Czy temat tabu?
Śmierć - temat, który wydawałoby się towarzyszy nam na co dzień.
Trudno przejść obok słupa z nekrologiem nie zerknąwszy na nazwisko, przeżyte lata. Trudno przejść obojętnie widząc żałobny kondukt. Czasem ogarnia nas smutek, gdy to ktoś znajomy, młody, zmarły tragicznie. Niekiedy lęk, że może już niedługo my….. Czy jednak te nagłe refleksje powodują w nas jakiś rezonans, czy powodują zmianę w naszym zyciu, czy rozmawiamy o niej nie jak o następnym sensacyjnym wydarzeniu tylko o czymś z czym trzeba się oswoić, poznać i wyczekiwać z nadzieją? W dzisiejszym świecie tak bardzo nastawionym na afirmację szczęśliwego i długiego życia uciekamy przed wgłębianiem się w problem umierania, a co za tym idzie przed uświadamianiem naszych dzieci, ze śmierć to nie tylko koniec życia, ale że coś jeszcze…
.
Co dzieci wiedzą na temat śmierci, jak ją pojmują, czym ona dla nich jest. Oto niektóre ich wypowiedzi, które może rozjaśnią powyższy problem.
Maciek lat 6 : W mojej rodzinie umarła babcia. Bardzo ją kochałem. Czułem się strasznie. A nawet tragicznie. Mama nie kazała mi się na nią patrzeć, żebym się nie bał. No, żeby się mi nie przyśniła. Ja już jej nigdy nie zobaczę
Jola lat 7 : A ja płakałam jak umarł dziadek. Leżał w trumnie. To mama powiedziała, ze on śpi. A to nie była prawda. Bo dziadek się nie obudził. Zresztą jak miał się obudzić jak go zakopali. Wtedy krzyczałam, bo nie rozumiałam, że jak się umiera to się idzie do nieba. A ja się bałam, że on się tam obudzi pod tym piaskiem i się udusi.
Szymek lat 6: U mnie to nikt nie umarł. Ale gdyby tata umarł to bym nie miał, z kim porozmawiać, A jak i mama to bym musiał siedzieć w domu dziecka a ja tak bym ich kochał. Najczęściej ludzie chorują na raka. Jak ktoś umiera to trzeba mu zrobić taki znak „Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego .
Paweł lat 6: Ze mną nigdy nikt nie rozmawiał o śmierci. Ja to myślę, że śmierć to jest takie coś jak na przykład ktoś kogoś powiesi jak Janosika. Śmierć może być jeszcze jak ktoś kogoś ukrzyżuje. Po śmierci dusza idzie do nieba. Pan Jezus jak umarł to najpierw zmartwychwstał. Ja się boję śmierci. Dlatego, bo to może boleć. Ciało może boleć no bo dusza to nic nie czuje chyba.
Zosia lat 7:
Ja nie lubię słuchać o śmierci. Jak moja babcia umarła to tata mnie na siłę wziął, żebym ją zobaczyła. A ja się wyrywałam. I zobaczyłam tylko kawałek czarnego buta.
Julka lat 7: Śmierć to można zobaczyć w telewizji. Na przykład jak ktoś kogoś zastrzeli to ten drugi tak się wygina i leci krew. I on już leży bez ruchu. W filmie to tak na niby jest. Ale na wojnie to naprawdę. Ja się nie boję śmierci. No bo po co się bać. To tylko taka malutka minutka.
Grześ lat 7: A w grach komputerowych to można sobie umierać ile się chce. Tam to są dwa, trzy a nawet więcej żyć. Jak się jest sprytnym i szybkim to można wstawać i dalej walczyć.
Robert lat 6 :Wszyscy kiedyś umrą. To znaczy , że zamkną oczy i przestaną oddychać. I już się nie będą w ogóle ruszać. Bo jak ktoś jest stary albo chory to już nie ma siły chodzić. Tylko jest takie coś co nie umiera nigdy To się nazywa dusza. To ona idzie do nieba. To tak Pan Bóg urządził żeby człowiek się nie męczył.
Gosia lat 6 :Ludzie, co już umarli to są w niebie albo w czyśćcu To trzeba się za nich modlić. Mama mówiła mi że moja siostrzyczka jest Aniołkiem. W ogóle to duzo tych Aniołków. Tam na cmentarzu to tak dużo małych grobków. I dużych też.
To tylko kilka wybranych wypowiedzi. Dzieci rozmawiają na temat śmierci bez skrępowania. Niektóre przeżyły odejście kogoś bliskiego inne opierają się na wiedzy usłyszanej lub własnej wyobraźni. Nam dorosłym często się wydaje, że są pewne sprawy, o których dziecko wiedzieć nie powinno, ze jest zbyt małe, że nie pojmie wagi tegoż. Czy nie jest błędem chronienie dziecka przed czymś tak oczywistym jak śmierć? Czy nie lepiej ukazać jej jako pomostu między tym a przyszłym życiem? Czy rodzice nie powinni być odpowiedzialni za taką wiedzę swoich dzieci, by później nie dochodziły do błędnych wniosków oglądając fantastyczne filmy czy grając w gry komputerowe gdzie śmierć nie znaczy zupełnie nic.