KSE9262 II L56

334

wyrytym herbem Gryf. Idzie potem przemowa draga, podobnież wierszem. na czterech kartach umieszczona z takim tytułem: »Jaśnie Wielmożnemu panu. panu Mikołajowi Mieleckiemu, Wojewodzie Ziem Podolskich, No-womiejskiemu, Gródeckiemu i t. f Staroście, mnie na wszem miłościwemu panu, sługa naniszszy, dobrego zdrowia, fortunnego panowania na czasy długie, od Pana Boga wiernie życzy.” Długa ta przemowa prócz pochwał i wspomnienia dzieł wojennych Mieleckiego, zapiera jeszcze wezwanie do hetmana tego, żeby stawał na czele pośpieszających do obrony od Tureckich i Tatarskich pogan ziemi Ruskiej. Wychwalając męztwo jego i równając z Leonidasem, powiada:

Już cię baczą daleko tych lat mężniejszego Bo nie chwilę ale snadi kilka niedziel było,

Gdy się o cię sto tysiąc Wołochów kusiło.

We dnie, w nocy nad tobą zawsze się wieszali,

Którycheś bez swej szkody zbił poczet nie mały.

Wiele zuchwałych Turków głów swych ostradało,

Serbów, innych narodów poległo nie mało.

Ani on Hektor Grekom, Hannibal Rzymianom,

Ne był tak nigdy srogi jako ty poganom.

Tego się uszy moje dosyć nasłuchały,

Oczy (ich twarzy smętnych) też się napatrzały.

Jakie ciężkie wzdychania oni s tego mieli,

Że od twey trochy ludu ten upad cierpieli.

Który oni na swój łup, gdy go obaczyli,

Rozdzielali, naczyta się bardzo omylili.

Umyślili oskoczyć lako w polu ptaki,

Tak cię zwali z ludem twym zgoła nieborak:,

Aleć ono łakomstwo, ona mężna siła,

Umysł im on hardy prętko odmieni.a.

Co tuczyli z obozu twego zostać pany,

To swoy nazad wrócili bardzo oszarpany.

Wysławiając potem pamięć ojca Mieleckiego, pisze.

Godne pamięci ojca twego święte sprawy,