TEORIA WF 3, I


I. GŁÓWNE OŚRODKI KSZTAŁTOWANIA SIĘ MYŚLI TEORETYCZNEJ O WYCHOWANIU FIZYCZNYM W POLSCE OD KOŃCA XVIII WIEKU

1. Dlaczego Wilno uznaje się za pierwszy ośrodek myśli teoretycznej o wychowaniu fizycznym w Polsce?

- tu pojawiły się wyraźnie sprecyzowane sformułowania teoretyczne o wychowaniu

fizycznym, wynikające z racjonalnych przesłanek nauki

- za sprawą czołowego przedstawiciela polskiego Oświecenia Jerzego Śniadeckiego

( 1768 - 1838 )

* powszechnie uwazanego za ojca polskiej teorii wychowania fizycznego

* z wykształcenia: lekarz, chemik, farmaceuta

* profesor Uniwersytetu Wileńskiego

* zasłużył się jako autor " Teorii jestestw organicznych ", a poglądy związane z wychowaniem fizycznym zawarł w wydanym w 1805 r traktacie " O fizycznym wychowaniu dzieci "

2. Jakie treści zawierał traktat Jędrzeja Śniadeckiego " O fizycznym wychowaniu dzieci "

- na podstawie najnowocześniejszych osiągnięć nauki, przestrzegał przed niebezpieczeństwem modnego wówczas jednostronnego wychowania intelektualnego

- jego zdaniem - prawidłowy rozwój fizyczny warunkuje cały proces ontogenezy człowieka, a dobre zdrowie jest podstawą ogólnego kształcenia

- z tych względów, głosił potrzebę właściwego kojarzenia małżeństw, przestrzegając przed chorobami dziedzicznymi ( np. gruźlicą ) i przedwczesnym, modnym wówczas, wydawaniem za mąż młodych dziewcząt.

- zalecał szczególnie, higieniczne "zachowanie się niewiast brzemiennych " i wolną od przesądów opiekę nad dzieckiem w pierwszym roku życia

- uzasadniając rolę wychowania fizycznego w rozwoju osobniczym dzieci i młodzieży, omawiając poszczególne fazy rozwojowe od wieku niemowlęcego do okresu dojrzałości

( 21 rok życia ), prztoczył niejako program oraz metody działania wokół psychopfizycznego rozwoju, zwłaszcza w warunkach naturaslnego środowiska ( zgodnie z duchem epoki ), uwypuklając potrzebę hartowania młodych organizmów

- twierdził, że okres od 2 - 7 roku życia sprzyja intensywnym zabiegom hartujacym i usprawniajacym fizycznie

- poglądy jego wywarły znaczny wpływ na dalsze kształtowanie teoretycznych i metodycznych koncepcji wychowania fizycznego w Polsce

3. Na czym polega wkład dr Henryka Jordana na rozwój wychowania fizycznego?

- Henryk Jordan - lekarz, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego

- Podczas licznych podróży zagranicznych interesował się nie tylko sprawami medycyny, ale także wychowaniem fizycznym, zwłaszcza rekreacją realizowaną w warunkach terenowo - boiskowych

- Rozpoczął staranie o stworzenie odpowiednich warunków dla pozaszkolnego kształcenia i rozwoju fizycznego dzieci i młodzieży

- W 1889 r na specjalnie wydzielonym placu Błoni krakowskich rozpoczęto organizować w zaprogramowany sposób zabawy i gry ruchowe - tworząc tzw. Park Jordana.

- " uczył jak podnieść ogólną tężyznę narodu polskiego, tworząc nowoczesny system wychowania fizycznego dzieci i młodzieży na łonie natury, ucząc, jak młode pokolenie ma korzystać z powietrza, słońca i wody prze gry i zabawy ruchowe " - z rozprawy Henryka Smarzyńskiego

- w dzialalnosci jego przeświecała teza,że rozwój fizyczny młodego pokolenia stanowi punkt wyjściowy dla ogólnego systemu wychowawczego

- poza wielkim wysiłkiem organizacyjnym, wkładem teoretycznym i programowym oraz metodycznym związanym z uruchowmieniem Parku, zasłużył się także dla nauki o wychowaniu fizycznym, wprowadzając w latach 90 XIX w. Problematykę z tego zakresu najpierw w postaci wykładów, a nastepnie dwuletnich kursów dla wychowawców fizycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim

- ta działalność zaowocowała , jej efekty pozwoliły bowiem na zasilenie szkół krakowskich fachową kadrą nauczycieli wychowania fizycznego

4. Jakie są najistotniejsze dokonania w działalności Eugeniusza Piaseckiego, które zdecydowały o powołaniu go na patrona poznańskiej uczelni wychowania fizycznego?

- Eugeniusz Piasecki ( 1872 - 1947 ) - lekarz, pedagog, wielki humanista

- 1890 r ukończył gimnazjum w Krakowie - będąc pod wpływem działalności H. Jordana

- 1896 r - dyplom doktora wszechnauk lekarskich

- 1899 r egzamin nauczyciela gimnastyki

- aktywnie uprawiał m. in. Gimnastykę, kolarstwo, narciarstwo, taternictwo

- pracował jako nauczyciel w IV Gimanazjum we Lwowie

- 1909 r - jako pierwszy habilitował się w Polsce z zakresu higieny szkolnej

- w latach 1914 - 1918 pracował w Polskim Kolegium Uniwersyteckim w Kijowie, wykładajac higienę szkolną, teorię wychowania fizycznego i fizjologię ćwiczeń ruchowych

- był czynnym działaczem " Sokoła ", interesowła się ruchem skałtowym - to on unarodowił i przyczynił się do nadania mu polskiej nazwy - harcerstwo

- 1913 r przybył do Poznania po raz pierwszy , zaproszony przez Towarzystwo Wykładów Naukowych już jako autorytet w dziedzinie wychowania fizycznego

- 1919 r - twórcy Uniwersytetu Poznańskiego podejmują decyzję o utworzeniu Katedry Wychowania Fizycznego - proponując E. Piaseckiemu jej zorganizowanie i kierowanie

- 1924 r skromną katedrę przekształcono, dzięki rzutkiemu organizatorowi, znakomitemu dydaktykowi i naukowcowi jakim był E. Piasecki, na samodzielne Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Poznańskiego, w następstwie z prawem nadawania stopni magisterskich

- studium WF UP z przerwą w okresie okupacyjnym działało do 1950 r, tj. do momentu utworzenia Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego, a E. Pisecki kierowł nim jako dyrektor do chwili śmierci w 1947 r

- napisał wiele publikacji - " Zaryst teorii wychowania fizycznego ", "Dzieje wychowania fizycznego", "Zabawy i gry ruchowe", "Fizjologia ruchów", "Zasady wychowania fizycznego"

- dzięki niemu w toku rozwoju procesu dydaktycznego w ramach Studium WF UP powstała nowoczesna teoria wychowania fizycznego jako przedmiot, a w konsekwencji i dyscyplina naukowa

- znany z osiągnięć na arenie międzynarodowej - powierzono mu m.in. funkcję eksperta do spraw wychowania fizycznego przy Lidze Narodów i Przewodniczącego Międzynarodowych Kongresów Wychowania Fizycznego

- w 1972 r w poznańskiej AWF odbyła się międzynarodowa konferencja ukazująca dorobek życia i twórczości E. Piaseckiego

- uczestnicy wspomnianej konferencji wnieśli propozycję nadania uczelni imienia E. Piseckiego. Po dziewięciu latach - 06.06.1982 r - zamysł ten został zrealizowany

5. Jak przedstawiają się: geneza i etapy rozwoju poznańskiej uczelni wychowania fizycznego oraz innych ośrodków akademickich w Polsce?

- w latach 70 tych XVIII wieku zauważamy w Poznańskiem pewne ożywienie w teorii wychowania fizycznego dzieki publikacjom Stanisława Jerzykowskiego ( 1847 - 1927 ) i Teodora Jarnatowskiego ( 1832 - 1905 ), które dotyczyły tzw. Gimnastyki higienicznej i zdrowotnej

- dalszy etap zaznacza się od roku 1902 , kiedy to utowrzono czasopismo " Sokół ". Na jego ramach działacze poznańskiego Towarzystwa Gimnastycznego " Sokół " zamieszczali rozprawy o dość rozległej temetyce wychowania fizycznego, a zwłaszcza dotyczące metodyki ćwiczeń cielesnych - np. publikacje Tadeusza Szulca czy nowatorskie prace Walerii Pufke - kierowniczki seminarium freblowskiego w Poznaniu, a dotyczące wychowania fizycznego w przedszkolu

- wkład myśli teoretycznej środowiska poznańskiego w okresie zaboru pruskiego do ogólnopolskiego dorobku mysli o wychowaniu fizycznym był dość szeroki, ale nie zaakcentowany szczególną oryginalnością

- z chwilą uzyskania niepodległości czołową rolę w rozwoju teorii wychowania fizycznego począł odgrywać ośrodek poznański, a to za sprawa powstania w 1919 r Uniwersytetu Poznańskiego, a w jego ramach pierwszej w Polsce, a trzeciej w Europie Katedry Wychowania Fizycznego oraz dzięki utworzeniu Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów.

- obie te placówki kierowane przez wybitnych znawców wychowania fizycznego - Katedra przez E. Piaseckiego, a Szkoła przez Waldemara Sikorskiego - wniosły trwały wkład do polskiej nauki o wychowaniu fizycznym

- wkład Eugeniusza Piaseckiego - patrz wyżej

- bliskim współpracownikiem E. Piaseckiego - był Walerian Sikorski ( 1876 - 1946 ) - początkowo komendant centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów, a następnie wizytator w Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego

* posiadał wszechstronne przydotowanie dydaktyczne osiągnięte przez pracę w Towarzystwie Gimnastycznym " Sokół " i pobyt w Króleskim Instytucie Gimnastycznym w Sztokholmie

* w Studium WF UP był kierownikiem tzn. działu nauczania praktycznego, a E. Piasecki kierował działem teoretycznym w szkole wojskowej.

* W. Sikorski zaznaczył się wybitnie jako znakomity metodyk wychowania fizycznego

* Jego wybitna praca to: " Gimnastyka " II tomy

* Niezależnie od pracy w Radzie Naukowej Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, przyczynił się do zrealizowania dwóch ważnych przedsięwzięć: uruchomienia wydawnictwa " Wychowanie Fizyczne " ( dzisiejsza " Kultura Fizyczna " ) oraz powstania Polskiej Odznaki Sportowej, którą zaczęto realizowac w 1931 r

* Zginął w Katyniu

- w 1929 r Centralną Wojskową Szkołę Gimnastyki i Sportów przeniesiono do Warszawy, gdzie w połączeniu z działającym tam Państwowym Instytutem Wychowania Fizycznego utworzono Centralny Instytut Wychowania Fizycznego na Bielanach, przekształcony nastepnie w uczelnie akademicką - powstał kolejny trzeci ośrodek dydaktyczno - naukowy wychowania fizycznego, w 1927 r bowiem utworzono w Krakowie Stypendium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagielońskiego

- do grona zasłuzonych dla polskiej teorii wychowania fizycznego okresu międzywojennego zaliczyc trzeba również Władysława Osmolskiego ( 1883 - 1935 )

* doktor medycyny, pułkownik, działacz i publicysta

* od 1926 r objął stanowisko komendanta Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów, a nastepnie dyrektora Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie, gdzie był wykładowcą teorii wychowania fizycznego

* prowadził wykłady z tegoż przedmiotu na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego

* pracował również w Radzie Naukowej Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego oraz w redakcji " Wychowania Fizycznego "

* 1935 r zmarł nagle

- działalność wszystkich ośrodków akademickich przerwała wojna

- okres okupacji - głęboka wyrwa w rozwoju wychowania fizycznego w Polsce, odbywało się kształcenie konspiracyjne, ale o postepie nauki nie było mowy

- w 1945 r pomimo ogromnych strat - uczelnie reaktywowały swą działalność, a w 1946 r powołano czwarty ośrodek akademicki wychowania fizycznego w postaci Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu we Wrocławiu.

- wszystkie placówki akademickie wychowania fizycznego oparły swą działalność na wzorach przedwojennych - zarówno struktura, ajk i kierunki badawcze oraz poczynania dydaktyczne były kontynuacją okesu przedwojennego

- zmianę w tym zakresie wprowadziła uchwała Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR z wrzesnia 1949 r, w której zaznaczono m.in. problem konieczności rozszerzenia systemu szkolenia kadr i podniesienia poziomu metodyczno - naukowego w uczelniach, w dziedzinach bezposrednio związanych z wychowaniem fizycznym

- jej rezultatem było podjęcie przez Sejm w dniu 30.XII.1949 r ustawy " O organizacji kultury fizycznej i sporu ". Powołano przy Prezesie Rady Ministrów naczelny organ administracji państwowej - Główny Komitet Kultury Fizycznej. W klika miesięcy później, dnia 5.VII.1950 r rozporządzeniem Rady Ministrów przekształcono e\wszystkie Studia Wychoiwania Fizycznego przy uniwersytetach w Polsce w Wyższe Szkoły Wychowania Fizycznego

- z końcem lat sześcćdziesiątych do czterech uczelni wychowania fizycznego - dołączyły dwa ośrodki poprzez przekształcenie w Gdańsku - Oliwie i Katowicach Studiów Nauczycielskich w uczelnie akademickie

- natomiast Akademie Wychowania Fizycznego w Warszawie i w Poznaniu powołały swoje filie odpowiednio w Białej Podlaskiej i Gorzowie Wkpl - obecnie mamy osiem specjalistycznych placówek naukowo - dydaktycznych wychowania fizycznego

- w ostatnich latach kształcenie w tej dziedzinie podjęły również wyzsze szkoły pedagogiczne oraz niektóre wydziały uniwersytetów, a także uruchomiono kolegia nauczycielskie

6. Kogo i dlaczego uważa się za wybitnego przedstawiciela teorii wychowania fizycznego w Polsce po II wojnie światowej?

- był to Zygmunt Gilewicz ( 1880 - 1960 ) - lekarz, pułkownik

* w 1931 r został przeniesiony na stanowisko dyrektora Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie

* do czasu wybuchu II wojny światowej najwięcej zasług położył w dziele akademizacji Centralnego Instututu Wychowania Fizycznego, który stał się w pełni uczelnią akademicką

* w latach okupacji ( 1944 ) działał w konspiracji - tajne wykłady z teorii wychowania

fizycznego

* po wyzwoleniu włączył się w odbudowę polskiej kultury fizycznej - był m. in.

przewodniczącym Rady Naukowej Wychowania Fizycznego i Przysposobienia

Wojskowego oraz współdziałał w przygotowaniach do reaktywowania AWF w Warszawie

* w 1947 r został awansowany do stopnia generała

* w nastepnych latach z tytułem profesorskim działał głównie w AWF jako wykładowca teorii wychowania fizycznego, rozwijając na dość szeroką skalę badania w tej dziedzinie

* kierując nieprzerwanie Katedrą Teorii Wychowania Fizycznego, pełnił kolejno funkcję dziekana, prorektora do spraw nauki, a od 1959 r rektora

* w latach 1954 - 1958 był również kuratorem Zakładu Teorii Wychowania Fizycznego w poznańskiej Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego

IV. O CELACH WYCHOWANIA FIZYCZNEGO

I . Podstawy stanowienia celów wychowania fizycznego

1 ) Na jakie trudności natrafiamy przy próbie komunikatywnego i jednoznacznego zaprojektowania celów WF ?

- trudności związane z formułowaniem celów WF wynikać mogą z pewnych kontrowersji natury filozoficznej, społeczno - politycznej, ideowej, a nawet religijnej

- to co uznajemy za godne naśladowania - ów ideał wychowawczy jest zawsze konsekwencja i manifestacją propagowanego w danym układzie historyczno - społecznym systemu wartości.

- U podstaw stanowienia celów WF tkwia też przeobrażenia natury ekonomicznej, społecznej i kulturowej oraz w zakresie stylu życia, oczekiwań i aspiracji człowieka

II . Tradycyjne poglądy na cele WF

2 ) Scharakteryzuj poszczególne tradycyjne koncepcje stanowienia celów WF

Eugeniusy Piasecki - za cele główne uznawał dwa cele fizyczne, tj. zdrowie i sprawność oraz dwa cele duchowe, tj. dzielność i piękn

- przeciwstawiał się pojawiającym się wówczas przejawom sceptycyzmu, a nawet negacji znaczenia pracy mięśniowej dla zdrowia człowieka

- zwracał uwagę na tzw. materialną i formalną doniosłość sprawności cielesnej

- rozwijając kwestię roli ćwiczenia ciała w rozwoju dzielności, uwypuklał siłę woli, owagę, zaradność, poprzestawienie na małym, karność, umiejetność przewodzenia oraz opanowanie instynktów

Władysław Osmolski - wypowiadał się pośrenio na temat celów WF - proponował on wprawdzie w zamian za termin " WF " nazwę " fizjoedukacja ", który - jego zdaniem - lepiej oddaje źródło bodźców wychowawczych, a te są zarówno fizyczne, jak i psychiczne

- skutki natomiast dalece rozposcierają się na całego człowieka, przebiegając od prostych stosunkowo odruchów do inteligencji i twórczej pracy umysłowej

- pośród zagadnień, na które zwracał uwagę, znalazły się: przystosowanie do środowiska, hartowanie ustroju, przyrost masy i budowa ciała, wzmacnianie zdrowia, rozwijanie sprawności ruchowej, ale także wdrażanie do lojalnego współzawodnictwa i wysiłku, panowanie nad odruchami, poczucie pełni przeżyć psychicznych oraz wyrabianie charakteru, dyscypliny i zaradnosci życiowej

III . Współczesne koncepcje ujmowania celów WF

3 ) Cele WF wg Strzyżewskiego - kolejny sposób interpretacji:

Ideał wychowawczy - to zespół najbardziej pożądanych cech osobowości jednostki, do którego zmierzamy poprzez całokształt oddziaływań wychowawczo - kształcących

- zawsze jest on wyprowadzany z pewnych uznanych wartości, stanowiąc " element składowy określonego systemu wartości " ( Muszyński, 1977 )

- w WF ideałem tym byłoby to wszystko, co cenne i godne pożądania w zakresie zdrowia, wydolności, sprawnosci ruchowej, postawy ciała, odporności i urody

- cechy zaś osobowości jednostki będą dotyczyły bezpośrednio tychże wartości, znajdójąc swój wyraz zarówno w przekonaniach, postawach, poglądach czy aspiracjach

Za cel naczelny WF należy dzisiaj przyjąć wywoływanie pozytywnych zmian w świadomości, poprzez tworzenie właściwego zespołu postaw i nastawień wyznaczających zachowanie w stosunku do jego fizycznej ( cielesnej ) postaci

W kolejności zarysowuje się jednak konieczność wprowadzenia celów szczegółowych WF. Za takie uznano cele kierunkowe ( osobowościowe ) i cele kształcenia

( instrumentalne ).

* Cele kierunkowe dotyczą przekształcenia w pożądanym kierunku tych dyspozycji osobowościowych wychowanka ( przekonania, uczucia, motywacje, umiejętnosci, zainteresowania itp. ), które określaja jego postawę wobec własnego ciała

# cele te wymagają podejmowania działań w zakresie sfery poznawczej, uczuciowo - motywacyjnej i behawioralnej

# działania nastawione na dyspozycje osobowościowe znajdują wsparcie w równoległym kształtowaniu dyspozycji instrumentalnych

# najogólniej cele kształcące odnosza się do wiedzy, umiejetności i sprawności ruchowych, wydolności, odporności i urody

W celach etapowych uwzględnia się fakt, iż z wiekiem zmnieniają się potrzeby i zainteresowania człowieka

* względy rozwojowe i psychologiczne wymagają, aby odmiennie precyzować cele wychowania i kształcenia fizycznego w okresach:

a) noworodka,

b) niemowlęcym i poniemowlęcym

c) przedszkolnym

d) szkolnym

e) młodzieńczym

f) wieku dorosłego i dojrzałego

g) starzenia się i starości

* w każdym z tych okresów konieczne jest wyróżnienie podokresów, np. aktualnie obowiązującym programem szkolnej KF, w samym okresie szkolnym można wyróżnić trzy nastepujące podokresy:

a) podokres obejmujący klasy I-III

b) podokres obejmujący klasy IV-VIII

c) podokres obejmujacy szkoły ponadpodstawowe

Kryterium z kolei praktyczno - wychowawcze wymaga, aby określić również tzw. cele operacyjne. Ta grupa celeó wytycza już bezposrednio konkretne rozwiązania praktyczne dotyczące wychowania i kształcenia fizycznego

- one też określają rodzaje doświadczeń, jakie należy organizować i związane są z rozwiązywaniem przez wychowanków konkretnych zadań w danych sytuacjach dydaktyczno - wychowawczych

V. PROCESY WYCHOWANIA I KSZTAŁCENIA FIZYCZNEGO ORAZ ICH FUNKCJE I STRUKTURA

1. Jak można schematycznie przedstawić ogólną strukturę procesu WF i kształcenia fizycznego

Nawiązując do ogólnego schematu procesu wychowania ( H. Muszyński,1977 ) można na podobnej zasadzie ukazać ogólną strukturę procesu wychowania i kształcenia fizycznego. Jeśli uznać, że wychowanek znajduje się w pewnym stanie wyjściowym - Sw, a niezbędne są jego przeobrażenia dla osiągnięcia określonego stanu zamierzonego

( finalnego ) - Sz, to wówczas musi wystapić również pewien optymalny szereg stanów pośredniczących ( Sp1, Sp2...Spn ). Aby zaś ciąg ten miał względny liniowy i pożądany charakter przebiegu, konieczne jest podejmowanie w każdym etapie stosownych działań wychowawczo - kształcących ( Dw-k1, Dw-k2...Dw-k(n+1) )

Wywoływanie odpowiednich stanów pośrednich oraz przestrzeganie ich porządku odbywa się dzięki działaniom podejmowanym przez wychowawcę fizycznego w stosunku do wychowanków. Zachodząca tu relacja nosi miano stosunku wychowawczego i realizuje się ona zawsze w postaci bezpośrednich i pośrednich interakcji między wychowawcą fizycznym a osobą wychowanka.

VI PRAKSEOLOGICZNY CYKL RACJONALNEGO PRZEBIEGU DZIAŁANIA A PROCES WYCHOWANIA I KSZTAŁCENIA FIZYCZNEGO

1. Jakie względy przemawiają za koniecznością pojmowania problematyki prakseologicznej na gruncie teorii WF ?

Prakseologią nazywa się naukę o normach i zasadach skutecznego działania.

- ojcem koncepcji prakseologii był Alfred Espinas ( 1890 r ) - podał nazwę tej nowej dyscypliny i przedstawił jej zadania

- określał ją jako - " naukę o formach działania, o czynnikach warunkujących wzmaganie się sprawności działania "

- ogromny wkład miał też - Tadeusz Kotarbiński - jeden z najwybitniejszych polskich uczonych, wybitny filozof, logik i prakseolog - on też podją się próby całościowego wyłożenia problematyki, pisząc " Traktak o dobrej robocie " ( 1965 )

- prakseologia ocenia wszystkie czyny z punktu widzenia ich sprawności

- najogólniej można przyjąć, że użyteczność prakseologii dla innych dziedzin wyraża się przez:

1) tworzenie i doskonalenie aparatury pojeciowej niezbędnej do opisu, analizy, projektowania i oceny działań,

2) formułowanie praktycznych problemów działania, co ma szczególne znaczenie m.in. dla przygotowania działań i dla zapobiegania praktycznym błędom w działaniach,

3) systematyzowanie twierdzeń dotyczących działań, a szczególnie wspomaganie w tworzeniu uogólnień, w ich sprawdzaniu w praktyce poprzez ocenę skuteczności działania ( E. Mazurkiewicz, 1974 )

- pedagogowie dla opisu procesów pedagogicznych coraz częściej sięgają po klasyczną aparaturę pojęciową prakseologii ( tj. m.in. prowadzą na sobie włąściwym gruncie analizy takich pojęć, jak: sprawstwo, sprawca, cel, środek, metoda, czyn, plan, program, sprawność, skuteczność, ekonomiczność itd. )

- precyzowanie pojęć i umiejętność okreslania stosunków między nimi staje się oczywiście również coraz to bardziej niezbedne i w odniesieniu do procesu wychowania i kształcenia fizycznego

- posługiwanie się w opisie zjawisk prakseologicznych kryteriami używania terminologii stwarza przed teorią WF szansę na wyzbycie się potocznych i bardzo wieloznacznych określeń oraz racjonalizację działań praktycznych i tworzenie podstaw naukowego opisu zjawisk

VII. KSZTAŁTOWANIE DYSPOZYCJI KIERUNKOWYCH ORAZ SPOŁECZNE CZYNNIKI WYCHOWANIA W KF

- prowadzone badania i obserwacje wskazują, że należy przezde wszystkim organizować nastepujace formy rekreacji fizycznej:

a) formy oparte na zajęciach lekcyjnych, obejmujące ćwiczenia korektywne, kompensacyjne, leczniczo - zdrowotne, rytmiczno - taneczne, kształcące;

b) formy oparte na grach sportowych ( piłka nozna, siatkowa, koszykowa, ręczna, tenis ziemny i stołowy, kometka i inne ), a także na pływaniu, łyżwiarstwie, narciarstwie, saneczkarstwie, jeździe na rowierze, dżudo itp.;

c) formy lekkoatletyczne, jak: bieg po zdrowie, ścieżka zdrowia itp.;

d) formy o charakterze turystycznym, jak wycieczki, rajdy turystyczne, biwaki, kolonie, obozy, zimowiska itp. ( wg R. Trześniowski, 1987 )

Kolonie i obozy - kolonie letnie i zimowe oraz stałe i wędrowne obozy

- corocznie uczestniczy w nich znaczna ilość osób

- liczba godzin poświęcona bezpośredni trosce o zdrowie, sprawność ruchową, ogólny rozwój fizyczny, postawę ciała w trakcie 3 tyg > od ilosci godzin lekcyjnych w szkole w ciągu roku

- wskazuje to , jak ważne jest doskonalenie form organizacyjnych i programów prowadzonych zajęć o charakterze rekreacyjno - sportowym

- odpowiednio opracowane programy zajęć, należycie przygotowana kadra pedagogiczna oraz wyposażenie w stosowne urządzenia i sprzęt sportowy mogą wpłynąć na poprawę sprawności fizycznej, rozwój zainteresowań i ogólną aktywizację ruchową kolonistów

( D. Nałecka, 1981 )

- uczestnicy takich obozów czy kolonii cenią sobie możliwość wyboru formy zajęć

- ważne jest przygotowanie kadry pedagogicznej

- prowadzenie takich zajęć wymaga umiejętności stworzenia odpowiedniej atmosfery w grupie, dużego doświadczenia oraz często wykazania się specyficznymi umiejętnościami praktycznymi ( np. gry i zabawy terenowe, terenoznastwo, nocne podchody itp. )

Młodzieżowe domy kultury - placówki te prowadzą róążnokierunkową działalność wychowawczą, a w szczególności artystyczną, politechniczną, oświatową oraz rekreacyjno - sportową, turystyczną i inną

- mogą w ramach działąń sportowo - rekreacyjnych stanowić cenne ośrodki kulturutwórcze oraz integrujące i inspirujące działania na danym terenie

- potrafią one służyć organizowaniu czasu wolnego młodzieży, mogą także uzupełniać i pogłębiać pracę na rzecz kultury fizycznej prowadzona przez szkołę

- dostrzega się jednak zróżnicowania, a często słabe warunki ( obiekty i sprzęt sportowy ), jakimi dysponuja te placówki oraz powazne braki w zakresie liczby wyspecjalizowanych instruktorów WF

- słabo zorganizowane są zajęcia z zakresu gimnastyki korekcyjnej i kompenascyjnej

Ogrody jordanowskie - wzorowane na idei parku polskiego lekarza, profesora UJ Henryka Jordana

- pierwowzór obecnych ogrodów jordanowskich powstał w Krakowie w 1889 r i był oparty głównie na orginalnych własnych koncepcjach parku służącego grom i zabawom sportowym

Środki masowego przekazu - wśród czynników wychowawczych i socjalizacyjnych wymienić należy: prasę, książki, broszury, kino, radio i telewizję

- osobotwórczy wpływ tych środów może wyrazić się poprzez zmiane wartościowania potrzeb życiowych oraz doskonalenie określonych wzorów postępowania

- mozliwość korzystania ze środków masowego przekazu w propagandzie powszechnej KF, a w szczególnie w wychowaniu do rekreacji fizycznej, są bardzo duże i bywały one z powodzeniem wykorzystywane

Inne czynniki oddziaływania pozaszkolnego -w rozwoju pozytywnych postaw względem KF ważną role odgrywają również takie organizacje, jak: TKKF, LZS, LOK, ZSSP " Start", PTTK, WOPR, PZMot, a także kluby sportowe

- organiazacje te są ważnym uzupełnieniem wcześniej wymienionych, w istotny sposób poszerzają one pracę prowadzoną przez szkołę, sprzyjają wdrażaniu uczestników zajęć do życia w trosce o zdrowie i sprawność fizyczną

- w środowisku miejskim szeroka działalność - Towarzystwa Krzewienia KF - prowadzi ono stałe zespoły ćwiczebne, organizuje różne imprezy i konkursy, jak: " Akcja Lato ", " Akcja Zima ", " Piłka nożna w naszym osiedlu ", " Sportowe osiedle " itp.

- Zadania w zakresie upowszechniania KF, wśród spółdzielczości pracy i wśród inwalidów - Zrzeszenie Sportowe Spółdzielczości Pracy " Start "

- Atrakcyjne i rozbudzające równoczesnie zainteresowania krajoznawcze oraz kulturalne działania podejmuje Polskie Towarzystwo Turystyczno - krajoznawcze

- istnieją nie wykorzystane tu możliwości wspierania działalnosci szkolnych kół turystyczno - krajoznawczych w organizacji wycieczek i wypraw terenowych - pieszych, rowerowych, spływów kajakowych, obozów żeglarskich itp. - mozliwość przebywania na świeżym powietrzu oraz podejmowanie aktywnosci ruchowej, a równocześnie poznania tradycji i kultury rejonu, poprawy swojej tężyzny fizycznej i zwiększenia odporności psychicznej

- w środowisku wsi - Ludowe Zespoły Sportowe - opiekuje się zwłaszcza młodzieżą uczącą się w szkołach rolniczych + różnego rodzaju inicjatywy np. " Spartakiada mieszkańców wsi ", " Święto sportu wsi " - imprezy o charakterze festynu ludowego

- kluby sportowe - niezbędne, aby działania były ukierunkowane na upowszechnianie autentycznej KF w tym KF, wśród członków swoich sekcji wyczynowych, wśrodowisku osiedla i zakładu pracy.

Na gruncie metodyki wychowania fizycznego S. Strzyżewski ( 1987 ) rozpatruje ( za H. Muszyńskim, 1977 ) nastepujące metody wychowania:

a) metody wpływu osobistego ( głównym czynnikiem jest autorytet wychowawcy ),

b) metody wpływu sytuacyjnego ( głównym czynnikiem jest pożądany układ warunków zewnętrznych ),

c) metody wpływu społecznego ( głównym czynnikiem jest kształtowanie społecznego środowiska wychowanka ),

d) metody kierowania samowychowania ( głównym czynnikiem jest świadome kierowanie przez jednostkę własnym postępowaniem i własnym rozwojem )



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
teoria wf, Teoria Wychowania Fizycznego
teoria wf sciaga
teoriawf, Egzamin z teorii notatki, Teoria wf i jej miejsce w strukturze nauk
TEORIA W-F, teoria WF 1 ŚCIĄGA NA PRZEŹROCZE, Edukacja i edukacja fizyczna
4 ZNANIECKI, - AWF - Teoria WF-u
1 TWF KONCEPCJE WF, - AWF - Teoria WF-u
TEORIA WF właściwa
1 pytania metodyka i teoria wf, instruktor sportu tenis
20051126 teoria wf wyk 08id 25411 ppt
TEORIA WF egzamin koło, WYCHOWANIE FIZYCZNE, Teoria Wychowania Fizycznego
TEORIA WF, AWF notatki
teoriawf, teoria WF 2 kolos, Socjalizacja - to proces oddziaływań środ
TEORIA WF 5, KARTA REJESTRACYJNA ZAKAŻENIA SZPITALNEGO
TEORIA WF 2
Teoria WF 3 kolos, Metodyka WF
2 GILEWICZ., - AWF - Teoria WF-u
na teorie wf, Prywatne, Studia, Teoria WF
3 KRYTYKA PARADYGMATU BIOTECHNOLOGICZNEGO, - AWF - Teoria WF-u
TEORIA WF 1

więcej podobnych podstron