KSE9262 II L85

■ich posłuszeiistyra (1). Nic możemy I»ez >vą(pienia, w lak odległych czasach rzecz tę opisując, w yrokoyvać'ostatecz-nie o trafności takiego środka: wszakże zdaje się podług wszelkiego podoi.icństwa do prawdy, i podług (ego co wnieść można ze słów dziejupisów ówczesnych na wpół tjlko wyjawiających prawdę; że gdyby halmam energicż-m. j działając, natyclimiast ukarali większych przestępców, wypraw a ta uniknęłaby zapewne pow ornego takiego wypadku, który jak wkrótce zobaczyim, zguhy jej Ostatecznej stał się przyczyną!. Już i tak poznawszy niespodziewane pobłażanie wodzow, wzbili się w dumę swa-wolniey; lecz gdy przez zguhną lekkomyślność] niektórzy pułkownicy roznieśli między żołnierstwem, co im powiedziano w tajemnicy na radzie: że kara na winnych za Dniestrem dopiero wykonaną będzie, w.adomość tafltnto-żąc ich sumienie przygotowała klęskę następną (2). Żół-kieyy.-ki przekonartszy się o okropnem zniszczeniu ohozu przez rozpustę własnego żołnierza, i widząc niedostatek żywności, a zatem niepodobiehstyro dalszego rv tem sta-«oyvisku pohylu, postanowił jak najrychlej sposobić się do odyyrótn, podług dawnego zamysłu, a tymczasem łudzić niepizyjaciela udaną chęcią traktowania. Ale żeby z zupełną peyy-nością dokonać zamiaru, trzeba było yvprzó-dy odzyskać wpłyyv na umysły ytojska, ciągle jeszcze wzbili zonego. Długo obaj w odzoyyie z najyviększą usilno-śęią wszelkienn sposobami nad tem pi'acoyvali, i do tego przyszło, że sam Żółkiewski, żeby sprostować błędne przekonanie uy ledzionego rycerstyya, przysiągł publicznie

(1)    Szemberk, Kobierzycki.

(2)    Szemberk powiada w swojćj Relacyi: „Co Tatarowie zrazu trwożący troszeczkę strzegąc się obaczywszy, eam tanli sceleris Mpunitaleia, tym bardziej wzięli na kieł, aż prawie dc samego zginienia.”