Magazyn 506

2Ó0 WACŁAW SIEROSZEWSKI

cach, na twarzy kładły żywe rumieńce. Każdy z nich troskał się więcej o broń, niż o własne no-gi; zawieszał ją na piersiach lub przesuwał na plecy w miarę potrzeby, niósł nawet w ręku, byle tylko nie stuknąć lufą o kamień, nie uszkodzić.

Nagle przewodnik znikł im w szparze, wyżłobionej przez wodę na krawędzi urwiska. Paweł zajrzał tam za nim i zobaczył miejsce ciasne, jak studnia, po którem trzeba było wędrować, opierając się kolanami i rękami o przeciwne ściany. W samem wcięciu woda płynęła nikłym strumieniem, boki były wilgotne, omszone, ale innego przejścia nie było. Wody podmyły urwisko, ściany jego pochyliły się naprzód,