Zestaw 25
Deformacja klasycznego cyklu koniunkturalnego we współczesnej gospodarce - przyczyny, skutki.
Klasyczny cykl koniunkturalny oznacza brak ingerencji państwa w życie gospodarcze.
Interwencjonizm państwowy wymierzony jest w cykl wahań gospodarki rynkowej.
Interwencjonizm jest jedną z głównych przyczyn deformacji współczesnego cyklu koniunkturalnego.
Deformacja stanowi skutek przemian społeczno - ekonomicznych gospodarki o charakterze strukturalnym.
Deformacja cyklu powoduje że coraz częściej stosuje się koncepcje dwu - fazowego cyklu koniunkturalnego.
Zgodnie z nią wyróżnia się dwie fazy cyklu:
Recesja (faza zniżkowa),
Ekspansja (faza zwyżkowa).
W krajach wysoko rozwiniętych cykl koniunkturalny zmienił się w następujący sposób:
Nastąpiło wyraźne skrócenie długości trwania cyklu , z 7 - 11 lat (klasyczny) do 6,5 - 9 lat (zdeformowany).
Długość faz cyklu jest zróżnicowana i także faza ekspansji trwa od 3 do 5 lat a recesji od 2,5 do 4 lat.
Amplituda cyklu jest niewielka i dodatnia.
Cykle gospodarcze w krajach przechodzących transformację systemową cechuje się:
Długość cyklu od 3 do 6,5 roku,
Długość faz wzrostowych waha się od 2 do 3,5 roku a spadkowych od 1 do 3 lat.
Amplitudy cyklu są wyraźniejsze niż w dojrzałych gospodarkach.
Współczesny cykl koniunkturalny ma charakter międzynarodowy i podlega synchronizacji w krajach wysoko rozwiniętych. Efekt ten dotyczy zwłaszcza tych krajów, które należą do ugrupowań integracyjnych.
Amplituda wahań - Występuje zmniejszona amplituda wahań wokół linii trendu. Cykl o zmniejszonej amplitudzie wahań określa się jako cykl spłaszczony. Rząd prowadząc politykę gospodarczą dąż y do tego, aby przedłużyć fazę ekspansji oraz skracać i spłycać fazę recesji. Współcześnie w krajach wysoko rozwiniętych recesja często nie oznacza tradycyjnie (tak jak w cyklu klasycznym) ujemnego tempa wzrostu PKB, (czyli spadku PKB) a przejawia się jedynie zmniejszeniem tempa wzrostu. Dlatego też wahania produkcji w cyklu współczesnym są znacznie płytsze niż w cyklu klasycznym a cechą charakterystyczną cyklu współczesne- go jest zmniejszona amplituda wahań.
Pojęcie i typy bezrobocia.
Bezrobocie - zjawisko polegające na tym, że część osób w wieku produkcyjnym , zdolnych i gotowych do pracy na typowych warunkach występujących w gospodarce, pozostaje bez pracy, pomimo podejmowanych poszukiwań pracy.
Bezrobocie związane z niedopasowaniami strukturalnymi może występować zarówno w sytuacji równowagi na rynku pracy, a więc gdy całkowita podaż siły roboczej jest równa całkowitemu popytowi na siłę roboczą, jak i w sytuacji nierównowagi na rynku pracy. Ten rodzaj bezrobocia obejmuje bezrobocie frykcyjne i bezrobocie strukturalne.
Bezrobocie frykcyjne stanowi niemożliwy do obniżenia minimalny poziom bezrobocia, występujący w każdym dynamicznym społeczeństwie.
Bezrobocie strukturalne powstaje z powodu niedostosowania kwalifikacji pracowników i zapotrzebowania pracodawców w sytuacji, kiedy struktura popytu i produkcji nieustannie się zmieniają.
Bezrobocie wynikające z niedostatku popytu (keynesowskie) pojawia się wtedy kiedy faktyczna produkcja jest mniejsza od produkcji potencjalnej.
Bezrobocie klasyczne oznacza rodzaj bezrobocia pojawiający się wtedy, kiedy płaca jest rozmyślnie utrzymywana powyżej poziomu, przy którym krzywe podaży pracy i popytu na pracę się przecinają.
Bezrobocie dobrowolne występuje wówczas, gdy bezrobotni należą do zasobu pracy, lecz z własnej woli nie chcą podjąć pracy przy danym poziomie płacy.
Bezrobocie przymusowe występuje wówczas, gdy ludzie chcą pracować za obowiązujące stawki płac, lecz nie mogą znaleźć pracy.
Bezrobocie koniunkturalne - bezrobocie związane z osłabieniem ogólnej aktywności gospodarczej.
Bezrobocie nierównowagi - bezrobocie związane z nadwyżką globalnej podaży pracy nad globalnym popytem na pracę.
Bezrobocie równowagi - bezrobocie występujące w sytuacji równowagi na rynku pracy.
Równowaga na rynku pieniądza.
Równowaga na rynku pieniądza istnieje wówczas gdy wielkość zapotrzebowania na realne zasoby pieniądza jest równa wielkości zaoferowanej.