki i dydaktyki
Hierarchia celów
Wiedza: dane na temat rzeczywistości zebrane przy pomocy metod naukowych, dane prawdziwe
Rozumienie: znajomość znaczenia pojęć i twierdzeń
Zastosowanie: dostrzeżenie możliwości wykorzystania wiedzy do rozwiązania jakiegoś problemu/zadania
Analiza: dotarcie do składników/wymiarów/zmiennych składających się na problem/zadanie
Synteza: rozwiązanie problemu
Ocena: sformułowanie własnego osądu na dany temat
Cechy celów kształcenia
Precyzja: jednoznaczny, zrozumiały opis tego, co chcemy procesie uczenia osiągnąć
Wymierność: możliwość ustalenia stanu jego wykonania
Wykonalność: możliwość realizacji w określonym czasie
Spójność: brak wewnętrznych sprzeczności
Rzeczowość: definiowanie celów zgodnie z istotą procesu uczenia/kształcenia (istota to przekazywanie i nabywanie wiedzy/umiejętności)
Klasyfikacje celów kształcenia
Cele potencjalne: funkcjonują one w zamyśle nauczyciela do momentu rozpoczęcia procesu kształcenia, są projektem
Realizowane: są skutkiem procesu uczenia
Wyróżnienie tych dwóch kategorii celów służy kontroli: porównaniu zamierzeń z rezultatami; nie zawsze udaje się zamierzenia zrealizować!
Klasyfikacje celów kształcenia
Cele przedmiotowe: określają, co w wyniku nauczania i uczenia się studenci/uczniowie maja umieć, jaki zasób wiedzy i umiejętności posiadać
Cele podmiotowe: określają zmiany w rozwoju sprawności intelektualnych, motywacji, postaw i systemu wartości
Cele te wyraża zazwyczaj tzw. „sylwetka absolwenta”, zawierająca opis kompetencji i dyspozycji ucznia/studenta po ukończeniu etapu kolejnego edukacji
Klasyfikacje celów kształcenia
Cele ogólne: opisy końcowych rezultatów edukacji w ramach całościowo ujmowanej dyscypliny, wyrażane w kategoriach syntetycznych (np.. „przygotowanie do wykonywania zawodu ekonomisty - specjalisty w dziedzinie gospodarowania zasobami ludzkimi, finansowymi, materialnymi”)
Cele szczegółowe: opisy konkretnych zasobów wiedzy i umiejętności, które mają posiąść uczniowie/studenci (np.. „opanowanie wiedzy matematycznej jako narzędzia w badaniu zjawisk i procesów ekonomicznych)
Przekładanie celów ogólnych na cele szczegółowe nazywa się ich operacjonalizacją
Zasady operacjonalizacji
Cele szczegółowe:
są formułowane z punktu widzenia studenta, a więc określają, iż potrafi on wykonać odpowiednią operację, jeśli opanuje przewidziany w programie zasób wiedzy i umiejętności
stanowią opis konkretnych umiejętności studenta (student „rozwiązuje”, „analizuje”, „interpretuje”, „argumentuje”)
zawierają warunki ograniczające, czyli warunki, które muszą być spełnione przez określone zachowania (np. ograniczenie czasu czy liczby błędów, np.. minimalna liczba punktów niezbędnych do zaliczenia testu)
Treści uczenia/nauczania
Realizacja celów uczenia wymaga zdefiniowania treści tego procesu
Treści kształcenia = zestaw podstawowych wiadomości oraz umiejętności z zakresu nauczanych dyscyplin (dziedzin)
Treści uczenia są środkiem realizacji celów ogólnych i szczegółowych, stąd też ich dobór ma znaczenie fundamentalne
Treści nauczania
Treści są zapisane w trzech źródłach:
podstawach programowych (zdefiniowanych w dokumentach wydawanych przez ministerstwa edukacji i szkolnictwa wyższego)
podręcznikach
programach nauczania poszczególnych przedmiotów
Treści nauczania
Podstawy programowe ustalają dla dyscypliny (np.. ekonomii):
pewne minimum programowe (które należy zrealizować w określonym czasie - kursu semestralnego)
obejmujące podstawowe wiadomości i umiejętności, jakie powinien zdobyć student;
podstawy programowe muszą być uwzględnione w programach nauczania przedmiotów
Treści nauczania
Podręcznik: podstawowy środek nauczania; prezentuje zwykle całość dziedziny, której dotyczy (w ujęciu problemowym, chronologicznym lub obu łącznie)
Zawiera objaśnienie podstawowych pojęć, metod badawczych, charakterystykę nurtów teoretycznych, wyniki badań empirycznych, przykłady z praktyki dyscypliny, sugestie dotyczące dalszej lektury
Treści nauczania
Podręcznik:
Zaleca się zazwyczaj, by każdy wykład zawierał wskazanie podręcznika jako głównej „pomocy dydaktycznej”
Podręczników - i to w każdej dyscyplinie - jest z reguły wiele;
Nie wszystkie mają równą wartość! Wskazanie podręcznika rola wykładowcy
Treści nauczania
Program nauczania: opisuje treści nauczania z jakiejś dziedziny(przedmiotu) oraz kolejność ich przekazu i przyswajania
Dobry program powinien:
definiować szczegółowe cele kształcenia w ramach danego przedmiotu
zawierać treści wynikające wyłącznie z celów
określać metody pomiaru osiągnięć studentów (warunki zaliczenia przedmiotu)
zawierać określenie liczby godzin
wskazywać metody, środki/pomoce dydaktyczne zostaną wykorzystane
Wymagania pod adresem treści nauczania
Jakie treści winny znajdować się z programach nauczania?
związane z uczącym się człowiekiem (potrzeby osobowościowe, psychologiczne dyspozycje i możliwości)
związane ze zmieniającym się społeczeństwem (respektowanie potrzeb i możliwości społeczeństwa, obecnych i przyszłych)
związane z rozwojem kultury i nauki (dobra kultury, przeżywanie wartości kulturowych, fakty, pojęcia, metody i teorie naukowe)
Teorie doboru treści
materializm dydaktyczny
formalizm dydaktyczny (intelektualizm)
utylitaryzm dydaktyczny
materializm funkcjonalny
teoria problemowa
strukturalizm
egzemplaryzm
Teorie doboru treści
materializm dydaktyczny:
główne zadanie uczenia to przekazywanie jak największego zasobu wiedzy z możliwie różnych dyscyplin naukowych
Przyznaje prymat transmisji wiedzy, zaniedbuje praktykę i formowanie zdolności poznawczych
rezultat: powstają przeładowane, niedostatecznie ze sobą skorelowane programy
Przedstawiciel: J. A. Komenski
Teorie doboru treści
formalizm dydaktyczny (intelektualizm):
Głównym celem uczenia jest pogłębienie, rozszerzenie kształcenia i uszlachetnianie zdolności i zainteresowań poznawczych (myślenie, uwaga, pamięć, wyobrażenie, spostrzeganie)
dewiza: „nauczyć uczniów myśleć i tylko tego - nic
więcej, a cała reszta, tzn. wiedza, przyjdzie sama”
preferencje dla matematyki i języków
eksponuje zdolności poznawcze, zaniedbuje wiedzę i
praktykę
Przedstawiciel: Antoni Dobrowolski
Teorie doboru treści
Utylitaryzm dydaktyczny:
akcentuje uczenie przez praktykę i dla praktyki
postuluje uczenie treści przydatnych w życiu społecznym, w wolnym, demokratycznym społeczeństwie (np.. strategii współdziałania, konkurencji, skutecznej realizacji celów życiowych)
nacisk na praktykę - deprecjonowanie wiedzy i zdolności poznawczych
Przedstawiciel: John Dewey
Teorie doboru treści
Materializm funkcjonalny:
przyjmuje założenie o integralnym związku poznania z działaniem
treści kształcenia powinny umożliwić:
poznawanie rzeczywistości i gromadzenie wiedzy o niej
„zadziałanie” tej wiedzy w umyśle, w działalności intelektualnej podmiotu wiedza „działa”, jeśli staje się narzędziem interpretacji rzeczywistości
wykorzystanie wiedzy w działalności praktycznej, w przekształcaniu rzeczywistości
przedstawiciel: W. Okoń
Teorie doboru treści
Teoria problemowa:
zamiast dotychczasowego układu informacyjno- systematycznego wprowadza problemowo- kompleksowy układ materiału nauczania
przedmiotem działalności poznawczej uczniów są problemy (np. nauczanie ekonomii jako odpowiedzi na pytanie, co sprzyja innowacyjności, wzrostowi gospodarczemu, inflacji itp..)
Przedstawiciel: B. Suchodolski
Teorie doboru treści
Strukturalizm:
można zachować przedmiotowy układ treści nauczania (tzn. uczyć przedmiotów)
należy jednak starannie uporządkować treści nauczania: wyodrębnić to, co podstawowe i to, co pochodne
w ten sposób odsłaniamy strukturę wiedzy w ramach jakiegoś przedmiotu - uczymy związków między różnymi wątkami, teoriami, hipotezami, twierdzeniami
przedstawiciel: Kazimierz Sośnicki
Teorie doboru treści
Egzemplaryzm:
systematyczny układ treści trzeba zastąpić nauczaniem opartym na odpowiednio dobranych przykładach -„egzemplarzach” : wzorach postępowania, rozwiązań, wzorach myślenia
Zamiast uczyć teorii wzrostu gospodarczego, należy przedstawić przykład jej zastosowania do wyjaśnienia jakiegoś przypadku (kraju, grupy krajów)
uczenie się = poznawanie „egzemplarza”
istota: obrazowanie treści/wizualizacja
Przedstawiciel: H. Schenert
Krytyka treści nauczania
Wyzwanie: narastający zasób wiedzy
w samych Stanach Zjednoczonych ukazuje się około
20 000 artykułów z zakresu zarządzania
co roku ukazuje się w świecie 180 000 czasopism
co roku publikuje się około 80 000 tytułów książek
codziennie pojawia się jeden portal internetowy
Problem: czego uczyć nie trzeba?
Krytyka treści nauczania
Dziesięć zarzutów wobec współczesnych treści nauczania:
Encyklopedyzm: wiedza faktograficzna i werbalizm
Historyzm: wiedza o przeszłości dominuje nad wiedzą o teraźniejszości i przyszłości
Addytywizm: dodawanie nowych treści bez eliminacji dotychczas realizowanych
Przeciążenie, „przeładowanie” programów nauczania
Uniformizm (jednolitość): brak dyferencjacji- różnicowania; karmienie wszystkich jednakową „strawą duchową” bez względu na zachodzące między nimi różnice
Krytyka treści nauczania
Dziesięć zarzutów wobec współczesnych treści nauczania (c.d.):
6. Jednostronność : wiedza typu „wiedzieć, że…” dominuje nad „wiedzieć jak…?” i „wiedzieć, dlaczego…?”
Akademizm: nacisk na teorię, treści abstrakcyjne
Izolacjonizm: brak powiązania programów nauczania z życiem
Nieprzystosowanie treści do możliwości psychofizycznych osób uczących się
Niedostateczne uwzględnianie globalnych i przyszłych potrzeb społeczeństwa, zbyt słaba ekspozycja następujących zagadnień: dewastacja środowiska naturalnego, nieracjonalna gospodarka zasobami surowcowymi, zagrożenia cywilizacyjne (narkomania, przestępczość, terroryzm)
Krytyka treści nauczania
Co robić?
zmierzać do złagodzenia ostrych progów programowych między wyższymi i niższymi piętrami kształcenia
mieć na uwadze, że szkoła nie stanowi już jedynego źródła wiedzy
pamiętać, że społeczeństwa borykają się dziś z niespotykanymi przed laty problemami globalnymi
integrować pokrewne przedmioty nauczania we wspólne „obszary treściowe”, moduły/bloki tematyczne
uczyć, jak się uczyć, aby przez całe życie móc przyswajać sobie nową wiedzę; uczyć, jak się rozwijać samemu w pracy twórczej i dzięki niej
Przykład empiryczny: cele i treści nauczania ekonomii
Sylwetka absolwenta:
Absolwent powinien posiadać wszechstronną wiedzę ekonomiczną oraz być przygotowanym do wykonywania zawodu ekonomisty - specjalisty w dziedzinie gospodarowania zasobami finansowymi, ludzkimi i materialnymi
Powinien być przygotowany do przeprowadzania analizy informacji wspierających podejmowanie racjonalnych decyzji
Przykład empiryczny: cele i treści nauczania ekonomii
Sylwetka absolwenta:
Absolwent powinien być przygotowany do pracy w przedsiębiorstwach, organizacjach i instytucjach (publicznych i pozarządowych) w kraju i za granicą
Powinien posiadać niezbędną wiedzę i umiejętności do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej
Powinien umieć poruszać się swobodnie w europejskiej przestrzeni społeczno-gospodarczej