Zestaw 7

Krzywa Phillipsa a oczekiwania inflacyjne.

Zależność między inflacją a bezrobociem została zbadana przez A. W. Philipsa w 1958 roku. Pokazał on statystyczną zależność między inflacją płac a poziomem bezrobocia , odkładając stopę inflacji płac na osi pionowej, a stopę bezrobocia na osi poziomej, otrzymano zbiór punktów przedstawiających wyniki obserwacji dla każdego roku. Krzywa, która najlepiej pasowała do otrzymanych punktów, stała się znana jako krzywa Philipsa.

Przedstawia ona ujemną zależność między inflacją a bezrobociem.

Krzywa Philipsa jest wypukła do początku układu współrzędnych. Kształt ten wyjaśnia się tym, że przy wzroście popytu globalnego początkowo istnieje ogromna nadwyżka siły roboczej, która może zostać zatrudniona, aby zaspokoić zwiększony popyt, bez potrzeby znacznego podnoszenia płac. Jednak w miarę wyczerpywania się zasobów siły roboczej, przedsiębiorstwa muszą oferować coraz wyższe płace, aby zdobyć potrzebną siłę roboczą. Położenie krzywej Philipsa zależy od poza popytowych czynników wywołujących inflację i bezrobocie, takich jak: bezrobocie frykcyjne i strukturalne oraz inflacja kosztowa, inflacja strukturalna i wywołana kosztami.

Jeśli któryś z czynników zmieni się tak, że wzrośnie stopa inflacji lub stopa bezrobocia, to krzywa przesunie się w górę, w prawo.

Krzywa Philipsa wydawała się stawiać przed rządami prosty wybór w polityce gospodarczej. Mogą one mianowicie wybierać między bezrobociem a inflacją.

Niższe bezrobocie może być uzyskane kosztem wyższej inflacji i odwrotnie. Niestety, doświadczenia pokazują, że poza krótkim okresem taka prosta zależność nie istnieje. Krzywa Philipsa nie jest stała, tzn. że przesuwa się w górę w takich warunkach wraz ze wzrostem oczekiwań inflacyjnych.

Kraj, który wybiera zbyt dużą stopę inflacji, stwierdzi, że jego krzywa Philipsa przesuwa się w górę. W takich warunkach władzę mają niewielki wybór miedzy inflacją a bezrobociem. Prowadzi to do wniosku, że krzywa Philipsa w długim okresie jest linią pionową

Dokonaj analizy graficznej przepływów pieniężnych pomiędzy gospodarstwami domowymi, przedsiębiorstwami i państwem.

C - konsumpcja

S - oszczędności

I - inwestycje

G - wydatki państwa na zakup dóbr i usług

C + I + G - - ta wartość produkcji krajowej wraz z podatkami pośrednimi,

Te - podatki pośrednie

B - płatności transferowe

Td - podatki bezpośrednie

Yd - dochody rozporządzalne

C - to wydatki gospodarstwa domowego na zakup dóbr konsumpcji trwałego i nietrwałego użytku lub usługi.

G - to nie wydatkowana część dochodu rozporządzalnego stąd Yd = S + C

G - obejmują wydatki na oświatę, ochronę zdrowia, infrastruktury technicznej, kulturę, ochronność.

I - inwestycja przedsiębiorstw, inwestycje w kapitale trwałym i obrotowym. Z makroekonomicznego punktu widzenia inwestycje giełdowe to nie są inwestycje bo nie przyciągają się do ………………………. wytwórczych gospodarki

Co to są autonomiczne stabilizatory koniunktury i jak wpływają na gospodarkę (przykład).

Autonomiczne stabilizatory koniunktury - narzędzie polityki fiskalnej działające au-tomatycznie jako czynnik stabilizujący gospodarkę. Zaliczamy do nich progresywny sys-tem opodatkowania, zasiłki dla bezrobotnych. Redukują one część wahań gospodarczych.

---