Wedyjski (wedycki). Język starszych Wed, najstarsza zachowana postać języka staroindyjskiego. Jest bardziej archaiczny niż sanskryt. Używany był w okresie XV-V w. p.n.e. Do najbardziej znanych Wed („świętych tekstów, ksiąg wiedzy”) zalicza się Rigwedą, Atharwawedą, Samawedę i Jadiurwedę.
Włoski. Należy do wschodniego odłamu rodziny romańskiej. Używany głównie w Italii, a także na Korsyce, Sycylii i w południowo-zachodnich kantonach Szwajcarii. Jest obok sardyńskiego II najbliższy łacinie. Najstarszym zabytkiem języka włoskiego jest tzw. Carta di Capua z 960 r. (dokument prawny). Współczesny włoski język literacki powstał w XIV w. na podstawie dialektu toskańskiego (z centrum we Florencji), którym posługiwali się twórcy tego języka: Dante, Petrarka i Boccaccio. Starą tradycję piśmienniczą mają także inne dialekty (zwłaszcza sycylijski).
i
/
ACHUNZJANOW (1981): 3.M. AxyH3*H0B, Oóiąee A3biK03HaHue, Kajani..
APRESJAN (2000): Ju.D. Apresjan, Semantyka leksykalna. Synonimiczne środki języka, wyd. drugie poprawione i uzupełnione, Wrocław-Warszawa-Kraków.
AWRONIN (1975): B.A. Abpohhh, IIpoóneMbi usynema (pyHKifuoHcubHou cmopoma tanKa (k eonpocy a npeÓMeme coąuonuHzeucmuKu), JleHHHrpaa.
BAŃCZEROWSKt i in. (1982): J. Bańczerowski, J. Pogonowski, T. Zgółka, Wstęp do językoznawstwa, Poznań. /
BEREZIN i in. (1979): <t>.M. Eepe3HH, B. H. TonoBHH, Oóiąee X3bixo3HOHue, MocKBa.
BILECKIJ (1996): A.O. Einem.KHfi, lipo Moey i Moeomascmeo, KhIb.
BOBROWSKI (1998): I. Bobrowski, Zaproszenie do językoznawstwa, Kraków.
BRALCZYK 62000): J. Bralczyk, Język na sprzedaż, Warszawa-Bydgoszcz.
BRALCZYK (2003): J. Bralczyk, O języku polskiej polityki lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, Warszawa. /
BROCKNER (1970): A. Brflckner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa [przedruk z pierwszego wydania, Kraków 1927],
BUTTLER(1988): D. Buttler, Język i my. Podręcznik do języka polskiego dla klasy II szkól średnich, wydanie trzecie,/Warszawa.
COHEN 0956): M. Cohen, Pismo. Zarys dziejów. Warszawa.
CZERNY/ (1996): J. Ćeray, Dejiny lingvistiky, Olomouc.
DALEWSKA-GREŃ (1997): H. Dalewska-Greń, Języki słowiańskie. Warszawa.
DĄBROWSKA (2000): A. Dąbrowska, Język polski, Wrocław (z serii „A to Polska właśnie”).
DUBISŹ i in. (1986): S. Dubisz, M. Nagajowa, J. Puzynina, Język i my. Podręcznik do języka polskiego dla klasy l szkól średnich, wyd. czternaste, Warszawa.
EJO ('1999): Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Pod. Red. K. Polańskiego, wyd. drugie poprawione i .uzupełnione, Wrocław-Warszawa-Kraków.
EJP/(1999): Encyklopedia języka polskiego, Pod red. S. Urbańczyka i M. Kucały, wyd. trzecie poprawione j\ uzupełnione, Wrocław-Warszawa-Kraków.
FłSIAK (1978): J. Fisiak, Wstęp do współczesnych teorii lingwistycznych, Warszawa.
FURDAL (1977): A. Furdal, Językoznawstwo otwarte, Opole.
/G1RUCKIJ (2001): A.A. rHpyuKHft, Beedemte « mbiKosuaMue, Mhhck.
/GOŁĄB i in. (1968): Z. Gołąb, A. Heinz, K. Polański, Słownik terminologii językoznawczej, Warszawa. / GOŁOWIN (1973): B.H. rojiobhh, Beedenue e tawcomaHue, Mocna.
I GRZEGORCZYKOWA (1995): R. Grzegorczykowa, Wprowadzenie do semantykijęzykoznawczej. Warszawa.
| HEINZ (1978): A. Heinz, Dzieje językoznawstwa w zarysie. Warszawa.
HEINZ (1988): A. Heinz, Język i językoznawstwo. Wybór prac. Warszawa.
HOCKETT (1968): Ch.F. Hockett, Kurs językoznawstwa współczesnego. Warszawa.
JAKOBSON (1964): R. Jakobson, Podstawy języka, Wrocław.
I 1V1Ć (1975): M. Wić, Kierunki w lingwistyce, Wrocław.
\ JAKOBSON (1989): R. Jakobson, W poszukiwaniu istoty języka. Wybór pism, Ł I-II, Warszawa.
\ JANOWSKA i in. (2001): A. Janowska, A. Niewiara, Szkolny słownik terminów gramatycznych, Katowice. 'JARCEWA (1981): B.H. JIpueBa, KoampacmusHan epaMMamusa, Mocna.
JĘZYK (2000): Język polski. Encyklopedia w tabelach, Warszawa.
Jlrtd (1986): Języki indoeuropejskie, Pod red. L. Bednarczuka, 1.1, Warszawa 1986, L II, Warszawa 1988.
309