Votum13

120 ZBIGNIEW MORSZTYN

Po cudzych gruntach szerokich latały ⁴⁰⁰    Dość mnie mój mały.

Tam skoro tylko przykra zima minie,

A wiosna śliczny warkocz swój rozwinie, Kiedy się śmieją kwiatkami upstrzone Łąki zielone,

⁴⁰⁵ Sam świat i samo rzeczy przyrodzenie Radość wydaje w swoje odnowienie,

I samo nawet światło najaśniejsze

Zda się świętniejsze

Jako koluber, gdy z nowymi roki ⁴¹⁰ Nowe na stare odmienia zewłoki,

Blaskiem promieni południowych bity Lśni się nieskryty.

Jako rzecz wdzięczna lub ptastwo pierzchliwe Łowić i głosy słyszeć świegotliwe, w. 401 K i W: gnuśna zima. w. 402 K: wiosna śliczna.

w. 405 rzeczy przyrodzenie — natura, przyroda, w. 406 W: przez swe odnowienie.

w. 407 światło najaśniejsze — słońce; K i W; najjaśniejsze.

w. 408 KiW: świetniejsze.

w. 409 koluber [łac. coluber] — wąż.

w. 410 KiW: powłoki; M: zewłoki.

po w. 412 w K i W:

Kiedy i Wenus po społu z nimfami,

Poplotszy ręce pięknymi parami,

Pieszczoną nogą zaczyna wesoło Taneczne koło.

(w K błędnie pieczoną (!)).

IB*

^M Lub leśny pędzić źwierz w nie postrzeżone

Sieci stawione,

Lub patrzać, kiedy sady zakwitają,

Gdy łąki sieką, gdy siana sprzątają,

Gdy wół roboczy w jarzmo zaprzężony ⁴²⁰    Wali zagony,

Lubo gałązki, gdy jeszcze pęcznieją,

Szczepić z prędkiego owocu nadzieją,

Lubo gościnną wsadzić też macicę W własną winnicę,

⁴²⁶ Lub gdy się Febus już ku zachodowi Schyla, gdy schodzi czas robotnikowi,

Widzieć, gdy wloką jarzma zawieszone Woły zemdlone.

Widzieć, gdy syte z pola powracają ⁴⁸⁰ Stadka owieczek, a pod sobą mają Małe jagniątka, co głosy rożnymi Beczą też z nimi.

w. 413 W: rzecz piękna. w. 414 KiW: lub głosy słyszeć. w. 415 nie postrzeżone — ukryte, w. 416 KiW: wstawione. w. 418 M: sięką. w. 420 K: Porze zagony. w. 421 K: Lub; W: pęcnieją. w. 422 KiW: prętkiego.

w. 423 gościnna macica — otrzymana od kogoś latorośl win-na.

w. 425 W: Lubo gdy Febus już...-, Febus — zob. obj. do Wiersza O koniu wziętym..., w. 39—40. w. 426 KiW: gdy schodzić czas. w. 430 KiW: Stada; M: Statka.    ,