KSE9262 II L79

sit do przełamania go ilob\ wać zaczęu. Dostrzegł to natychmiast Koniecpolski i kazał się cofać taborowi, ale zostawić* na jego czele dowódzcy nie potrafili zręcznie wykonać rozkazu. Bitwa się jednocześnie zawzięła od czoła z usaizan.i praweeo skrzydła* gdzie półki hetmanów najdzielniej stawały, zagrzewane osobiście głosem i pi z\kładem Żółkiewskiego, ktorego zhylira śmiałość, w zuchwałość się niemid żołnierską zamieniła (1). Walczono sześć godzin z największą odwagą ze strony Pol-skićj, a zaciętością z Oltnmańskiej, kt<uej nieprzeliczone tłumy waliły sie nieustannie na tę garstkę mężnych w ot jowuików. Tatarzy zachodzący w tył wojsku, chociaż dzielnie Stamtąd odparci przez kozaków', przełamali Hakowi etc przeważnością sił swoich prawy lalmr, pobiwszy lub rozproszywszy ciurów od wozów i strzelby. (Umieli im usórze dać pomoc, ale niemogąc kopii złożyć na nieprzyjaciela dla jego ogromnej 1'feby, i najw ięcej strzelbą go odpierając, ‘sami sif cofae byli zmuszeni, pomimo całej waleczności Denhofła i Koniecpolskiego. Sławny lim w ódzią po cztery razy przebiegają'^ bijące się w taborze chorągwie, i utrzymując-rząd i serce międźy niemi.' przypadł wreszcie nai/(czoło swego pólku gwałtownie napartego, i mężnie polykając^Srę siani, własną szaldą dwóch pogańców rozsiekał. Usarze cudów męztwa dokazywali, ale leż oni najwięcej ucierpieli. Rotmistrze mli, Wrzesz.z, Goslieki i Kowalkowski, polegli na placu; Jan . Łukasz Żółkiewscy, Bałabau starosta Winnicki i Farensbaeli, ranę odnieśli; fietdioff zaś zc- swojenu rajlarami, dopoly walcząc i nieustępującą aż póki urn ze 200 żołnierzy le-

(1) Szemberk pisze o Żółkiewskim w swojćj Eelacyi:    „O starszym

(hetmanie), na którego zbytnią śmiałość i gorącość z dawnych czasów, któryehem ^; ja ■zastał ojczyzna sie skarżyła: nic nie potrzeba mówić: nie pokona go w tym nikt.”

St. IIist.

33