nagrobki6

88 ZBIGNIEW MORSZTYN

DRUGIEMU

Mała latorośl ledwo ze pnia wypuszczona Zaraz od ukwapliwej Parki odczośniona,

Terazem trochę Zwiędła, potym jeszcze lepi

Zakwitnę, gdy mi(ę) w swój sad Boska ręka wszczepi.

TRZECIEMU

Ja, mała latorosłka, w tej świata winnicy

Mrozem śmierci zmorzona, przy swojej macicy Położyłam się, ale cóż mi to zawadzi,

Gdy mię Wielki Gospodarz w swój ogród przesadzi.

SIESTRZENICZCE SWOJEJ OD CHŁOPÓW ZABITEJ A(NN)0 1655

Ledwiem tylko słoneczne ujrzała promienie,

A już muszę w podziemne ustępować cienie,

DRUGIEMU

w. 2 ukwapliwa Parka — Atropos, jedna z trzech Parek, zbyt spiesząca się bogini losu, która ucinała nić ludzkiego żywota (por. obj. do wiersza Duma niewolnicza, po w. 60); odczośniona — oddarta od korzenia.

w. 3 M: trochę [...] potem; M: lepi; W: lepiej. w. 4 M: mie.

TRZECIEMU

w. 1 W: latoroska; świata winnica — tu (i w poprzednim wierszu) świat przedstawiono jako ogród, którego Wielkim Gospodarzem jest Bóg (por. Emblemata). Bóg jednak jest Gospodarzem nie tylko ziemi, lecz przede wszystkim rajskiego ogrodu wiecznej szczęśliwości w niebie.

w. 2 W: zwarzona; M: zwarzona, później poprawione na zmorzona; przy swojej macicy — tj. umarła wraz z matką (zapewne zaraz po urodzeniu).

Ledwie żywota mego nitkę zaczynała

Ciągnąć skwapliwa Parka, a już ją urwała,

⁵ Ledwie com w te przestrone świata weszła wrota, Prawie na samym progu postradam żywota,

A jeszcze od niezbożnych rąk, dziewcz(ę) ubogie, Zbójców okrutnych męki wycierpiałam srogie. Panie, nie winnam grzechu anim nim zmazana,

¹⁰ A za to, że krew moja dla Ciebie wylana, Niechaj w poczty niewinnych dziewic męczennicze I ja się, lubo w wieku niedorosłym, liczę. Prozno mię, o kochani, płaczecie, rodzicy

Już swą niewinną córę przy świętej prawicy ^1S Drogiego Zbawiciela w niebie oglądacie,

Nie zgubiliście mię to, kiedy mi(ę) tam macie.

TEJ2E

Tu niewinnej dziewice położone ciało,

Czy się też wespół z duszą do nieba dostało,

SIESTRZENICZCE SWOJEJ OD CHŁOPÓW ZABITEJ...

W W tytuł: Siestrzenicy swojej od chłopów zabitej a(nn)o 1655.

Tytuł: Siostrzenica poety zginęła w czasie pogromów wymierzonych przeciwko arianom na Podgórzu w grudniu 1655 r.; por. Wstęp, rozdz. I.

w. 3—4 por. obj. do Dumy niewolniczej, po w. 60 i drugie epitafium Dziecięciu, w. 2.

w. 5 W: Ledwiem co w te...; M: przestrone, potem poprawione na przestronne.

w. 7 W: A jeszcze do okrutnej wściekłych zbójców ręki; M: dziewczę.

w. 8 W: Wycierpiałam, ubogie dziewczę, srogie męki.

w. 10 W: za Ciebie.

w. 14 W: Już mię.

w. 16 M: mie tam.