KSE9262 II L65

343

ochotny Znajdzie, powiadamy, Uobków, Gosławskicli, 0-hoi skich, Worom czow, Jainiolińskich, Niemojewskich, Zaleskich, Czackich, i mężnego Jendrnsia Jaciinicskiego, i onego Wolskiego co go ptaszkiem zowią. »Szkoda tylko (jak autor powiada) że tego ptaszka tak bardzo ogon zmięło.” Pisząc zaś o WawrzyńcuPasku, tak przestrzega braci szlachtę. „Nic radzęć tego Paska tak zaczepiać przykro,

S tobą tak towarzyskie mówię a nie chytro.

Bo opasze szabliskiem prętko po suprinie,

X ty wiem nie rad nosisz pasa na łysinie.

Ale dary takowe odniesiesz od tego,

Groziszli mu to oddać, nie będzie nic z tego.

Bo on tak umie zawsze, a zechceszli znowu,

Zawsze masz tego Paska sobie pogotowu.”

Odzywa się jeszcze takiemiż jak jiiewej w ierszami autor, do Kniazia Różańskiego Hetmana Niżowych Kozaków , i do Ormian Lwowskich i Kamienieckich, nazywając tych ostatnich rządnemi i uczciwomi. Polem oświadczywszy Paprocki czytelnikowi:

„Bychei miał bracie miły tu wszytki wyliczać,

Niestaloby mi czasu y papieru pisać,

daje przestrogi wszystkim stanom na Rusi i Podolu. W obmowie do Rusaków' i Podolan powiada.

„Jećlibj się któremu thu co pochlebiło,

A tho moye świadectwo o was się mieniło,

Kie przywodź mnie do wstydu moy braciszku miły,

Niechby się niepotrzebne rzeczy niekryślily.

A w' przeciwnym razie, mówi dalej do tychże, jeśliby co się wam przemówiło, me miejcie za złe, ho to sam Róg karze was za złe sprawy, przez pióro moje,

Z tego wszystkiego łatwo pojąć, dla czego Panosza jest tak rzadką książką. Nie mogła się ona wszystkim podobać, i dla tego nie była przedrukowaną, a ci którym się podobała, wy potrzebowali całe wydanie. Niektórzy bibljo-grafowie nasi utrzymywali jeszcze że Panosza był wydany