FizykaII41601

412

412

d zaś oznacza dalekość widzenia ika, wyrażamy przez iloczyn z następujących trzech ułam-

Oa Pa    d    •

ków — .    . —7 ; zatem można je łatwo

AU Pa    QA ’

w danym razie z ogniskowych odległości soczewek i z odległości przedmiotu od szkła przedmiotowego obliczyć za pomocą wzorów^r matematycznych, wyżśj podanych. Mniejszo mikroskopy powiększają 20 do 400, większo zaś do 1200 i więcśj razy w jednej rozciąg^⁰' ści. Linia prosta Oc, łącząca optyczny środek szkła przedmiotowego z brzegiem zbieracza? okazuje największe odchylenie punktów przedmiotu od ich osi, widzialnych jeszcze w mikroskopie, a powierzchnia stożkowa, temu odchy-leniu odpowiednia, zakreśla oku pole widzenia w tym przyrządzie. Przy stosownćm urządzeniu wszystkich jego części powinno szkło oczne ab taką mieć wielkość, aby promień Oc po ^za' łamaniu się w kolektywie dc otrzymał kierunek ca i mógł się tym sposobem dostać jeszcze do szkła ocznego ab. Punkt, w którym ostatni ten promień po wyjściu z ^s0' czewld ab przecina oś mikroskopu, jest najstosowniejszem miejscem dla oka, które otrzymuje tam najwięcćj promieni od przedmiotu, umieszczonego przed objektywą, i całe pole widle®5 przejrzeć może.

Głównym powodem używania kolektywy w mikroskopach jest pomniejszenie zabarwienia, które pomimo achromatyz®^u objektywy okazałoby się na brzegach pola widzenia, gdybyś®^ na obraz, działaniem tejże objektywy utworzony, mieli patrzeć przez prostą lupę czyli szkło oczne. Kolektywa rozkłada pn°' mień białego światła ca na jego barwne części składowe, które wszakże szkło oczne w różnych miejscach trafiają, miano wic® bardzićj łamliwe w miejscach bliższych osi, a mniej łam! ” w miejscach od nićj odleglejszych; pierwsze więc wskutek załamania doznają mniejszego odchylenia, niż drugie, bo częś® szkła ocznego, leżące blliżej osi, działają na światło podoi®¹ jak pryzma z mniejszym kątem łamiącym. Tym więc sposobe®