9152S8701

Da Pietra Frank i w nowszych czasach Dufourini. Rzeczpospolita Wenecka posiadała szanowną rasę koni, przeznaczonych do maneżu i do boju, której kolebką była kraina między Adyga, Po i morzem Adryatyckiem.

W starożytności Aelian i Strabo zachwalają konie weneckie, znajdując w nich te same, co i w koniach sycylijskich przymioty i uważając je wyższemi w rączości niż w piękności, którą wilcza szpeciła głowa (zapewnie grube ganasze). Konie te odnosiły zwycięztwa na igrzyskach olimpijskich pod Lacedomończykiem Leonem i wielkiej dostąpiły sławy, która za Strabona czasów nieco zmalała.

Do dziś dnia najlepsze konie Włoch pochodzą z bogatych równin Polinezyi. Konie z wybrzeży Adygi rozpościerają się aż do Padui, dokąd liczne jarmarki od dawna sprowadzały kupców ze wszystkich zakątków Europy. W okolicach tego miasta hodują się bardzo znamienite kłusaki, codziennie na Corso do biegu wprawiane w lekkich wozach (sedioli) przypominających poniekąd wozy wojenne starożytności. Cena tych koni bywa bardzo wysoka. Niektóre okolice Kalabryi i Campania romana, posiadają gatunek koni, który się w stanie na wpół dzikim wychowuje. Konie te oddane pod straż Picadorom konnym, w długie lance uzbrojonym, pasą się po obszernych pastwiskach. Są to konie pełne ognia i energii, dające się z trudnością przyswoić i ujeździć, a nie posiadające tego wdzięku i tych przymiotów, które charakteryzują konia wychowanego z należytemi domownictwa staraniami, hodowla ich za to nic prawie nie kosztuje.

Konie neapolitańskie słynęły za najlepsze w całym włoskim półwyspie, one bowiem łączyły w sobie urodę

379