Pielęgnowanie dziecka z chorobami układu nerwowego.
Do głównych chorób układu nerwowego zaliczamy:
Udar mózgu;
Krwotok podpajęczynówkowy;
Zapalenie opon mózgowych;
Urazy czaszkowo-mózgowe;
Guzy mózgu;
Padaczka.
Pielęgnacja dzieci z tym schorzeniami wymaga szczególnej fachowości i kompetencji ze strony personelu ponieważ stany te mogą doprowadzić do długotrwałej nieprzytomności.
Nieprzytomności jest to stan zaburzenia czynności ośrodkowego układu nerwowego polegający na wyłączeniu kory mózgowej. Stany nieprzytomności, czyli zaburzenia świadomości, można podzielić na:
Przedsenność- najlżejsza forma zaburzeń, charakteryzująca się lekkim przyćmieniem świadomości;
Senność- niepełna orientacja w otoczeniu;
Sopor- stan półśpiączkowy, chory reaguje na silne bodźce;
Śpiączka- głębokie zaburzenia świadomości, chory nie reaguje na żadne bodźce, wszystkie odruchy są zniesione.
Dziecko nieprzytomne jest całkowicie bezbronne i uzależnione od pomocy innych. Wymaga stałej obserwacji i profesjonalnej opieki w warunkach szpitalnych z pomocą aparatury monitorującej. Opiekując się dzieckiem nieprzytomnym pielęgniarka musi pamiętać o potrzebach fizycznych i psychicznych pacjenta.
Najwcześniej występujące problemy u chorego nieprzytomnego to:
Brak możliwości utrzymania drożności dróg oddechowych, brak odruchu kaszlowego i połykania;
Zniesienie czucia bólu i brak możliwości poruszania się;
Zaburzenia funkcji wydalania stolca i moczu;
Trudności lub całkowity brak możliwości przyjmowania posiłków i płynów;
Zaburzania termoregulacji i trudności w utrzymaniu stałej temperatury ciała, brak możliwości utrzymania higieny osobistej;
Niebezpieczeństwo wystąpienia powikłań ze strony układu krążenia, oddechowego, kostno-mięśniowo-stawowego i skóry.
Do głównych zadań pielęgniarki w opiece nad dzieckiem nieprzytomnym należy;
Przygotowanie stanowiska;
Prowadzenie obserwacji pacjenta pod kątem świadomości, ciśnienia tętniczego, tętna, oddechu, powłok skórnych i błon śluzowych;
Utrzymuje drożność dróg oddechowych i prawidłową wentylacje pacjenta;
Układa pacjenta w pozycji bezpiecznej, stosuje rurkę ustno-gardłową;
Somatycznie usuwa wydzielinę z górnych dróg oddechowych i oskrzeli;
Prowadzi toaletę rurki tracheostomijnej lub intubacyjnej;
Zapewnia prawidłowe i wygodne ułożenie dziecka;
Zmienia pozycję co 2 godziny;
U dzieci pozbawionych napięcia mięśniowego wykonuje masaż,
Stosuje udogodnienia;
Zapewnia prawidłowe odżywienie;
Prowadzi kontrolę wydalania moczu i kału;
Utrzymuje higienę osobistą dziecka;
Utrzymuje stałą temperaturę ciała;
Zapewnia ochronę przed urazami w sytuacjach drgawek i pobudzenia ruchowego;
Zapobiega odleżyną.
Epilepsja jest chorobą, która powstaje w wyniku zaburzenia prawidłowej czynności mózgu; manifestuje się napadem padaczkowym:
Utrata przytomności;
Upadek na ziemię;
Może wystąpić krzyk lub jęk spowodowany nagłym skurczem mięśni klatki piersiowej i brzucha,
Szczęki silnie zaciśnięte;
Głowa odchylona ku tyłowi;
Kręgosłup wyprężony,
Kończyny dolne wyprostowane,
Gałki oczne nieruchome, źrenice szerokie niereagujące na światło;
Drgawki rąk, nóg i mięśni twarzy;
Ślinotok (pienista wydzielina);
Skurcz mięśni układu oddechowego powodujący wstrzymanie oddechu;
Twarz początkowo blada, stopniowo siniejąca;
W trakcie napadu następuje bezwiedne oddanie moczu i stolca.
Postawiona diagnoza pielęgniarska obliguje do podjęcia natychmiastowych działań pielęgniarsko-opiekuńczych:
Ułożyć chorego w bezpiecznym miejscu, w pozycji na boku;
Wezwać lekarza;
Nie przytrzymywać siłą, aby nie doprowadzić do urazu;
Zdjąć okulary, naszyjniki, rozluźnić ubranie;
Nie wolno niczego wkładać choremu do ust;
Nie wolno podawać żadnych środków leczniczych doustnie, aż do chwili uzyskania pełnej świadomości;
Leki można podawać drogą dożylną lub doodbytniczą na zlecenie lekarza;
Kontrolować parametry życiowe oraz pilnie obserwować dziecko uwzględniając stan świadomości;
Zapewnić odpowiednie warunki snu i wypoczynku po napadzie;
Udokumentować przebieg napadu i wykonanych czynności.