Magazyn657

Nr 51

Opis ras i odmian

53

Kozy kaszmirskie na ogół są pdobne do kóz angor-skich, tylko nieco dłuższe od nich.    Wzorzec.

Głowę mają dość dużą, pyszczek cienki, dość długi.

Uszy na poły zwisające, nieduże. Rogi u capów świdrowato zakręcone, czasem skrzyżowane u góry, częściej pochylone z lekka ku tyłowi, zazwyczaj okrągłe i czarne.

Szyja wydłużona, tułów około 1 m 15 cm długości. Wysokość w kłębie 65 — 70 cm. Nogi krótkie, mocne. Sierść obfita, gęsta, składająca się z długiego rdzeniowego włosa (ości) oraz puchu (wełny) nadzwyczaj delikatnego, z którego robią słynne szale.

Maść przeważnie biała. Są jednak i inne, zwłaszcza brunatne i czarne, albo też białe z rdzawo-brunatnymi Użytkowość, lub czarnymi plamami.

Kozy kaszmirskie są na ogół wytrzymalsze, niż kozy angorskie i łatwiejsze do chowu w naszych warunkach. We Francji zaaklimatyzowano dość znaczną liczbę tych zwierząt w celu produkcji nadzwyczaj cennej wełny i pięknego, falistego włosa o prześlicznym połysku. Wydajność mleka niewielką; chociaż, na ogół biorąc, kozy kaszmirskie pod tym względem są więcej wydajne, niż kozy angorskie. Płodność dostateczna. Dojrzewają szybko.

6. KOZY KARŁOWATE.

Najmniejsza z gatunku kóz (Capra africana, Capra hircus rever-sa) trzyma się przeważnie w strefie podzwrotnikowej. Ojczyzną tej kozy są okolice Nigerii.

Wysokość tego zwierzęcia w kłębie wynosi zaledwie około 50 cm, a długość tułowia — około 70 cm. Waga nie przewyższa 25 kg. Z wyglądu i umaszczenia kozy te przypominają sarny.

Znaczenia gospodarczego kozy karłowate dla nas nie posiadają. Chowane bywają przez tubylców, a w Europie widuje się je jedynie w ogrodach zoologicznych.