Magazyn6001

56

EKSTRADYCJA — EKWADOR

stwa żądającego, postępowania, wdrożonego w trybie stosowania środków zabezpieczających za taki czyn; lub osoby, co do których prawomocnie orzeczono środek zabezpieczający, zagrożony karą pozbawienia wolności.

Art. 2. Zarzucone przestępstwo pociąga za sobą wydanie nawet wówczas, gdy nie jest karalne przez ustawodawstwo państwa wezwanego, jeżeli brak represji spowodowany jest wyłącznie specjalnemi okolicznościami, niezależnemi od pojęć moralności społecznej; państwo wezwane określa samodzielnie charakter tych okoliczności .

Blędnem byłoby jednak wywnioskować z tego rodzaju faktów, że jesteśmy w przededniu ujednostajnienia prawnych norm międzynarodowych odnośnie do tego zagadnienia. Prawdą jest, że w miarę rozwoju jtcsunków międzynarodowych oraz rosnącego przeświadczenia o solidarności państw cywilizowanych w walce z przestępczością, niejedne kodeksy karne, wślad za wskazówkami I-ej Konferencji Unifikacji Prawa Karnego, odbytej w Warszawie w 1927 r., zrezygnowały z zasady suwerennego prawa karania niektórych deliktów „iuris gentium“, jak fałszowanie monet, handel żywym towarem, szerzenie druków pornograficznych, rozbójnictwo morskie i t. p., a więc tej kategorji przestępstw, które jednakowo interesują ogół państw, zgadzając się na ściganie ich w państwie „loci deprehensionis", nie zaś w państwie „loci commissi". Prawdą również jest, jak to wyżej widzieliśmy, że niektóre ustawodawstwa, które odbiegają od zasady osobowości czynnej represji karnej, a hołdują zasadzie krajowości tejże represji, dążą do tego, aby żadne przestępstwo nie mogło ujść bezkarnie, co wymaga zgody na wydawanie własnych obywateli.

Niemniej ograniczyć się trzeba do stwierdzenia faktu, iż dotychczas w praktyce jedynie umowy bilateralne, mało zresztą różniące się merytorycznie jedne od drugich, stwarzają dla kontrahentów wzajemne prawa i obowiązki w tej dziedzinie.

O ile chodzi o ustawodawstwo polskie, to Kodeks Karny zagadnienia ekstradycji nie porusza, natomiast jest ono załatwione bądź w Kodeksie postępowania karnego (art. 665—674), bądź też — i specjalnie — w umowach ekstradycyjnych, zawartych przez R. P. z obcemi państwami, a mianowicie: z Austrją (z d.19. III. 1924 r. Dz. U. R. P. 1926, Nr. 84); z Belgją (z d. 13. V. 1931 r. Dz. U. R. P. 1932, Nr. 17); z W. Brytan ją (z d. 11. I.

1932 r. Dz. U. R. P. 1934, Nr. 17); z Czechosłowacją (z d. 6. III. 1925 r. Dz. U. R. P. 1926, Nr. 14); z Fran-cja (z d. 30. XII. 1925 r. Dz. U. R. P. 1929, Nr. 63); z Jugosławją (z d. 4. V. 1923 r. Dz. U. R. P. 1929, Nr. 2); z L u k s e m b u r g i e m (z d. 22. I. 1934 r. Dz. U. R P. 1936, Nr. 16); z Rzeszą Niemiecką (z d. 16. XII. 1925 r. Reichsgesetzblatt, 1926, Nr. 2); ze Stanami Z j ed n oc z o n em i Ameryki (z d. 22. XI. 1927 r. Dz. U. R. P. 1929, Nr. 45, dodatkowa umowa z d. 5. IV. 1935 r.) oraz ostatnio z Węgrami (z d. 24. IV. 1936 r.).

Literatura: Donnedieu de Vabrea: Lt rigims noureau de Veztra-dition. Betme de droit intemational pr\vf, t. 22, 1921. — Tertio; Lee tendances actuelles du droit eztraditionnel. Bernie intemationale de droii p&nal. Paris 1928. — Dumas Jaeques: De la responsabiliti intemationale des £tats d raison de delits commis sur leur territoire au prijudice dfitrangers. Paris 1930.— Dtcorzak: L’application de la loi pfnale auz infractions com-mi~— par des łtrangers hors de leur territoire. „Revue polonaise de Iłgislation cirile et criminelle^u. Warszawa 1932.— Encyklopedia podręczna prawa karnego. Zesz. XIV 1936 (St. E. Rap-paport). — Institut de droit Intemational-Anmiaires 1880, 1887, 1888, 189l_t 1892 i 1894 r. — Olaser Stefan: L'%mi-formisation du droit d’extradition. Warszawa 1932. — Mercier: L'extradition: Acad. de Droit International. Paris 193$. — Mettgenberg Wolfgang: Deutsches Auslieferungsgesetz. Leipzig 1930. — RoUn AlbMc: Cours professi d VAcad. de Droit International. Paris 1923. — Trarera M.: Lt droit penal intemational. Paris 1921—1922. — Tenie: L'enir’aide ri-prcssive intemationale. Paris 1928.

Michał Potulick

Ekwador.

E. (Ecuador, t. zn. równik), republika południowo-amerykańska, granicząca z Ko-lumbją, Peru i Brazylją oraz z Oc. Wielkim. Trzy strefy naturalne; i) niska kraina nadmorska (klimat gorący, liczne plantacje); 2) zachodni i wschodni łańcuch Andów wraz z wyżyną międzygórską (poziom wyżyny 2 ooo do 2 800 m, szczyty wulkanów 5300 do 6 310 m (Chimborazzo), klimat umiarkowany); 3) jednostajnie wilgof no-gorąca nizina wschodnia, odwadniana do Amazonki, pokryta puszczą dziewiczą, zrzadka zamieszkana przez dzikich Indjan. Obszar państwa wynosi 714860 km’, lecz wschodnia granica sporna. Dudność 2600116 (i933)> z czego białych 10%, mieszańców 41%, Indjan cywilizowanych 38%, Indjan dzikich 1%, Murzynów 5%, innych 5%. Ludność cywilizowana zajmuje dwie pierwsze strefy; mowa hiszpańska, re-ligja katolicka. Główny port: Guayaąuil,