larsen1324

1324 III Anestezjologia specjalistyczna

-    choroby naczyń obwodowych, u ok. 30%;

-    choroby płuc, u ok. 30%;

-    choroby nerek i choroby urologiczne, u ok. 20%;

-    niewydolność naczyń mózgowych, u ok. 13%;

-    choroby wątroby i choroby żołądkowo-jelitowe, u ok. 13%;

-    cukrzyca, u ok. 7%

3.4 Postępowanie

anestezjologiczne

3.4.1 Przygotowanie przedoperacyjne

Do głównych czynników ryzyka związanych z przeprowadzeniem operacji i znieczulenia należą zaburzenia czynności serca, układu oddechowego i nerek.

Kardiologiczne czynniki ryzyka powinny zostać zmniejszone przez optymalne postępowanie farmakologiczne w okresie przedoperacyjnym. Jeżeli występuje zaawansowana choroba wieńcowa, np. stenoza lewej tętnicy wieńcowej, wskazane jest przeprowadzenie wcześniej operacji przęsłowania wieńcowego (bypass wieńcowy).

Choroby układu oddechowego powinny być również leczone w okresie przedoperacyjnym, dotyczy to zwłaszcza zapalenia płuc i niedodmy, które są typowymi powikłaniami po resekcji tętniaka aorty brzusznej.

Powikłania nerkowe są także typowe dla operacji tętniaków aorty brzusznej. Powstają one prawdopodobnie przede wszystkim na skutek stosowania zacisków na aortę. Poprzez dobre nawodnienie pacjenta przed operacją ryzyko powstania ostrej niewydolności nerek zostaje zmniejszone.

W razie ostrego pęknięcia tętniaka aorty brzusznej odsetek powikłań jest istotnie wyższy, tym bardziej, że niemożliwe jest przeprowadzenie wystarczająco skutecznego przygotowania przedope-racyjnego.

3.4.2    Premedykacja

Jeżeli zabieg jest wykonywany planowo, można w rutynowy sposób zastosować premedykację, biorąc pod uwagę wiek i choroby współistniejące u pacjenta. W przypadku ostrego pęknięcia tętniaka zwykle premedykacja nie jest stosowana.

3.4.3    Wybór rodzaju znieczulenia

Zasadniczo do operacji tętniaka aorty brzusznej stosuje się techniki znieczulenia złożonego z opio-idami albo anestetykami wziewnymi lub łączne stosowanie obu tych rodzajów leków. Wybór powinien być indywidualny dla każdego pacjenta, tzn. uwarunkowany przede wszystkim występowaniem chorób poprzedzających.

U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i dobrą czynnością mięśnia sercowego kontrolowane stłumienie czynności układu krążenia za pomocą anestetyków wziewnych może być korzystne. Natomiast u pacjentów z ograniczoną czynnością serca lub jego niewydolnością i/lub poważnymi zaburzeniami rytmu wskazane jest znieczulenie złożone z opioidami lub TIVA, np. z remifentany-lem, ponieważ większe stężenia anestetyku wziew-nego mogą znacznie upośledzać czynność mięśnia sercowego i ciśnienie perfuzyjne. Często jednak w trakcie znieczulenia złożonego muszą zostać zastosowane leki krążeniowe, w celu usunięcia niepożądanych reakcji odruchowych, takich jak wzrost ciśnienia tętniczego i/lub tachykardia.

Odradza się łączenia znieczulenia ogólnego ze znieczuleniem zewnątrzoponowym, gdyż upośle-