M Feld TBM251

251

7.2. Typizacja procesów technologicznych

-    masa-jeden znak,

-    wielkość produkcji rocznej - jeden znak.

Szczegółowa budowa członów II jest podana w klasyfikatorze w odpowiednich tablicach klasyfikacyjnych^]).

W ostatnim okresie klasyfikację części prowadzi się za pomocą komputera. Zastosowanie komputera odciąża projektanta od mechanicznych czynności wyszukiwania i zastosowania poszczególnych informacji o zbiorach, pozostawiając mu jedynie decyzje na podstawie wyników pracy maszyn. Wymaga to jednak określenia jednolitej metody postępowania oraz ustalenia jednoznacznych kryteriów wyboru, a także wprowadzenia do maszyny zakodowanych informacji o poszczególnych częściach. Dzięki zastosowaniu komputera uzyskuje się znaczną oszczędność czasu i przyspieszenie czynności związanych z analizą zbiorów.

Obszary zastosowań klasyfikacji części maszyn są dość rozległe. Podstawowym zagadnieniem jest opracowanie typowych procesów technologicznych łącznie z unifikacją środków produkcji oraz automatyzacją projektowania procesów technologicznych. Bardzo istotna jest sfera działań normalizacyjnych, przez tworzenie zbiorów typowych i typoszeregów określonych części. Wykonanie klasyfikacji części maszyn daje też możliwość, oprócz opracowania typowych procesów technologicznych, zastosowania dla poszczególnych operacji, a niekiedy dla całego procesu, grupowych metod wytwarzania.

7.2. Typizacja procesów technologicznych

Typizację procesów technologicznych musi poprzedzić podział części maszyn na typy technologiczne podobne wg przyjętego klasyfikatora lub wg podziału dokonanego w zakładzie we własnym zakresie. Podziału dokonuje się w celu otrzymania takich zbiorów części, aby dla każdego z nich można było opracować jeden proces technologiczny. Wszystkie części wchodzące w zakres jednego typu mogą być obrabiane w tych samych operacjach, tymi samymi metodami, tzn. przy jednakowej liczbie ustawień, jednakowych uchwytach i jednakowymi narzędziami.

Do podstawowych zalet typizacji procesów technologicznych należy zaliczyć:

1)    ujednolicenie w praktyce warsztatowej procesów technologicznych dla części technologicznie podobnych, a opracowanych przez różnych technologów;

2)    ujednolicenie normy czasów roboczych dla części technologicznie podobnych;

3)    stworzenie podstaw do unifikacji specjalnego oprzyrządowania i uporządkowania gospodarki narzędziowej;

4)    skrócenie czasu technologicznego przygotowania produkcji przez wykorzystanie typowego procesu oraz zastosowanie zunifikowanego oprzyrządowania;

5)    umożliwienie porównania poziomu stosowanej technologii w różnych zakładach dla części technologicznie podobnych;

6)    stworzenie podstaw naukowych do podnoszenia kwalifikacji technologów.

Tablice te znajdują się w tomie III Poradnika inżyniera w rozdz. XXII, WNT, 1994.