DSCN1578

nas na śmierć?

Riposta

243

aszych stosunków, sligii, aby przeciw -Lółistnienia. Rów-;u między obiema

trrorystyczne, nie Idzi a i, że jeśli wy-jwadzenic poko-iwiony na mroki

:arz stanu, Piero dowe; o prawne Iczany z posza-^kre tarza stanu wygłoszonym zobec zagroże-i przygotowania je również prawem mię-

e porównanie ciót jako in-; prawo wania dia masowe, tym współ-jest oddzie-vzywa je do iżna dzisiaj ia w czasie v okresach

Maciej Mrozowski kreśli następujący schemat powiązań współczesnych aktach terroru⁵:

Politycy / Instytucjo władzy Akt terroru ą— Terroryści —> Media masowe

Ludzie / Społeczeństwo

Media — zwłaszcza te wielkie, masowe — informując o aktach terrorystycznych i komentując je, oczywiście ich nie pochwalają, a z reguły przeciwnie — ostro ganią, przy czym po informacje same zwracają się do władz różnych szczebli. VPszystkie rządy na święcie mocno potępiają akty terroryzmu, a ich wystąpienia są zazwyczaj relacjonowane w mediach i na ogół silnie nagłaśniane. W krajach, w których utrzymuje się duże zaufanie między społeczeństwem a władzą, oficjalne apele wywierają zamierzony skutek. Przykładem mogą być przemówienia prezydenta Georgea VGC Busha po ataku dokonanym 11 września. Nawet on miał jednak wpływ głównie na opinie Amerykanów, a w innych krajach jego apele były odbierane niekoniecznie pozytywnie, lecz selektywnie, a nawet niekorzystnie interpretowane przez rodzime media i opinię społeczną.

Gdy z kolei władze państwowe ostro występują przeciw terrorystom, krajowe media zazwyczaj silnie je popierają. Czasami nawet zbyt ochoczo i pochopnie przyjmują stanowisko rządowe, porzucając swą rolę sceptycznych kontrolerów władzy. Zdecydowanie występują przeciw akcji terrorystycznej, jej motywom i wartościom.

Alex Schmid i Janny de Graaf wskazują, że w obliczu terroryzmu „rząd i siły bezpieczeństwa są w gruncie rzeczy głównymi źródłami informacji dia mediów”⁶.

* M. Mrozowski, Terrorysta medialny demon XXI wieku £w=] G. D^bkowiski (red.), Rererendissimae Halinae Satkiewicz cum magna aestimatione. Instytut Dziennikarstwa UW. Warszawa 2008. a. 255.

* A. Schmid. J. de Graaf, VIołence os Communication. Sagę, Beverły Hills

1982, s. 98.