Magazyn653

Nr 51 Opis ras i odmian 49

ostrym kątem ku tyłowi. Szyja cienka, długa; linia grzbietowa równa; brzuch niezbyt duży; nogi cienkie. Wysokość w kłębie 65 — 70 cm dla kozy i 75 — 85 cm dla capa; długość tułowia kozy lm — 1 m 10 cm, capa do 1 m 30 cm. Waga 35 — 40 kg (dla capa do 45 kg). Skóra cienka, miękka, ruchliwa; sierść krótka, przy czym u capów trochę dłuższa na szyi i tylnych nogach.

Hodowcy kóz nubijskich rozróżniają dwie odmiany tych zwierząt: jedne mają sierść grubszą — „Berber”, drugie cieńszą — „Zaraib” (prof. Dechambre twierdzi, iż różniczkowanie to jest niewłaściwe, gdyż u jednych i drugich sierść bywa w różnych miejscach różnej grubości, i długości).

Maść kóz nubijskich bywa rudo-gniada, orzechowa (ciemna), żółtawa wreszcie biała, czarna i srokata.

Wymię duże, zaokrąglone, elastyczne. Mieszkańcy Nubii często szyją specjalne skórzane worki, które pod wiązują kozom, aby chroniły ich wielkie wymiona (wlokące się często po ziemi).

Kozy nubijskie są bardzo płodne. Bardzo często wy-

Użytkowość. dają po 3 lub nawet po 4 koźlęta. Notowano nawet wypadki, kiedy kozy te przynosiły 5 koźląt i jak najlepiej je wykarmiły.

Ryc. 21. Koza nubijska (Zaraib).

Mleczność zdumiewająca, przewyższająca częstokroć rekordowe ilości, otrzymywane od kóz alpejskich. Hodowca tych kóz dr Zaack w Alzacji twierdzi, iż notował dzienne udoje, sięgające 10 do 12 litrów, a rzadko mniej niż 4 litry. Nadto kozy te mają być wytrzymalsze, niż inne rasy południa i dobrze się aklimatyzujące. Dużą ilość tych zwierząt sprowadzano kiedyś do Rosji; widziałem tam wiele pięknych sztuk na wystawach. Są prawie zupełnie pozbawione niemiłej woni, spotykanej u capów innych ras. Hodowcy tych kóz wskazywali jednak, iż są bardzo wrażliwe na wilgoć i boją się deszczu.

4