DSCN2830

| w lesie ,leśe

§ 41. Uproszczenie grup spółgłoskowych. Różne typy uporiafrl sprzyjają osłabieniu artykulacyjnemu głosek, które może — najczęśę^ w swobodnej i szybkiej wymowie — doprowadzić do zaniku (redukcji) pd nych spółgłosek w grupach spółgłoskowych.

1) Regularnemu uproszczeniu ulegają grupy spółgłoskowe w niektórym często używanych formach wyrazowych, np.: seśćset -jjjj Seśset || se set || seiset, p’eńćset —*■ p’ińcet, pożondny —* poźo’tiy, tseba II ćseba —> ćeba || csea || ćea || ća, uźendńik—* uze’ńik,

bezvzglendńe —► bezvzgle‘ńe jf bczglendńe [| be'zgle~ńe.

W liczebnikach p 'ietnaśće, jyev 'ietnaśće, p 'ieńjyeśont, seźjyeśont foruj, uproszczone stanowią normę wymawianiową. Nieuproszczone postaci ty* liczebników: p‘ientnaśće, £ev’ientnaśće, p’ień^eśont^^jp’ieńćfreśontfj^ sztuczne, pretensjonalne i źle świadczą o językowych umiejętnościach użytkowników.

2) Regularnemu uproszczeniu ulegają również grupy spółgłoskowe -jft. —* -sk-, -fstf- —» -stf-, np.:

krakofsk’i —► krakosk’i, krulefsk’i —> krulesk’i, ięzykoznafstfo    ięzykoznastfo,

vykonafstfo —> yykonastfo.

c42-^p0<

0*1 ot

so^iedż

do°^llC

ru&^a’

U^a

tka-