Co zamierzasz?

     Czuję, że atmosfera powagi zagęszcza się niepokojąco w moich felietonach, a szczególnie miało to miejsce w V odcinku. Na moje usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że nawyk proaktywności, o którym tam właśnie była mowa, jest - wydaje mi się - tak ważny. Od niego zaczyna się cała zmiana sposobu myślenia. To jest tak, jak uderzenie się w czoło równoczesne z zapaleniem się lampki w głowie. Nagle wszystko staje się wyraźne, jasne i zrozumiałe. Jesteś twórcą, autorem, właścicielem swojej koncepcji na życie. Masz wszystkie potrzebne ci narzędzia. Komputer wyposażony w takie programy jak: samoświadomość, wyobraźnia, sumienie i wolna wola. Czy to nie wspaniałe? Masz także poligon, na którym możesz swoją twórczość wypróbować. Ten poligon, to twoje życie. Ono jest jedno. Więc co powinniśmy zrobić?
Wykorzystać wszystko, co tylko możliwe, aby nie zmarnować szansy. Kiedy zacząć? Najlepiej teraz. Już! Jest sporo roboty, ale nagroda jest największa. Godne, szczęśliwe życie. Szczyt marzeń wszystkich ludzi. Jeżeli jest na to sposób, to dlaczego nie skorzystać z niego?
     Przyjrzyjmy się pewnej prawidłowości. Cokolwiek chcielibyśmy uczynić, warunkiem powodzenia przedsięwzięcia jest wcześniejsze wyobrażenie sobie efektu. Obraz efektu powstaje w naszym umyśle i potem konsekwentnie, ze świadomością czy bez, następuje działanie. Bez wyobrażenia sobie najpierw końcowej wizji efektu, nie ma możliwości działania z tej prostej przyczyny, że nasz umysł nie otrzymał dostatecznej informacji na temat celu. Nie ma więc decyzji, by podjąć akcję.
     Im cel jest bliższy, tym łatwiej go sobie wyobrazić. Cele odległe są zwykle w zbyt małym stopniu sprecyzowane i przez to nie pociągają za sobą konkretnych akcji. Nasze szczęśliwe życie, jak pamiętamy z poprzednich felietonów, warunkowane jest rezygnowaniem z tego, czego chcemy teraz, dla tego, czego chcemy ostatecznie. Czego nam zatem potrzeba? Potrzeba nam określenia, kim chcemy być i co chcemy robić, żeby żyć godnie i szczęśliwie.
     Opanowanie nawyku drugiego, któremu możemy nadać brzmienie:
zaczynaj z wizją końca, umożliwia nam stworzenie konkretnych planów, scenariuszy zgodnych z naszymi preferowanymi wartościami.
     Nawyk pierwszy mówi, że to ty jesteś programistą. Nawyk drugi mówi, żebyś napisał program. Rozwijając samoświadomość dzięki wyobraźni, sumieniu i wolnej woli potrafimy odkryć nieskuteczne, głęboko zakorzenione nawyki bez wartości, niezgodne z tym, co w życiu naprawdę cenimy. Nawyk drugi przypomina nam, że wcale nie musimy żyć według narzuconych nam przez rodziców, nauczycieli, innych ludzi scenariuszy. Możemy wykorzystać nasze narzędzia, które przecież posiadamy i stworzyć nowe scenariusze, skuteczniejsze, zgodne z naszymi prawdziwymi wartościami mającymi dla nas sens i znaczenie oparte na fundamentalnych zasadach.
     Aby uzmysłowić sobie te prawdziwe własne pragnienia i dążenia, trzeba sobie przede wszystkim zdać sprawę, że zawsze mamy do dyspozycji dwie oceny nas samych. Jedna ocena dotyczy osoby, jaką uważamy, że jesteśmy; druga dotyczy osoby, jaką uważamy, że być powinniśmy. Ta druga ocena jest najbliższym odzwierciedleniem naszych dążeń. To jest to, co nam leży na sercu, co czujemy głęboko w duszy.
     Dobrym ćwiczeniem w celu wydobycia i porządkowania tych najskrytszych pragnień jest wyobrażenie sobie... uroczystości naszego własnego pogrzebu, podczas którego poszczególni przedstawiciele z różnych naszych dziedzin aktywności przemawiają nad naszymi szczątkami.
     Co chcielibyśmy usłyszeć o nas, kiedy nie mamy już żadnej szansy nic zmienić? Zapiszmy te odpowiedzi tak, jakbyśmy chcieli, żeby brzmiały. Co powie kolega z pracy, co powie nasze dziecko, żona, mąż, rodzic, proboszcz, przyjaciel?
     Te zapisane wypowiedzi użyjemy do opracowania naszej deklaracji misji życiowej. To taka osobista konstytucja. Na niej oprzemy potem wszystkie nasze poczynania w taki sposób, aby z tą właśnie deklarowaną postawą były spójne. Treść deklaracji powinna być spisana w formie nakazów lub obietnic skierowanych do samych siebie. Ważne jest aby często do niej zaglądać i pracować nad jej doskonaleniem. Oczywistą sprawą jest, że w miarę naszego rozwoju deklaracja będzie przez nas poprawiana. Poczucie misji daje nam podstawę proaktwyności i wizję postępowania według wartości kierujących naszym życiem.
     Proaktywność wyzwala nasze możliwości poszerzania własnego kręgu wpływu (V odcinek), a w samym centrum tego kręgu znajdują się rzeczy, które uważamy za najistotniejsze i na których jesteśmy skoncentrowani. Koncentracja na tych rzeczach to nasze okulary, przez które patrzymy na wszystkie aspekty naszego życia. Zwykle nie zdajemy sobie z tego sprawy, że każdy z nas patrzy przez inne okulary i często niemożliwe wydaje się porozumienie w prostych na pozór sprawach.
     Stephen Covey wymienia dziewięć typowych koncentracji najczęściej spotykanych pośród nas. Koncentracja na małżeństwie, na rodzinie, na pieniądzach, na pracy, na posiadaniu, na przyjemności, na przyjaciołach lub wrogach, na kościele i na samych sobie. Cokolwiek znajduje się w centrum naszego życia, jest źródłem bezpieczeństwa, kierunku naszych dążeń, zrozumienia rzeczy oraz zdolności do konstruktywnego działania.

     W przypadku koncentracji na małżeństwie, koncentracji najbardziej popularnej u osób pozostających w związkach, mimo że umieszczenie żony lub męża w centrum naszego życia wydaje się jak najbardziej naturalne, jest jednak źródłem wielu ujawniających się konfliktów. Silna zależność emocjonalna sprawia, że jesteśmy bardzo wrażliwi na sposób zachowania się partnera wobec pojawiających się zewnętrznych i wewnętrznych nieprzewidzianych kłopotów. Tendencja powrotu do wyniesionych z rodzinnego domu zwyczajów bierze górę, a scenariusze obojga małżonków są zwykle diametralnie różne.
     Nasze poczucie bezpieczeństwa jest możliwe tylko wtedy, gdy wszystko układa się pomyślnie (niestety rzadkie to wydarzenia). Kierunki naszych dążeń opierają się na pozytywnych lub negatywnych chwilach emocji, a rozumienie rzeczy i zdolność do celowego działania zanikają w zawiłościach gwałtownych nieporozumień. Koncentracja na przyjemności natomiast z samej nazwy brzmi nieszlachetnie. Ponieważ jednak żyjemy w świecie oferującym nam styl życia pod hasłem: wszystko jest dla ludzi, siłą rzeczy nie trudno nas skusić do korzystania z usług uprzyjemniających życie wobec powszechnej do nich dostępności. Zbyt dużo relaksacyjnych zajęć jak oglądanie telewizji, gry komputerowe, zabawy i hazard, gdy działa się po linii najmniejszego oporu, to stopniowe marnowanie życia. Nasze zdolności i talenty nie rozwijają się a w sercu coraz bardziej panoszy się pustka, gdzie tu można znaleźć jakieś bezpieczeństwo, kierunki, zrozumienie i konstruktywne działanie?
     Solidne podwaliny pod rozwój czterech wspierających życie czynników możemy stworzyć tylko przez skoncentrowanie naszego życia na właściwych zasadach, którym towarzyszą zawsze naturalne konsekwencje pozytywne, gdy żyjemy w harmonii z zasadami i negatywne, gdy je ignorujemy. Prawo to jest uniwersalne. Im więcej wiemy o prawidłowych zasadach, tym większa jest nasza wolność mądrego działania.
     Tworząc i wykorzystując misję życiową odkrywamy raczej niż wymyślamy nasze posłannictwo. Zarówno zadania dla każdego z nas, jak i szansa ich wypełnienia są niepowtarzalne. Człowiek nie powinien pytać o sens swego życia, bo tak naprawdę to on jest o to pytany.
     W następnym odcinku chciałbym podpowiedzieć zainteresowanym, jakich jeszcze sposobów możemy użyć, aby wdrażać nawyk drugi oraz przedstawić nawyk trzeci.
     Co zamierzasz? Co zamierzasz robić w życiu i kim zamierzasz się stać? Czy potrafisz odpowiedzieć na to pytanie? Co myślisz szukając odpowiedzi? Jestem bardzo ciekawy. Jeśli nie chcesz dzielić się z nami swoim zdaniem, to też jest w porządku. Sprecyzuj jednak odpowiedź dla siebie. Jeśli odpowiesz sobie, będziesz zdumiony, jak wszystko dookoła ciebie zacznie się zmieniać.

---