Bajki rozwijające sprawność językową dzieci9

— Czekaj! — zawołał Mokra Łapka. — Nie skacz tak, żabo! Przestraszyłaś mnie.

Żaba zatrzymała się i popatrzyła na misia.

— To raczej ty mnie przestraszyłeś. Twoje szerokie łapy człapiące po kałuży wzbudzają przerażenie u żab.

— Nie trzeba uciekać — Mokra Łapka się zatrzymał.

— Chodzę ostrożnie. Nie zadepczę żadnej żaby.

— Jestem ci bardzo wdzięczna za tę ostrożność — kpiła sobie żaba. — Dobrze, że zdążyłam wyskoczyć. Wolę raczej liczyć na własną skoczność niż na twoją uprzejmość.

— Bardzo przepraszam — powiedział Mokra Łapka.

— W każdym razie widzę, że przynajmniej żaby cieszą się z deszczu.

— O tak, deszcz sprzyja żabom — potwierdziła żaba.

— W czasie deszczu żaby się nie nudzą. Szkoda, że niedługo będzie zima. Dobrze byłoby, żeby zawsze była jesień, dużo deszczu, a przynajmniej dżdżu i żeby wszędzie były kałuże.

— Raczej sobie tego nie życzę — stwierdził Mokra Łapka. — Żaden niedźwiedź nie przepada za deszczem, chyba że pada od czasu do czasu.

Żaba nie zamierzała dłużej siedzieć w jednym miejscu. Bardzo chciała popływać, więc skoczyła do drugiej kałuży i rozmowa się skończyła. Mokra Łapka poczłapał dalej leśną dróżką, omijając kałuże, żeby nie przydepnąć żadnej żaby. Pod starą czeremchą przykucnął zmoknięty zając. Trząsł się z zimna.

— Parszywy deszcz — przywitał Mokrą Łapkę.

— Nie przesadzaj. Drżysz z zimna, bo siedzisz. Ja chodzę i nie marznę.

— To żadna przyjemność biegać po deszczu. Dowiedz się, przemądrzały niedźwiedziu, że my, zające, raczej biegamy niż chodzimy. Chodzenie jest lepsze dla dużych i ciężkich zwierząt. Zające są skoczne. Nasze tylne nogi są dłuższe od przednich. Dobrze się na nich skacze, ale gorzej się chodzi.

— To sobie poskacz — poradził Mokra Łapka.

— Nie lubię wpadać w kałuże. Jest ich za dużo w lesie.

— Jeśli będziesz tu długo siedział, lis może cię wywęszyć. Wszystkie lisy marzą o takich siedzących zającach, do których można blisko podpełznąć. Nie wiadomo, czy już się gdzieś nie czai w pobliżu. Może tylko czeka, kiedy odejdę, żeby na ciebie skoczyć.

— Co ty mówisz, Mokra Łapko! — przestraszył się zając i zastrzygł uszami. — Czyżbyś widział lisa w gąszczu albo w chaszczach?

— Lisa trudno zobaczyć, jeśli się przyczai, dobrze o tym wiesz — odpowiedział Mokra Łapka.

— Wobec tego, nie będę tu dłużej czekać — zdecydował zając i wyskoczył jak z procy.

— Bardzo łatwo jest nabrać zająca — powiedział do siebie Mokra Łapka. — Zające nie wiedzą, że lisy też nie lubią deszczu. Siedzą teraz w swoich przepastnych norach i pewnie drzemią w najlepsze.

W tym momencie przyszedł mu do głowy pomysł na wierszyk. Zaczął go sobie mruczeć pod nosem przytupując rytmicznie.

Dobrze się śpi, gdy pada deszcz,

Zwłaszcza w głębokiej norze.

W taki jesienny, dżdżysty dzień Zając biegać nie może.