Bajki rozwijające sprawność językową dzieci3

—    To są ziemniaki albo inaczej kartofle — odpowiedziała mu locha.

—    Ziemniaki są bardzo smaczne! — zachrząkał inny warchlak.

—    Jadłeś kiedyś ziemniaki? — spytał Mokrą Łapkę jeden z warchlaków.

—    Chyba nie — mruknął niepewnie Mokra Łapka.

—    Jak wyglądają te ziemniaki?

—    Nie przyglądaliśmy się im — odpowiedział warchlak

—    bo nie było na to czasu. Poza tym było dość ciemno. Mają różne kształty i są schowane w miękkiej ziemi. Trzeba je wygrzebywać, ale my to świetnie robimy.

—    Nie mam takiego ryja jak wy — stwierdził niedźwiadek. — Musiałbym chyba wygrzebywać je łapami. Może wybiorę się z wami na te ziemniaki.

—    Chodź z nami! — zawołały zadowolone warchlaki

—    Na pole pójdzie cała wataha dzików. Przyjdź tam w nocy.

—    Gdzie jest to pole? — zapytał Mokra Łapka. — Nie wiem, czy tam trafię.

Locha postanowiła wytłumaczyć Mokrej Łapce, jak może trafić na kartoflisko:

—    Trzeba iść tak, jak idziesz na Bocianią Łąkę, ale kartoflisko jest trochę dalej. Kiedy wyjdziesz na łąkę, idź skrajem lasu. Dalej łąka się kończy, a zaczyna się pole ziemniaczane, czyli kartoflisko. Zresztą, od lasu trafisz na pole po dziczych śladach.

Warchlaki straciły ochotę do rozmowy. Poczuły senność i szukały zacienionego miejsca w zaroślach, żeby się zdrzemnąć. Locha obserwowała je uważnie, bo była bardzo troskliwą matką.