0007501

Pi.

( 112 )

Pi.

się uczuciem radości, podziwieuia i czułości, które powinno było wzniecić tak cudowne zdarzenie. Ułożył on drugi przed śmiercią i kazał mu Bóg, by nauczył synów -Izraelskich śpiewać go, » ażeby (mówi Pan) służył mi za świa-» dcctwo przeciwnym, « Dcbora i Barak wyśpiewywali także pienie, po porażeniu Sysary; Judyta po zabiciu llolofernesa, Anna matka Samuela czyniła dzięki Bogu ułoźonem przez siebie pieniem, Dawid ułożył jedno na śmierć Saula i Jonaty, drugie po śmierci Ab-nera, Ezechiasz, Zachariasz ojciec Sgo Jana Chrzciciela , sędziwy Syme-on , Najświętsza Marja Panna , także zostawili po sobie pienia , na podziękowanie Bogu za szczególniejsze jego dary, fctóremi zaszczyceni byli.

PIENIA PIENIOW. Cantica Can-ticorum, tak nazwane jako znakomitsze nad inne: jest to pieśń weselna, którą Salomon ułożył z powodu swego zaślubienia się z córką króla Egiptu, która zrzekła się bałwochwalstwa dla czczenia prawego Boga. To przymierze obchodzone z picniami, wyobraża przedziwne zaślubienie duchowne, które syn Boski uczynił z kościołem swoim. On go oswobodził z pośród niewiernych jakby z serca Egiptu , a znalazłszy go zeszpecony bałwochwalstwem , otoczony ciemnościami i ogołocony z życia boskiego, przywiódł go do znajomości Boga, oczyścił i ozdobił go miłością, czyniąc go swoją obluhiennicą świętą i bez zmazy. Dzieli się to dzieło na siedm części; Eglo-gów, które odpowiadają siedmiu dniom przez których przeciąg mieli zwyczaj starożytni odprawiać gody ślubno.

Niema sztuki gładszej w ułożeniu i szlachetniejszej w stosunku do Boga, jako ta : widzieć tani zapał, ducha, żywość, czucie i przyjemność niena-śladowaną, ale dla doniknienia sensu, i pojęcia eałćj tajemnicy, potrzeba u-nieść się myślą wyżej nad ciało i krew , i pod malowaniem zjednoczenia ścisłego, Salomona i Salamitidy jego oblubienicy , uważając owę Jezusa Chrystusa jego kościoła, tę oraz miłość szczerą którą on ma ku niemu, i którą mieć będzie przez całą wieczność. Żydzi uważają tę księgę, jako wyższą daleko nad powszechne ludzkie pojęcie, nic pozwalali czytać ją, tylko w dojrzalszym wieku to jest w lal 30 przynajmniej. I Święci ojcowie podobnej używali ostrożności w podawaniu jej do rąk wiernym , oczekiwali oni, ażeby przez wiek, przez ćwiczenie się wcnotach, i w modlitwie, nabywali ducha pobożności potrzebnego do doniknienia rzetelnegoscn.su, aby nie podpadać niebezpieczeństwu, gdyby przestawało się na samem objęciu rzeczy zewnętrznych. Księga ta śpiewów była zawsze umieszczona w liczbie ksiąg kanonicznych pisma , tak u żydów, jako i u cbrześcian. Liber •Canticor.

PIENIA ŻAŁOSNE. Lamcntationes. Jeremiasz Prorok, przejęty żalem, widząc swój naród przeniesiony w niewolą do Babilony, i Jeruzalem spustoszone wynurzył z serca swego gorzkie użalenia, połączone z rzewnym płaczem i obfilomi Izami. Te to są narzekania żałosne, które się nazywają Łamenlacyc. Jest to pienie żałobne, rozrzewniające i czułe, wklórćmPro-rok opłakuje nieszczęśliwości ojczyzny swojej, w wyobrażeniach żywych i najczulszych, stylem najwłaściwszym do wzniecenia politowania. Wszyscy ci, którzy znają się na rymotworstwic, zgadzają się na to, że w takim rodzaju starożytność światowa nic nie ma podobnego, coby mogło bydź porównane z łamcntacyami Jeremiasza. Mają one drugi przedmiot zupełnie nas interesujący, a ten jesl^ ukaranie zabójstwa popełnionego odZydow na osobie Chrystusa. To , co szczególniej opłakuje prorok, jest zaślepienie , niewierność i zapalczywość synagogi. Opisuje on poniżenia i cierpienie Słowa , które 6tało się ciałem, w trzecim rozdziale , w którym go wystawia zanurzonym w uciskach i pod rózgą gniewu Pańskiego, którą gochłoszcze, i którą kruszy kości i który go zanurza wgorzkości poi piołunem, i rzuca na niego wszystkie pioruny swojej za-pałczywości. Który podaje go wystawionego na wzgardy i krwawe zelży-wościswych nieprzyjaciół, któremi był obarczony. Do wszystkich tych w^ryo-brażeń, które charakteryzują Messy-sza , którego sprawiedliwość Boska podała znpalczywości żydowskiej, przydaje prorok straszliwe kary, których Bóg miał użyć na nich. Zemsta nastąpiła po zbrodni, ponieważ od ośmnastu wieków, ręka Pańska daje się czuć temu nieszczęśliwemu narodowi. Te La-meutacye mają jeszcze za przedmiot u-ciski kościoła, które nauczają nas, byśmy w goryczy serca nad niemi płakali użytecznie. Prócz_#tego Jeremiasz u* łożył był jeszcze łamenlacye nad śmiercią Jozyasza króla Judy, ale te zaginęły. Dtk. Bibl. Tom III.

PIENIĄDZ. Denarius, gatunek monety rzymskiej, który miał w sobie wartości powszechnie dwanaście gran, i warlał sześć małych sextercyów rzymskich. Często wspomina pismo w nowym testamencie to słowo pieniądz Denarius, i znaczy sztukę monety srebrnej w powszechności, to jest Sykluft, który był monetą najpospolitszą u Hebrajczyków, wprzód nim popadli w podległość Grekom i Rzymianom. Matth. Cap. 22. Marc. Cap. 12. Lunae Cap. 20.

PIERWIASTKI. Primitiae. Tak się nazywały*dary, które Hebrajczykowie oddawali Panu, z części nowych zebranych owoców ziemi, w dowód winnego mu posłuszeństwa, i dla wyznania jego najwyższego panowauia nad wszyslkiemi ich dobrami. Decimas luas, et primitias tuas non tardabis reddere. Nie wolno było rozpoczynać żniwa, póki pierwej nie ofiarowano Bogu omer, to jest snopek now-ego zboża drugiego dnia Azymorum i robić chleba z nowego zboża , dopóki pierwej nie ofiarowano chleba nowego w dzień pięćdziesiątnic Pentecostes.Offe-retis panes primitiarum duos. Ofiarowali pierwiastki nie mnićj innych ow'o-eów, po uczynionym ich zbiorze, siódmego miesiąca w święto namiotów. Primitias frugum terrae tuae deferes indomum Domini Deitui. Prócz tych pierwiastek które ofiarowano imieniem całego narodu, każdy w szczególno/ci był obowiązany przynosić oddzielnie swoje do kościoła Pańskiego. Te pierwiastki wraz z dziesięcinami, były pe-wnerui i zabezpieczającemi dochodami Kapłanów i Lewitów; wybierano je

15