Votum11

116 ZBIGNIEW MORSZTYN

Drugi już chłopa ledwie nie obłupi,

³⁵⁰ Za jego zboże wina sobie kupi,

Weźmie mu woły, zabierze mu wszytek Z domu dobytek.

Jeszcze się pastwi mękami rożnymi,

Żeby powiedział, gdzie zakopał w ziemi ⁸⁸⁸ Lubo pieniądze, lubo w jamie zboże:

„Powiedz, nieboże!”

A skoro powiesz, to-ć wszytko zabiorą,

Jeszcze-ć nałają, czasem i dopiorą:

„Cóż przed nami jak przed zbójcy jakimi ⁸⁴⁰    Chowasz się w ziemi?”

A gdy odjeżdża, choć z napchanym brzuchem,

Jeszcze cię za cześć wyłamie obuchem.

Ty płaczesz, biedny, odjazdu takiego Gościa miłego.

⁸⁴⁵ A na ostatek wiedz, że same kury,

Co od jednego zginie tego c(i)ury,

w. 329 K i W: Drudzy [...] obłupią.

w. 330 K i W: kupią.

w. 331 K i W: Wezmą [...] zabiorą.

w. 332 KiW: pożytek.

w. 333 KiW: pastwią.

w. 337 W: powie, to wszytko.

w. 338 KiW: Jeszcze.

w. 339 K i W: Ze przed nimi jak przed zbójcy jakiemi (w K ostatni wyraz niezbyt czytelny, może zbójcy złymi?).

w. 340 M: zięmi; K: z niemi (niezbyt czytelne, a więc może też w ziemi).

w. 342 za cześć wyłamie obuchem — za te daniny, poczęstunki, obije cię kijem; M: część (!).

w. 345 K i W: A na ostatek wiedzą same kury. w. 346 M: czury.

Że go już znając jak na kanią gdaczą,

Gdy go obaczą.

Te go przepłaczą, że choć się odwlecze,

³⁵⁰ Choć mu się wszytko na świecie przepiecze, Chociaż go minie i kula w potrzebie,

Nie będzie w niebie.

Dlatego znowu już was żegnam, moje Wojska, obozy, szyki, krwawe boje,

³⁵⁵ Żegnam cię, pole, witam spracowany Domowe ściany.

Wolę tak w cieniu, będąc syt hałasu, Zapadszy w ciszy zażywać też wczasu, ^:

Być sobie wolnym, nie służyć nikomu ³⁶⁰    Osiadszy w domu. /

Prawda-ć, że mi się jeszcze nie dostało Gospodarować, tylko się widziało, Kiedyśmy na włość z chorągwią chodzili, Co też robili.

w. 347 W: poznawszy, KiW: kanie. w. 349—350 K i W:

Te go popłaczą, że choć w tym żywocie Wszytko się jego przepiecze niecnocie, w. 353 znonm — bo raz już w tym utworze żegnał się z nimi; por. też dalej w. 381 i n. w. 357—358 K i W:

Wolę tak w cieniu dawne przewinienia Opłakiwając żyć już bez zgorszenia, w. 360 K i W: Usiadszy. w. 361 W: Prawda, że-ć. w. 362 KiW: widało.

w. 363 Sens wersu: kiedy z chorągwią chodziliśmy na wieś na tzw. „stacje żołnierskie”.

B. N. 1/215 (Zb. Morsztyn: Wybór wierszy) — 15