KSE9262 II L53

331

do obcych narodów, tak że puł wieku prawie dojrzałego, straw ił za granicami kraju, lub w odleglejszych jego stronach od ojczystej strzechy. Stąd i w pismach jego odbiły się los i wypadki życia niestałego, uczucia i zdania; ktoremi się napoił wśród włocęgi i styczności z różnego rodu i charakteru ludźmi. Był to wierszopis bez talentu, polityk słaby i publicysta nie raz stronny, moralista z okoliczności, satyryk jowjaluy i nieraz dowcipny, dzie-jopis szacowny, a heraldyk pierwszy i w naszem piśmiennictwie najznamienitszy. W nim jest źródło najdawniejszych tradycyi o dziejach domowych i rycerskich poko-lenia szlai heckiego, stanowiącego w łasine życie narodu. Bez niego nie mielinyśmy Niesieckiego, który cały się oparł na mm , że nie wspomnę o pośredniczących między niemi pisarzach lego rodzaju, jak np. Okolśkim i innych mniejszej wagi Niemożna jednak powiedzieć, żeby inne pisma Paprockiego, prócz heraldycznych, nie miały pewnej wziętości w swoim czasie; i niepodobna zgodzić się z uczonym Maciejowskim, który oceniając tego pisarza ostatecznie w śwojem piśmiennictwie Polskiem. (Zeszyt I. 586), dowodzi że jego pisma żadnego nie wywarły wpływu na spółczesnych. Bo kiedy ulotne pisma tego autora, jak: Dziesięcioro, Koło Rycerskie, Nauka rozmaitych filozofow, Nauka i przestrogi, do trzech i czterech wydań powtórzone zostały: kiedy jedno z irch, jak Sam Maciejowski twierdzi, Jan Kochanowski nawet za wzór do naśladowania wybrał: jakże nie przyznać że musiały bvć czytane, i że musiah' nie mały ruch zrobić między czytelnikami. pomimo usterków różnego rodzaju i nie tak wykształconego języka, jak u bliskich jego poprzedników, Bielskiego, Beja i Górnickiego, pomimo płytkich wierszów, chyba tylko z rymami Stryjkowskiego mogących iść w zawody!— Paprocki mało jest znany, bo choć