DSCN0521

Tg ■ OcoiWflu I klncnnuyka cwolwcnlowych pt/cklmlni walcowych

Najczęściej rozwiązywane zadanie / geometrii zazębieniu skośnego to wyzna-ezanie sumy współczynników korekcji obu kół, gdy (Inne są liczby zębów r, i :_Jt nominalny kąl zarysu (w przekroju normalnym) or„. moduł normalny «i„, ki|t pochylenia linii śrubowej zęba na walcu podziałowym (i oraz gdy zadana jest odległość osi kcSI ri„,. Kolejność postępowania jest taka sama jak przy zębach prostych (pkt 2.1.9). Początkowo oblicza się wartość nominalnego kąta przyporu w przekroju czołowym ot, z zależności (2.65), a następnie wyznacza się z przekształconego wzoru (2.77) wartość tocznego kipa przy poru w płaszczyźnie czołowej a_lw. W dalszej kolejności z wzoru (2.78) można wyznaczyć wartość .v, ł-.yj.

W przypadku obliczania rzeczywistej odległości osi, gdy dane s<| wartości: r₍, V| i Vj oraz »i„ i //, stosuje się wzór (2.78), a nustępnic wz.ór (2.77).

2.2.4. Wskaźnik przyporu zazębienia skośnego

Długość odcinka przyporu w przekroju czołowym wyznaczona jest tak jak dla zębów prostych, przy przyjęciu oczywiście odpowiednich wielkości i parametrów przekroju czołowego. Ze względu na śrubowe położenie zęba, rzeczywista droga zazębienia jednej pary zębów dodatkowo przedłuża się o wartość (rys. 2.52)

(2.80)

2.52. Wyznaczanie wskaźnika przyporu zazębienia skośnego

Stąd całkowiiu długość odcinku przyporu będzie sumą:

WM

i

2,2. Ocomcłrln k61 walcowych o zębach nkołnych    74

l»r/.cz analogię można zapisać zależność na wskaźnik zazębienia śrubowego, będący sumą wskaźniku czołowego n, i poskokowego r.,\

b»-g.+c„.    (2.82)

Wskaźnik zazębienia czołowy, będący stosunkiem długości odcinka przyporu do podzinlki zasadniczej określanej w przekroju czołowym, wyznacza się podobnie jak przy zębach prostych:

_ »« -^:i(^t8tt_<i-tg»,w)-bił0ggo-»g«.w)    ₍₂₈-

' Pib    2n

Wskaźnik poskokowy wskazuje, ile dodatkowo zębów znajduje się w zazębieniu w wyniku pochyleniu linii śrubowej zęba. Oblicza się go jako stosunek odcinka g, do podzialki zasadniczej w przekroju czołowym:

, _ (b __ Mg P_b /y tg/kosa, b_wsin/J

6« ■* — “ —————* m ■    ■ —-.    (2.84)

Pu, p, cos «, rtm.    nm.

——""Cos a, cos li '

Sumaryczny wskaźnik zuzębicnia w przypadku zębów skośnych przybiera wartości znacznie większe niż w przypadku zębów prostych, przez co uzyskuje się lepszą płynność zazębieniu, mniejszy pulsucję obciążeniu, spokojniejszą i cichszą pracę całej przckludni. Wadą jest tu pojawienie się siły wzdłużnej powodującej osiowe obciążenia łożysk. W celu uniknięciu większych sił poosiowych zaleca się przyjmować fi -8°+ 15°, choć spotyka się koła o kącie fi do 25°, zwłaszcza przy malej szerokości uzębieniu. Przy zastosowaniu zębów daszkowych siły wzdłużne na obu wieńcach znoszą się wzajemnie i dlutego przy zębach daszkowych przyjmuje się większe wartości kąta fi, nawet do 40°.

Warto tu nadmienić, że w zazębieniu Nowikowa (zarys kołowy), w którym czołowy wskaźnik zazębienia jest teoretycznie równy zeru, ciągłość zazębienia jest zachowana dzięki zastosowuniu zębów skośnych i wynikającemu stąd poskokowe-mu wskaźnikowi zazębienia.

2.2.5. Długość linii styku

W przekładniach z kołami o zębach śrubowych ważną rolę, zwłaszcza w dynamice zazębienia i obliczeniach wytrzymałości stykowej zębów, odgrywa sumaryczna długość linii styku zębów, która w pewnych sytuucjach konstrukcyjnych może być stała, a w innych może się zmieniać. Na rysunku 2.53 przedstawiono obraz linii styku zębów na płaszczyźnie przyporu dla przypadku kiedy sumaryczna długość linii styku będzie się zmieniać. W sytuucji zaznaczonej na rys. 2.53a długość ta będzie minimalna. Nieznaczny obrót kół wywoła (rys. 2.53b) zmniejszenie się długości odcinka /, o taką samą długość, o jaką ulegnie wydłużeniu