Utonięcia - referat na BHP

ABC pierwszej pomocy udzielanej przy utonięciach

J.G.

1rok Praca socjalna

Utonięcie jest to uduszenie z powodu zalewnia wodą dróg oddechowych.

Kto może się utopić, kiedy i gdzie?

Dwie trzecie utonięć zdarza się w miesiącach letnich: 40% ma miejsce w sobotę i niedzielę. Około 90% występują w wodach słodkich, nawet w krajach o dużych regionach przybrzeżnych.

Chociaż utonięcia dotyczą w równym stopniu obu płci, mężczyźni mają trzy razy większe "szanse" niż kobiety ze względu na zwiększoną słoność do lekkomyślnego zachowania i spożywanie alkoholu.

Dzieci w wieku poniżej jednego roku życia mają tendencję do utopić w wannie i wiadrach, ponieważ nie są wystarczająco skoordynowane, aby wydostać się samodzielnie, osoby w wieku 5-14 lat mają tendencję do utopień w jeziorach, stawach, rzekach i morzu. Młodzież i dorośli mają tendencję do wypadków spowodowanych upośledzeniem zdolności pływania od alkoholu lub zażyciu narkotyków.

Utopienie powoduje brak tlenu, czego wynikiem jest śmierć w ciągu kilku minut. Wyjątek od tej reguły pojawia się u ofiar, które zostały nagle i szybko zanurzone w zimnej wodzie z lodem (<0C). Niektóre z tych osób przetrwały aż do godziny pod wodą bez uszkodzeń fizycznych. Zjawisko to jest znane jako odruch nurkowania ssaków, który włącza się, gdy zanurzymy twarz i ciało do wody z lodem, co powoduje spowolnienie przemiany materii, jak również przekazywanie krwi tylko do serca, płuc i mózgu. Jeśli ktoś poddaje się stopniowo hipotermii (stopniowe obniżenie temperatury ciała), to odruch nie ma zastosowania. Ze spowolnienie przemiany materii wynika, że organizm zużywa mniej tlenu do przeżycia. Odruch ten występuje najczęściej u dzieci i może być stopniowo tracony wraz z wiekiem.

Ludzie, którzy się topią, mogę nie być w stanie wezwać pomoc, ponieważ zużywają całą swoją energię do oddychania lub utrzymania głowy nad wodą. Ponadto, jeśli woda dostanie się do dróg oddechowych, może dojść do skurczu, przez co trudno jest wołać o pomoc.

Wśród najczęstszych przyczyn utonięć wymienia się:

Spożywanie alkoholu, który osłabia koordynację.
Wypadki podczas żeglowania.
Znęcanie się nad dziećmi lub zaniedbania.
Wypadki podczas nurkowania.
Zmęczenie i wyczerpanie
Zażywanie narkotyków.
Nieumiejętność pływania.
Nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa.
Skurcze mięśni i żołądka.
Udar mózgu lub/i zawał serca, podczas gdy ofiara znajduje się w wodzie.
Uraz głowy i szyi podczas uprawiania w sportach wodnych.
Próby samobójcze.
Pływanie bez nadzoru.

Fazy utonięć:

Faza I.

Wstrzymanie oddechu. Osoba tonąca świadomie wstrzymuje oddech.

Okres ten kończy się wraz z przekroczeniem progu pobudliwości ośrodka oddechowego przez ilość dwutlenku węgla we krwi.

Objawy:

- poszkodowany jest przytomny,

- oddycha,

- serce pracuje.

Postępowanie:

1) wyciągamy poszkodowanego z wody;

2) uspokajamy poszkodowanego;

3) działamy przeciwwstrząsowo.

Faza II.

Wykonywanie wdechu, połykanie wody, która wpływa do dróg oddechowych podczas silnych wdechów i wydechów.

Objawy:

- poszkodowany jest przytomny, wystraszony,

- oddycha,

- serce pracuje,

- żołądek wypełniony wodą (odruch wymiotny).

Postępowanie:

1) wyciągamy poszkodowanego z wody;

2) zabezpieczamy drogi oddechowe, mogą wystąpić wymioty;

3) uspokajamy poszkodowanego;

4) działamy przeciwwstrząsowo.

Faza III.

Faza ta zwana jest przytopieniem. Woda w górnych drogach oddechowych, zaciśnięcie głośni (skurcz), zatrzymanie czynności oddechowych, utrata przytomności.

Objawy:

- poszkodowany jest nieprzytomny,

- nie oddycha,

- serce pracuje.

Postępowanie:

1) natychmiast rozpoczynamy prowadzenie oddechu zastępczego, pierwsze

wdmuchnięcia wykonujemy jeszcze w wodzie;

2) działamy przeciwwstrząsowo.

Faza IV.

Zalanie płuc wodą, głęboka faza niedotlenienia, zatrzymanie czynności życiowych (rozluźnienie głośni i zwieraczy).

Objawy:

- poszkodowany jest nieprzytomny,

- nie oddycha,

- serce nie pracuje.

Postępowanie:

Jeżeli to jest możliwe, nie wolno w żadnym wypadku dopuścić do faktu "oddychania" wodą przez tonącego. Jak najszybciej należy wydostać go spod wody, a przy utracie przytomności już w momencie wydobycia na powierzchnię zalecane jest podanie mu pierwszego sztucznego oddechu.

Przy konieczności holowania go do brzegu, powtórzyć należy ten zabieg kilkakrotnie na płytkiej wodzie. Pełną potrzebną akcję ożywiania zaczyna się stosować od razu po wydobyciu ratowanego na dosiężny pomost, brzeg lub łódź z pokładem reanimacyjnym. Z kolei wykonywanie sztucznych oddechów w czasie holowania nie może zbytnio opóźniać transportu do brzegu, bowiem jeśli na przykład serce ratowanego nie pracuje to i tak dostarczany do płuc w podawanym powietrzu tlen nie jest rozprowadzany w ustroju.

W takich momentach konieczne jest jak najszybsze rozpoczęcie stosowania pośredniego masażu serca.

Po wyniesieniu na brzeg lub w ogóle przed rozpoczęciem ożywiania nie należy stosować żadnych zabiegów w celu usunięcia wody z przewodu pokarmowego i dróg oddechowych. Jest to zabieg powodujący stratę cennego czasu. Woda z powierzchni oddechowej i tak zostaje wchłonięta do krwiobiegu, a pozostająca w górnych drogach oddechowych wylewa się sama przy przenoszeniu ratowanego, jeżeli jego głowę skieruje się do dołu. Wszelkie zabiegi usuwania wody pochłoniętej przez ratowanego mają zastosowanie tylko przy zachowanym krążeniu.

1. Rozpoczynamy od stabilizacji kręgosłupa szyjnego, połączonego z równoczesnym udrożnieniem dróg oddechowych. Szczególnie jest to istotne w przypadku podejrzenia skoku do płytkiej wody!

2. Sprawdzenie przytomności poszkodowanego (potrząśnij za ramiona i spytaj czy wszystko w porządku)

3. Nawet, jeśli poszkodowany jest przytomny, należy cały czas (do momentu dowiezienia do szpitala) stabilizować kręgosłup szyjny!

4. Wezwanie pomocy!!- karetki pogotowia

5. Udrożnienie dróg oddechowych nieprzytomnego. Należy oczyścić jamę ustną z zanieczyszczeń (rośliny, wymiociny). Nigdy jednak nie należy kierować głowy na bok (ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego!). Z tego samego powodu udrażniając drogi oddechowy nie odchyla się głowy poszkodowanego ku tyłowi, tylko unosi się żuchwę

6. Sprawdzenie oddechu (10 sekund obserwacji klatki piersiowej i słuchania nad ustami poszkodowanego)

7. Przy braku oddechu - 5 wdechów ratowniczych

8. Jeżeli istnieje podejrzenie aspiracji ciała obcego do dróg oddechowych można wykonać 5 uciśnięć na nadbrzusze w kierunku do mostka

9. Rozpoczęcie resuscytacji.

Sztuczne oddychanie

Sztuczne oddychanie stosowane jest w przypadku sytuacji stwierdzenia bezdechu ofiary. Do jego wykonania stosuje się dwie podstawowe metody przywracania oddechu, opisane poniżej. Celowością tego zabiegu jest przedłużenie funkcji życiowych ofiary lub nawet pobudzenie do własnego oddechu poprzez "oddech zastępczy".

Uciskanie klatki piersiowej: 30 uciśnięć na głębokość 4-5 cm (dorośli) - należy pamiętać, aby ręce były wyprostowane w stawach łokciowych.
Dwa oddechy ratownicze - odegnij głowę pacjenta do tyłu jedną rękę kładąc na jego czole a drugą złap za żuchwę. Nabierz głęboki wdech, obejmij szczelnie ustami usta pacjenta. Wdmuchuj powietrze tak jakbyś sam oddychał jednocześnie trzymając kciukiem i palcem wskazującym zatkany nos pacjenta.

Resuscytację przerywamy, jeżeli:

Poszkodowany odzyska funkcje życiowe
Profesjonalna pomoc przejmie od nas pacjenta
Ratownik opadnie z sił
Ktoś inny będzie nas w stanie zastąpić

Musimy także być psychicznie przygotowani na różne komplikacje, jakie mogą wystąpić przy stosowaniu ożywiania. Kiedy zdołamy przywrócić oddech i krążenie, należy osobę ratowaną ułożyć na boku w pozycji bezpiecznej ustalonej ponieważ w każdej chwili należy spodziewać się wystąpienia wymiotów. Nie wolno dopuścić do zachłyśnięcia się wymiocinami, gdyż zawarte w nich kwasy żołądkowe mogą wywołać poważne zniszczenia w tkance płucnej, a treść ich zablokuje powierzchnię oddechową. Osobom, które odzyskały przytomność można podać do picia nie za gorącą, dobrze osłodzoną herbatę. Absolutnie nie wolno podawać alkoholu. Należy zapewnić suchą odzież i ciepłe okrycie.

Skutki działania wody, która już dostała się do płuc:

- woda słodka - z pęcherzyków płucnych jest wchłaniana do krwiobiegu, następuje zwiększenie objętości krwi krążącej oraz hemoliza krwinek czerwonych;

- woda słona - w pęcherzykach płucnych dochodzi do wyrównania osmotycznego,

Każdy, nawet pozornie błahy przypadek tonięcia, przy którym istnieje podejrzenie o wciągnięcie nawet niewielkich ilości wody do płuc musi być bezwzględnie skontrolowany przez lekarza. Osoba taka musi koniecznie przebywać pod obserwacją na oddziale szpitalnym przez minimum 24 godziny od wypadku, ponieważ istnieje poważne niebezpieczeństwo wystąpienia nagłego pogorszenia stanu zdrowia, ze śmiertelnym skutkiem włącznie. Powodem jest trudne do przewidzenia wystąpienie obrzęku płuc, w wyniku czego zablokowana zostaje powierzchnia oddechowa i nawet podawanie powietrza wzbogaconego w tlen nic nie pomaga, ponieważ wymiana gazów w płucach jest uniemożliwiona.

Zapobieganie utonięciom:

Warto nauczyć dziecko pływania!!!
Kąpać należy się tylko w miejscach specjalnie zorganizowanych i oznakowanych; są to baseny lub kąpieliska strzeżone przez ratowników. Tam trzeba bezwzględnie przestrzegać regulaminu i poleceń ratowników.
Osoba dorosła powinna nadzorować zabawę dziecka w wodzie.
Jeśli dziecko zobaczy, że ktoś inny ma problem w wodzie powinno wołać o pomoc, zawiadomić osobę dorosłą, nie próbować samemu ratować tonącego.
Konieczne jest zachowanie szczególnej uwagi podczas korzystania z nieznanych zbiorników wodnych - należy powoli wejść do wody przez cały czas dotykając palcami dna.
Podczas zabawy w wodzie nie wolno popychać ani wskakiwać na innych.
Nie wolno skakać do wody na głowę, gdyż niefortunny skok może zakończyć się utratą przytomności lub uszkodzeniem kręgosłupa.
Podczas przejażdżki łódką powinno się mieć na sobie kamizelkę ratunkową.
Na głęboką wodę mogą wypływać tylko bardzo dobrzy pływacy.
Należy zachowywać ostrożność podczas korzystania ze sprzętów wodnych.
Gdy ciało jest rozgrzane od słońca nie należy wskakiwać nagle do wody, gdyż może to spowodować szok termiczny, który może się skończyć nawet zawałem serca.

Ratując tonącego pamiętaj o własnym bezpieczeństwie, przerażona ofiara często nieświadomie może obezwładnić ratownika i mogą razem utonąć.

ASPEKTY PRAWNE

Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym ( Dz. U. z dnia 20 października 2006 r.)

Art. 3.

7) pierwsza pomoc - zespół czynności podejmowanych w celu ratowania osoby

w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego wykonywanych przez osobę

znajdującą się w miejscu zdarzenia, w tym również z wykorzystaniem

udostępnionych do powszechnego obrotu wyrobów medycznych oraz produktów leczniczych;

8) stan nagłego zagrożenia zdrowotnego - stan polegający na nagłym lub

przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający podjęcia