jak ludzie kłamia0043

210 Rozdział IV

co; podał Carze cztery czarne żetony. — Jesteś trochę za dobra w te klocki.

Cara skinęła głową. Wygrywała raz po raz. Jednocześnie przygotowywała grunt, podgrzewała atmosferę. Każda deklaracja, którą wygłaszała, miała krok po kroku tworzyć pewną iluzję rzeczywistości, wizerunek tajemniczej nieznajomej. (...) Cara oparła się na krześle i wbiła wzrok w Piersa.

—    Nie mam na sobie bielizny.

Powiedziała to nie zmieniając wyrazu twarzy. Czekała na sprawdzającego, ale nikt się nie odważył. (...)

—    Wiesz, że będziesz musiała to udowodnić? — spytał Pierś.

—    Sprawdzasz?

Potrząsnął głową.

—    Dosyć już ode mnie wygrałaś.

Cara zerknęła na mnie z ledwie zauważalnym uśmiechem, jakby mówiła: — A więc?

Wytrzymałem spojrzenie, ale milczałem. Uśmiechnęła się nieco szerzej, między wargami błysnęła biel zębów.

—    Kłamstwo.

—    A niech to szlag! — wybuchnął Pierś, gdy Cara opróżniała naczynie. Fortuna w kawałkach kolorowego plastiku. Jemu nie szło jednak o pieniądze.

—    To się chyba nazywa rozczarowanie — mruknął przeciągle. Mężczyźni wyglądali na przybitych. W myślach widzieli już soczysty, ukryty owoc, który zniknął, zanim zdążyli się nim nasycić. Kobiety obserwowały nową rywalkę z podziwem i obawą.²⁹

H. Macdonald, Teoria gier. Wyd. Amber, Warszawa 2001.