larsen1418

1418 III Anestezjologia specjalistyczna

leży stosować koce ogrzewcze itp. oraz ogrzewać płyny infuzyjne, preparaty krwi i gazy oddechowe.

Kontrola stężenia glukozy we krwi. Zapasy gli-kogenu u małych dzieci są niewielkie. W związku z tym, pomimo stresowego zwiększenia wydzielania katecholamin, istnieje u nich niebezpieczeństwo hipoglikcmii. Dlatego s'ródoperacyjnie w sposób ciągły należy kontrolować stężenie glukozy we krwi i w razie potrzeby przetaczać roztwory glukozy starając się nie przekraczać górnego poziomu normy dla tego parametru. Duża ostrożność wskazana jest także u dzieci z urazem czaszkowo-mózgowym (zob. pkt 3.1). Celem szybkiego uzupełnienia niedoboru płynów nie można u nich stosować roztworów glukozy, lecz roztwory izotoniczne elektrolitów.

Zakończenie znieczulenia ogólnego i ekstubacja.

To, czy dziecko po zabiegu nadaje się do wybudze-nia i ekstubacji, zależy od różnych czynników:

-    czynności układu krążenia i układu oddechowego,

-    temperatury ciała,

-    stanu świadomości,

-    odruchów obronnych górnych dróg oddechowych,

-    rodzaju urazu,

-    rodzaju operacji.

Jeżeli ekstubacja zasadniczo jest możliwa, to może zostać przeprowadzona dopiero wtedy, kiedy spełnione są następujące wymogi:

-    brak działania resztkowego środków zwiotczających i/lub opioidów,

-    wystarczające odruchy obronne górnych dróg oddechowych,

-    temperatura ciała co najmniej 35-36°C,

-    brak powikłań płucnych, takich jak niedodma, zachłyśnięcie itp.,

-    brak objawów wstrząsu.

Przed ekstubacją powinno się ponownie odessać treść z żołądka i wystarczająco długo podawać 100% tlen.

4 Ciężkie oparzenia

Ciężkie oparzenia prowadzą do znacznych zaburzeń metabolicznych, oddechowych i krążeniowych, które wymagają intensywnej terapii. W zależności od rozległości i ciężkości oparzenia konieczne są u tych pacjentów liczne zabiegi ratujące życie, podtrzymujące czynność oraz zabiegi ko

Tabela 52.12 Stopnie ciężkości oparzeń
Stopień ciężkości	Charakterystyka
Stopień I	uszkodzony tylko naskórek; bolesny rumień, samoistne zagojenie po 48-71 godz.
Stopień II	zewnętrzne warstwy skóry znisz
(powierzchowny)	czone, pęcherze, rumień, który staje się biały pod wpływem ucisku
Stopień II (głęboki)	nieuszkodzone tylko najgłębsze warstwy skóry, skóra blada, pęcherze, obrzęk
Stopień III	cały naskórek oraz cała skóra właściwa zniszczone, obszar ten znieczulony, suchy, biały

smetyczne. Często zabiegi podtrzymujące czynność muszą być przeprowadzone zanim dojdzie do ustabilizowania stanu klinicznego pacjenta.

Podział oparzeń. W zależności od ciężkości uszkodzeń skóry wyróżnia się oparzenia 1, II i III stopnia (tab. 52.12).

Rozległość oparzenia określana jest jako procent powierzchni ciała według reguły dziewiątek:

-    głowa: 9%,

-    kończyny górne: każda 9%,

-    tułów: 36%,

-    kończyny dolne: każda 18%.

U dzieci głowa jest większa i stanowi 10 do 19% powierzchni ciała.

4.1    Bezpośrednie skutki oparzeń

Oparzenia poza bezpośrednim uszkodzeniem skóry i głębiej leżących tkanek mogą także przebiegać z uszkodzeniem górnych i dolnych dróg oddechowych.

Zniszczenie skóry i mikrokrążenia prowadzi do aktywacji leukocytów i uwolnienia mediatorów reakcji zapalnej oraz do rozwoju uogólnionej reakcji zapalnej. Miejscowo rozwija się obrzęk, który przy wyższym stopniu oparzenia prowadzi do znacznej utraty osocza, co wiąże się z koniecznością masywnej substytucji płynami.

4.1.1    Bezpośrednie uszkodzenie dróg oddechowych

Oparzenia mogą prowadzić do urazu inhalacyjnego dróg oddechowych: