kpiup0075

LI 1. Technologiczność konstrukcji elementów obrabianych skrawaniem 59

Rys. 1.60

Część toczona w uchwycie sam ocen trującym:

a) źle — niepewne zamocowanie w uchwycie, brak wejścia i wyjścia narzędzia w toczeniu stożka;

b) dobrze — l₂ > J_lt wejście i wyjście narzędzia w A i B

4. Ukształtowanie elementu powinno umożliwiać swobodne wejście i wyjście narzędzia {rys. 1.57, 1.59 i 1.60) oraz dostęp do obrabianej powierzchni (rys. 1.54).

5. Otwory wiercone powinny być prostopadłe do powierzchni części zarówno od strony wejścia, jak i wyjścia wiertła (rys. 1.61).

Rys. 1.61. Otwory wiercone: al) źle, a2) dobrze; bl) źle, b2), b3) dobrze; cl) źle, c2) dobrze; di) źle, d2) dobrze — wtłoczenie z dużym przekroczeniem granicy sprężystości; 1 — materia! miękki, 2 — materiał twardy

W produkcji masowej elementy kształtuje się tak, aby można było wytwarzać je metodmi obróbki bezwiórowej (co szczegółowo omówiono w p. od 1.8 do 1.11) i aby udział robocizny obróbki skrawaniem był możliwie najmniejszy. W tym celu należy:

- dążyć do zmniejszenia powierzchni i liczby powierzchni obrabianych i tak je kształtować, aby kilka powierzchni można było obrabiać równocześnie, dzięki czemu zmniejsza się liczba operacji skrawaniem (rys. 1.58 i 1.59);

- tak kształtować półfabrykaty, aby ilość materiału do skrawania była możliwie mała (np. rys. 1.57c);

- dostosować kształt elementów obrabianych do zautomatyzowanych, bardzo wydajnych metod obróbki skrawaniem (np. elementów toczonych r— do obróbki na automatach do toczenia wzdłużnego, elementów szlifowanych obrotowych — do szlifowania bez-kłowego, rys. l,57c);

- dostosować kształt powierzchni obrabianych do obróbki wydajnymi narzędziami (np. do frezowania płaszczyzn zastosować głowicę frezową, rys. 1.59);

- stosować materiały o dobrej skrawalności (np. stale automatowe, mosiądz ołowiowy);