Niech 31 będzie funkcją wymierną zmiennej rzeczywistej x (zobacz definicję 1.1) w postaci:
(3.1)
w której stopień licznika n nie jest mniejszy od stopnia mianownika m (n > m). Wówczas, dzieląc wielomian Wa przez wielomian Wm możemy zapisać funkcję wymierną 31 w postaci równoważnej:
(3.2)
gdzie stopień wielomianu jest już silnie mniejszy od stopnia wielomianu W (l < m). Ponieważ całkowanie wielomianu (w naszym przypadku wielomianu lk m) nie sprawia żadnych trudności, więc ze wzoru (3.2) wynika, iż ustalenie metod całkowania funkcji wymiernych można sprowadzić do podania procedury obliczania całek nieoznaczonych tylko z takich funkcji wymiernych, w których stopień licznika l jest silnie mniejszy od stopnia mianownika m(l < m). Powyższe spostrzeżenie odnotujmy w postaci następującej:
Uwaga 3.1
Jeśli mamy obliczyć całkę nieoznaczoną z funkcji wymiernej, w której stopień licznika nie jest mniejszy od stopnia mianownika, to w pierwszej kolejności należy wykonać dzielenie licznika przez mianownik, tj. wykonać dzielenie wielomianu przez wielomian.
Uwaga 3.2
Całkowanie funkcji wymiernych można ograniczyć do przypadku całkowania wyłącznic funkcji wymiernych, w których stopień licznika jest silnie mniejszy od stopnia mianownika.
Uwaga 33
Od tego momentu będziemy rozważać wyłącznie funkcje wymierne 31 w postaci:
(3.3)
w których l < m oraz ułamek jest nieskracalny, co oznacza, że nie istnieje wielomian Qk stopnia k>0 taki, że Qk * 0 i Qk * 1, który byłby podzielnikiem zarówno wielomianu Wt jak i wielomianu Wm.
Załóżmy teraz, że funkcję wymierną (3.3) spełniającą założenia sformułowane w uwadze 3.3 można, zgodnie z twierdzeniem 1.1, przedstawić w postaci skończonej ilości ułamków prostych I. lub II. rodzaju (zobacz wzory (1.3) i (1.4)) lub jak mówimy krócej: rozłożyć na ułamki proste. Stąd wynika, że całkowanie funkcji wymiernych (3.3) sprowadza się do umiejętności całkowania ułamków prostych, które jak już wiemy, też są funkcjami wymiernymi, ale spe-q'alnej postaci.
27