KSE9262 II L85

363

naszym, ponieważ tyle pozostało w aktacli całej dawnej Polski dekretów na czarownice!

Str. 174. Żyła jeszcze Barbara na zimni, pisze P. S. na końcu, lakiem życiem pamięci aż do zgonu Zygmunta Augusta. Z nim zamarły także wspomnienia o Barbarze. Zapomniała ją nawet własna rodzina do tego stopnia, iż dozwolono runąć jej grobowcowi w Katedrze Wileńskiej.«

Zniszczenie grobowca Barbary w Katedrze Wileńskiej, które P. Sz. przyfjistije tylko zapomnieniu o niej we własnej nawet rodzinie, wcale skądinąd poszło, i nie służy za don od żadnej niepamięci. Główna św iątynia Litwy, gdzie Witolda, AIexandra Jagieloriczyka, Elżbiety Bakuz-kiej i Barbary, gdzie tylu głośnych mężów popioły spoczywały, mniej była szczęśliwą od świątyni koronnej w Krakowie. Straszliwe pożary kilkakroć ponawiające się, i zdobycie Wilna w połowie XVII wieku, oddały większą część jej pomników na pastwę płomieni. Kiedy odzyskano zamki Wileńskie w r. 1661, widok tego kościoła był okropny, rumowiska zgruchotanych ołtarzy i grobowców, stosy trupów zawalały go całkowicie; jakim-że sposobem pomniki tam umieszczone ostać się mogły. Cudem tylko ocalała piękna kaplica Św. Kazimierza, i zwłoki błogosławionego Królewica, na ołtarzu w srebrnej trumnie umieszczone, zaledwo pośpieszono unieść przed wściekłością ognia Em e przyjąć iół. Następne wojny, wstrzą-śmen.a i zamieszki elekcyjne w kraju, napaści obce i różne inne a ciągłe niespokojności, nie dały czasu ani sposobności myśleć komukolwiek o restauracyi dawnych pomników rodzinnych. Nikt tedy dobrowolnie ani pozwo-jł na zniszczenie pomnika Barbary, arii to że runął, dowodem jest czyjejkolwiek niepamięci o królowej. Wszak nie jej jednej z głów ukoronowanych zaginął tu groho-