larsen1178

1178 III Anestezjologia specjalistyczna

f Najpoważniejszym powikłaniem pozycji siedzącej jest zator powietrzny i spadek ciśnienia tętniczego.

Może także dochodzić do uszkodzenia skóry i nerwów obwodowych na skutek ucisku (n. kul-szowy) oraz zatkania dróg oddechowych.

Obowiązują następujące zasady, dotyczące układania pacjenta w pozycji siedzącej:

^ Przed właściwym układaniem pacjenta należy wypełnić łożysko naczyniowe przetaczając płyny infuzyjne oraz zabandażować obie nogi od palców po biodra, aby zapobiec zaleganiu kred w żyłach kończyn dolnych.

Po wprowadzeniu do znieczulenia ogólnego, stopniowo i powoli układa się pacjenta w pozycji siedzącej, kontrolując jednocześnie ciśnienie tętnicze i częstość akcji serca.

^ Górną część ciała unosi się pod kątem 60° w stosunku do poziomu, zgięte kolana umieszcza na wysokości serca, a głowę unieruchamia się z użyciem wieńca.

Obie nogi należy utrzymywać w możliwie najwyższym położeniu, co pozwoli stworzyć najkorzystniejsze warunki żylnego powrotu krwi oraz zwiększyć ciśnienie żylne: tym sposobem zmniejsza się ryzyko zatoru powietrznego.

^ Należy bezwzględnie unikać nadmiernego przygięcia głowy, które powoduje upośledzenie odpływu mózgowej krwi żylnej i przyczynia się do podwyższenia ciśnienia śródcza-szkowego. Poza tym silne wygięcie może prowadzić do niedokrwienia rdzenia kręgowego i w konsekwencji do objawów poprzecznego uszkodzenia rdzenia.

Po zakończeniu układania konieczne jest dokładne umocowanie rurki intubacyjnej oraz przewodów łączących z respiratorem, a następnie obustronna kontrola wentylacji płuc.

3.8.3 Ułożenie na brzuchu

Pozycja ta jest stosowana przede wszystkim przy operacjach dyskopatii, niekiedy również podczas zabiegów w obrębie tylnego dołu czaszki (ryc. 41.10). Obowiązuje następująca zasada:

ł W pozycji na brzuchu należy zawsze prowadzić wentylację kontrolowaną! Oddech spontaniczny prowadzi do hipowentylacji.

Ryc. 41.9 Pozycja siedząca do zabiegów w obrębie tylnego dołu czaszki.

Pacjenta układa się w sposób następujący:

Po wprowadzeniu do znieczulenia należy ostrożnie obrócić pacjenta z pozycji na plecach do ułożenia na brzuchu. Nie wolno przy tym nadmiernie prostować szyi ani ramion.

^ Głowę pacjenta układa się w położeniu neutralnym.

^ Wałki pod tułowiem umieszcza się w ten sposób, żeby możliwe były ruchy brzucha i klatki piersiowej. Bardzo ważna jest swoboda ruchomości powłok jamy brzusznej, aby uniknąć ucisku żyły głównej dolnej, co doprowadziłoby do upośledzenia powrotu krwi żylnej do serca i spadku ciśnienia tętniczego. Następujące miejsca należy otoczyć szczególną ochroną przed uciskiem: oczodoły, czoło, pachy, obręcz miednicy, kolana i prącie.

^ Rurka intubacyjna wymaga dokładnego umocowania, które wykluczy niezamierzoną ekstu-bację: ponowna intubacja w’ ułożeniu na brzuchu jest niemożliwa!

^ Następnie dokonuje się ponownej kontroli obustronnych szmerów oddechowych.

"*■ Znieczulenie można zakończyć dopiero po obróceniu pacjenta na plecy.

Nie wolno ekstubować znieczulonego pacjenta, ułożonego na brzuchu!

3.8.4 Ułożenie na boku

Ułożenie na boku stosuje się w przypadkach operacji w obrębie tylnego dołu czaszki, zabiegów wewnątrzczaszkowych w okolicy skroniowo-cie-mieniowej oraz chirurgicznego leczenia dyskopa-