larsen1090

1090 III Anestezjologia specjalistyczna

teczna przedoperacyjna podaż płynów, która pozwoli zapobiec odwodnieniu, hipowolemii i hipo-glikemii.

J Z tego powodu u dzieci, w przeciwieństwie do dorosłych, konieczne są schematy odżywiania przedoperacyjnego, uzależnione od wieku pacjenta.

4.4 Premedykacja

Premedykacja ma na celu opanowanie lęku i uspokojenie dziecka, stłumienie niepożądanych odruchów, ograniczenie zapotrzebowania na anestetyki wziewne czy uzupełnienie znieczulenia ogólnego złożonego z opioidem i mieszaniną tlenu z podtlenkiem azotu.

Postępowanie praktyczne w tych przypadkach

jest następujące (tab. 39.9):

►    Dzieci poniżej 6 miesiąca, otrzymujące co 3-4 godz. mleko matki, mleko, mleko modyfikowane lub pokarmy stałe, po raz ostatni karmi się 4 godz. przed rozpoczęciem znieczulenia. Klarowne płyny, jak osłodzona herbata czy sok jabłkowy, można podać jeszcze 2 godz. przed znieczuleniem.

►    Dzieci powyżej 6 miesiąca życia powinny otrzymać ostatni posiłek (mleko matki, mleko, mleko modyfikowane lub pokarmy stałe) 6 godz. przed znieczuleniem.

►    Dzieci powyżej 3 lat nie należy karmić 6-8 godz. przed znieczuleniem. Zezwala się na spożywanie klarownych płynów do (2)-3 godz. przed znieczuleniem.

►    Wyczekiwanie ustalonych okresów' karencji pokarmowej po wypadkach jest często pozbawione sensu, ponieważ czas opróżniania żołądka ulega wydłużeniu. Istotniejsze znaczenie ma okres, jaki upłynął od ostatniego posiłku do zaistnienia nieszczęśliwego zdarzenia. U dzieci operowanych po wypadkach nie powinno się wykonywać znieczuleń przez maskę.

►    W przypadkach podwyższonych wartości he-matokrytu, bardzo wysokiej temperatury otoczenia albo przedłużającego się oczekiwania na początek znieczulenia, należy się liczyć przed operacją z koniecznością dożylnej podaży płynów infuzyjnych.

►    W razie braku specjalnych przeciwwskazań, małe dzieci mogą być ponownie karmione ok. 3-4 godz. po nieskomplikowanych zabiegach.

Tabela 39.9 Okresy karencji pokarmowej (w godz.) u dzieci

Wiek    Pokarmy stałe Klarowne

lub mleko    płyny

< 6 miesięcy    4    2

6-36 miesięcy    6    3

Od 3 lat    8    3

J Najważniejszym celem premedykacji jest wystarczająca sedacja dziecka, umożliwiająca wprowadzenie do znieczulenia bez krzyku i gwałtownej reakcji obronnej.

Mimo zaleceń i stosowania wielu różnych leków w premedykacji, nie znaleziono jak dotąd idealnego środka. Zależnie od preferencji anestezjologa wyróżnia się następujące metody postępowania:

-    wstrzymanie się od podania leków w premedykacji,

-    umiarkowaną sedację,

-    uśpienie wstępne.

4.4.1    Rezygnacja z premedykacji

Dzieci o masie ciała mniejszej niż 10 kg albo w wieku 6-12 miesięcy zazwyczaj nie otrzymują premedykacji. W niektórych ośrodkach chirurgii dziecięcej odstępuje się od premedykacji także u dzieci starszych. Postępowanie takie wynika z przekonania, że dzieci niesedowane lepiej współpracują z anestezjologiem, zwłaszcza jeśli udaje się uniknąć bolesnych zastrzyków. Warunkiem powodzenia tej metody jest pełne zaufanie do anestezjologa oraz przyjazne okoliczności wprowadzenia do znieczulenia w spokojnym otoczeniu i zwykle w obecności jednego z rodziców. Opisane postępowanie jest absorbujące, wymaga cierpliwości i umiejętności wczuwania się, i w związku z tym może być zastosowane nie u każdego dziecka i nie w każdej klinice.

4.4.2    Benzodiazepiny

Benzodiazepiny również u dzieci należą do najczęściej stosowanych leków w premedykacji. Eliminują lub tłumią strach i pobudzenie oraz wykazują synergistyczne działanie z opioidami. Z powodu niepewnego wchłaniania i bólu przy wstrzyknięciu domięśniowym, leki z tej grupy należy podawać wyłącznie doustnie, doodbytniczo lub donosowo.